Eyes Of Oblivion

Κάποιοι περίμεναν αυτό το άλμπουμ 14 χρόνια, από τότε δηλαδή που κυκλοφόρησε το τελευταίο της μπάντας. Εγώ προσωπικά το περίμενα από το 1998 που ο Dregen αποχώρησε από το γκρουπ για να κάνει καριέρα με τους Backyard Babies. 24 χρόνια λοιπόν ήταν αρκετά για μια μπάντα που θεωρείται κάτι σαν τις Τρύπες της Σουηδίας να μας δώσει μια δισκάρα αντάξια των δυο πρώτων τους; Ας τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή όμως.

Είναι Φεβρουάριος του 1998 και έχω πάει να δω τους the Heads σε μια τρύπα στο Λονδίνο. Πρώτο support βγαίνουν οι Gluecifer και έχουμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε ότι κάτι καλό θα δούμε απόψε. Η βραδιά συνεχίζεται κανονικά με ένα αξιοπρεπέστατο σετ από τους the Heads και έπειτα ανεβαίνουν κάτι περίεργα τυπάκια στην σκηνή, φωτοτυπία των MC5. Ξεκινάν να παίζουν και μας φεύγει το καφάσι. Είναι σαν να βλέπεις ντοκιμαντέρ από το CBGBs στα 70s. O Dregen με τον Nicke δίνουν ρέστα και όλο το κοινό έχει απογειωθεί. Μιλάμε για την επιτομή του live. Από κει και μετά τους είδα τρεις φορές στο σύνολο, πένθησα την αποχώρηση του Dregen , είδα και τους Backyard Babies άλλη μια φορά και σταμάτησα να δηλώνω φαν κάπου μετά το ‘High Visibility’ που έπεσαν αισθητά οι τόνοι. Παρέμεινα όμως ακροατής παρακολουθώντας την πορεία του συγκροτήματος.

Fast forward στο σήμερα και βάζουμε τον δίσκο να παίξει. ΟΚ, 34 λεπτά που ξεκινάν με το ήδη ακουσμένο χιτ "Reap A Hurricane", αξιοπρεπές και προχωράμε. Περιμένουμε από αυτόν τον δίσκο δυναμίτες. Θέλουμε τις κιθάρες να ουρλιάζουν και τον Nicke να τραγουδάει μέσα από το πηγάδι. Το δεύτερο είναι κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Ο δίσκος είναι γεμάτος ωραία κομμάτια αλλά ακολουθεί την εξελικτική πορεία του γκρουπ λίγο παραπάνω απ’ ότι ταιριάζει στα γούστα μας. Πάρτε παράδειγμα το "So sorry I Could Die": είναι ένα love song που ίσως γράφτηκε κάποια στιγμή για τους Lucifer, ποιος ξέρει. Σαφέστατα έχει περάσει garage φίλτρο αλλά προσφέρει ένα διάλλειμα που αν και είναι απολαυστικό στο CD και στο Spotify, θα το κάνεις skip αρκετά συχνά.

Ξεκαθαρίζουμε λοιπόν ότι ο δίσκος απέχει από τους πρώτους δυο και ότι η επιστροφή της κιθάρας του Dregen, αν και "βρωμίζει" τα κομμάτια, έρχεται ίσως σ’ αντίθεση με τα clean cut πλέον φωνητικά του Nicke, οπότε το τελικό αποτέλεσμα σε ξενίζει λίγο. «Θα ναι σαν ν’ ακούς Hellacopters της πρώτης περιόδου αλλά δεν θα΄ναι!» που λέει και μια σειρά στο Μέγκα Τσάνελ. Κάτι πάντως που διάβασα αρκετά στο γκρουπ τους στο Facebook ήταν ότι θυμίζει αρκετά Imperial State Electric, σ’ αυτό θα διαφωνήσω γιατί το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει επιρροές φουλ 60s οπότε είναι για ασπρόμαυρη ελληνική ταινία και δεν έχουν σχέση ακόμη και με τους τωρινούς Hellacopters. Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί ακροατές λοιπόν και ν’ αφήσουμε τον φαν απέξω, το συγκρότημα πλέον κυκλοφορεί κομμάτια που μπορεί να υποστηρίξει στα live του πιο άνετα καθώς και πιο radio friendly. Ο δίσκος δηλαδή μέσα σε όλα είναι και προϊόν (μακράς) ωρίμανσης και αυτό το νοιώθει κανείς.

Καλύτερο κομμάτι του δίσκου το "Eyes of Oblivion", μετά το χιτ που είπαμε παραπάνω και ακολουθούν τα "Beguiled", "Can It Wait" και "Try Me Tonight" χωρίς σειρά προτίμησης. Οι οπαδοί κάνουν πάρτι και αγοράζουν πιτσιλωτά βινύλια σ’ εξωφρενικές τιμές, εμείς θα πάρουμε το μαύρο σε φυσιολογική και θα δώσουμε ευκαιρία, γιατί μάθαμε ότι γράφουν ήδη υλικό για τον επόμενο δίσκο. Ελπίζουμε εδώ ο Dregen να βάλει το χεράκι του λίγο παραπάνω να μην μοιάζουν με Steely Dan/Thin Lizzy/Lynard Skynard όπως στο "Tin Foil Soldier". Ένας αξιοπρεπής βαθμός λοιπόν για ένα αξιοπρεπή δίσκο και τα λέμε ξανά στο μέλλον, που ελπίζω να μην είναι σε καμιά δεκαετία.