Northern gothic

Είχα αφήσει τους Green Pajamas στο "Ghosts of Love" του 89, το τελευταίο album της πρώτης τους περιόδου, ένα σχεδόν Lo-Fi ποπ-ροκ αριστούργημα, που είχε δυο τραγούδια, το "Walking in the Rain" και το "End of Love", τα οποία είμαι σε θέση να τραγουδήσω απ' έξω ενώ έχω να τα ακούσω πολλά χρόνια, αν αυτό σημαίνει κάτι. Ακολούθησε μια μακριά περίοδος απραξίας για το group, όχι όμως και για τα μέλη του, που κράτησε για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 90, και από το 97 και μετά ηχογραφούν και κυκλοφορούν καινούργια μουσική τακτικά.

Η δεύτερη φάση της καριέρας τους είναι σε ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση από την πρώτη. Δυστυχώς. Οι ηλιαχτίδες της ποπ έχουν δώσει τη θέση τους στις σταγόνες της ψυχεδέλειας και τα αστραπόβροντα του ημιαστικού ροκ του Seattle. Γιατί κι αυτοί από 'κει είναι. Μόνο στο "Coyotes and Comets" δείχνουν την αξία τους σαν συνθέτες. Τι απογοήτευση, να παρακολουθείς ανθρώπους που δυνητικά μπορούσαν να επηρεάσουν τη μουσική προς τη δική τους κατεύθυνση να ακολουθούν το ρεύμα...

Μου είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσω. Δε βλέπω λόγο να γράψω ότι το "Northern Gothic" δεν είναι άσχημος δίσκος (που δεν είναι), ούτε το ότι οι γκρι πυτζάμες είναι πιο ευρηματικοί και παίζουν καλύτερα από το 99% των ομόσταβλών τους (αυτό έλειπε). Η γεύση που άφησε σε έναν παλιό θαυμαστή τους είναι πικρή. Τώρα αν εσείς ψάχνετε για κάποιους που παίζουν τους Walkabouts στο γήπεδό τους και τους παίρνουν την ταυτότητα, ακούστε το προσεκτικά, πολλές φορές και δυνατά. Τους αξίζει η δόξα γι' αυτό που ήταν και το χρήμα για ό,τι έχουν κάνει. Ακόμη και για τα τωρινά, τι διάολο, τόσοι και τόσοι κονομάνε...