Persona Non Grata

Με το προσωποκεντρικό (αλλά όχι εγωκεντρικό) project του Μάνου Κ. (Καρακατσάνη, δηλαδή) από τους Mani Deum είχα σκοπό να ασχοληθώ και ως ακροατής, αλλά και για να γράψω ένα-δυο πράγματα εδώ πέρα, καθώς τον είχα αφήσει (ως δημιουργό) κάπου στα όρια που κάτι δεν μου πήγε και τόσο καλά με τις τελικές κατευθύνσεις των Mani Deum.

Δεν μου το επέτρεψαν επί μακρόν κάτι κλισέ εδώ κι εκεί καταχωρήσεις τύπου «μουσική για μετά τα μεσάνυχτα», «σκοτάδια», «ανησυχίες» και κάργες που χτυπιούνται σε λάθος κεραμίδια. Ίσως και η εμμονή του ίδιου του Μάνου με τον Nick Cave, από τον οποίο θα χρειαστώ άλλη μια δεκαετία απεξάρτησης για να ασχοληθώ μαζί του και πάλι (πρώτα ο θεός, καλά να είμαστε).

Στην παραπάνω παράγραφο κρύβονται (ή και όχι) όλες οι ενστάσεις μου αναφορικά όχι τόσο με το περιεχόμενο, αλλά με την κυρίαρχη αισθητική του ‘Persona Non Grata’. Στο προσωπικό μου σκοταδόψυχα αξιακό περιβάλλον (για να με ρίξω και εγώ στα κλισέ) μια στροφή πιο μέσα σε κάτι που θα προσέγγιζε, αλλά δεν θα έγλειφε, τους Death In June για παράδειγμα, θα καθησύχαζε τα πράγματα με πιο αξιόπιστο τρόπο.

Παρά ταύτα, θα ήταν εντελώς άδικο να μην παραδεχθώ ότι και τα δύο τραγούδια εδώ μέσα, που δεν θα είχαν υπόσταση (αλλά πάντως θα είχαν ψυχή, διότι αυτή δεν είναι δανεισμένη), αν δεν μας ταλαιπωρούσε ο Cave με τις αχερούσιες μπαλάντες του εδώ και αιώνες, είναι συνθέσεις υπεράνω προσωπικών εμμονών και αντιπαραθέσεων.

Τραγούδια ολοκληρωμένα και ολοκληρωτικά, που έρχονται και μας θυμίζουν ακριβώς το γιατί κάποτε λατρευτήκαμε έως και χαμουρευτήκαμε με τον Cave, και εν μέρει μας κάνουν να ξεχάσουμε το γιατί κάποτε μετά χασμουρηθήκαμε. Και αυτό είναι σίγουρα ένα μικρό κατόρθωμα για τον Μάνο και ένα μεγάλο κατόρθωμα για τους υποψήφιους ακροατές του, ειδικά δε για εκείνους που θα προσεγγίσουν τη μουσική του κυρίως λόγω των αναφορών της.

Στο πρώτο και ομώνυμο της ...κασέτας τραγούδι υποθάλπεται η αύρα εκείνη που κάνει τον Momus περισσότερο σκοτεινό από όσους σύγχρονους του –ή μη– διαφήμισαν τα φερόμενα σκοτάδια τους με μπόλικα ρούχα και βαψίματα και ελάχιστα τα στήριξαν με την στάση τους. Και θεωρώ ότι αν είχε επιλεγεί ένα πιο καινοτόμο beat και όχι τόση προσοχή σε αυτές τις καταραμένες ακουστικοgoth κιθάρες με τις οποίες ο Rick Rubin μας καταδίκασε σε αιώνια ακρόαση σπουδαίων τραγουδιών από τον Johnny Cash, θα μιλούσαμε άνετα για ένα υπόγειο club hit, όπως αυτά που δεν βγαίνουν πλέον, αλλά δεν ξέρω και αν έβγαιναν κάποτε.

Το ‘P.N.G.- Wounded By Crowler’ έρχεται στο άλλο άκρο της μαγνητοταινίας να επιβεβαιώσει τις παραπάνω υποψίες μου, καθώς διαμεσολαβεί επιτυχώς την οπισθοχώρηση της –ούτως ή άλλως σε αγωνία επιβολής– φωνής του Μάνου Κ. – σε σχέση με ό,τι ορθά την καθιστά χρηστικό όργανο και όχι πρόσοψη της αισθητικής του άποψης.

Το ‘Persona Non Grata’ σε αυτή την περιορισμένη διάρκεια ούτε χορταίνει, αλλά ούτε και αφήνει μετέωρο τον ακροατή. Υπάρχουν συνεργάτες εδώ πάντως, δεν γίνεται η δουλειά κατά μόνας, παρά την παράλειψη μου για χρήση πληθυντικού αριθμού μέχρι τώρα. Σωστές κιθάρες από τον Κωνσταντίνο Κύρτση και φωνητική στήριξη από την Dusk στο ένα από τα δύο κρίσιμα τραγούδια του δίσκου, αλλά και το remix του Prowler - Lucas Savidis στο τέλος.

Σε κάθε περίπτωση όμως ετούτη εδώ η κασέτα και το περιεχόμενο της θέτουν την επερχόμενη προσωποκεντρική πορεία του Μάνου Κ. σε μία ελαφρώς πιο θεμιτή ρότα από ότι θα περίμενε κανείς παρακολουθώντας τους τελευταίους Mani Deum να μετακινούνται κάπως άβολα γύρω από την ουρά τόσο τη δική τους, όσο και των ηρώων τους.

Συνεπώς, εν αναμονή για τα περαιτέρω και εν αρμονία για τα προκείμενα.