The New Eve Is Rising

Κάτι παίζει στο Μπράιτον. Ακόμη κάτι παίζει με τις γυναίκες. Όχι μόνο στο ροκ αλλά παντού. Τέσσερις γυναίκες απαρτίζουν τις The New Eves από το πλούσιο αυτό θέρετρο στον Νότο της Αγγλίας, με μεγάλη παράδοση στο lgbtq κίνημα και την προστασία των δικαιωμάτων γενικά. Είχαμε σημειώσει πέρσι τις Lambrini Girls, κρατήστε για φέτος και τους DITZ, που μετά από μια επιτυχημένη εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη πριν μήνες, μας ξαναεπισκέπτονται και στις δύο μεγάλες μας πόλεις στα τέλη του Νοέμβρη. Μακάρι να βρουν το δρόμο προς τα μέρη μας και οι The New Eves.

Οι Νέες Εύες, όνομα που προέρχεται από την πρωτοχριστιανική παράδοση και αναφέρεται στην Θεοτόκο Μαρία, αλλιώς, στη Mητέρα Μαρία. Όνομα που παίρνει ένα νόημα αναζωογονητικό, ενίοτε φεμινιστικό και ανατρεπτικό, αναδίδοντας φρεσκάδα και ζωντάνια από τούτες τις τέσσερις μικρές χαρισματικές μουσικούς. Τραγουδούν όλες μαζί ή εναλλακτικά, χωρίς να ξεχωρίζει κάποια ως frontwoman. Τα έγχορδα παντός είδους - τα κλασικά ηλεκτρικά όργανα, αλλά ιδίως το βιολί ή το τσέλο - είναι η δύναμή τους και μαζί με τις πινελιές φλάουτου, φυσαρμόνικας ή ακορντεόν προσδίδουν μια folk αίσθηση στο άκουσμά τους. Οι αναφορές τους, σύμφωνα με τις ίδιες, είναι οι Velvet Undergound, η Patti Smith, το kraut rock. Άλλοι είδαν σε αυτές τις Slits, τους Fall, ή τους T-Rex, μια χαρά δηλαδή, παρά τα μπερδέματα, οι κριτικοί δικαιούνται να φαντάζονται ότι θέλουν. Η δε θεματολογία τους παγανιστική folk, με ενίοτε μεσαιωνικές και  βιβλικές αναφορές, γερά βασισμένη στην ποίηση της πατρίδας τους. Κάποιοι ήδη το ονόμασαν folk-punk, το Bandcamp daily (καταφύγιο μετά το boycott στο Spotify) εξανέστη και δικαίως. Ας μη βάζουμε εύκολα ταμπέλες.

Τούτες εδώ είναι σχεδόν μοναδικές. Μερικά χρόνια τώρα στη σκηνή του Μπράιτον, κινούνται ανάμεσα στο θέατρο, το γράψιμο, τη ζωγραφική, ενώ οι εμφανίσεις τους έχουν πάντα μια θεατρικότητα που αναδίδεται πιο γλαφυρά στα φωνητικά τους. Αναζητήστε τις live στιγμές τους, από τις πάμπολλες εμφανίσεις τους που έχουν καταγραφεί στο YouTube. Είναι πράγματι μοναδικές και εμφανίζουν μια μπάντα ολοζώντανη, που συνεχώς αυτοσχεδιάζει, δημιουργεί και κοσμεί.

Για τον πρώτο τους αυτό δίσκο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, ούτε να προτείνουμε κάποιο κομμάτι, καθώς ο καθένας θα βρει το δικό του αγαπημένο. Προσωπικά στεκόμαστε στο “Mary” που κάποιοι θα ονομάσουν ακόμη και φεμινιστικό μανιφέστο. «Η Μαρία και ο Ιωσήφ έκαναν έρωτα και αυτό ήταν η ευλογία τους, καμία άμωμη σύλληψη». Ήδη δε από την αρχή του δίσκου εξαγγέλλουν: «Η Νέα Εύα ανατέλλει από τις σελίδες μιας καμένης Βίβλου».  Στο εξώφυλλο του δίσκου, δε, οι τέσσερις κοπέλες, με χαρακτηριστικά παραδοσιακά λευκά φορέματα – στολές μιας νέας φυλής, σηκώνουν το λάβαρο μιας απροσδιόριστης αναγέννησης. Μια νέα δύναμη της γυναίκας, μια νέα δύναμη της παράδοσης, κανείς δεν ξέρει. Πάντως πρόκειται για αναγέννηση.

Τα τραγούδια του δίσκου είναι μικρές ανακαλύψεις όπως εξελίσσονται, καθώς και εδώ η λογική του αυτοσχεδιασμού τα κατακλύζει. Μικρές αργόσυρτες εισαγωγές που οδηγούν στη συνέχεια σε ένταση, για να υπενθυμίσουν όσους μιλούν για punk. Αν τις κατατάσσαμε, όμως, θα τις βάζαμε σε αυτή τη μεγάλη παράδοση της αγγλικής folk, ανάμεσα στον Nick Drake και τη Sandy Denny.

Είπαμε στην αρχή για το Μπράιτον. Είναι σήμερα μάλλον η πιο πλούσια πόλη της Αγγλίας. Δεν έχει καμία σχέση με τις βιομηχανικές περιοχές ή τα μεγάλα λιμάνια, που μας πρόσφεραν τον κλασικό σκληρό πανκ ή νιου γουέηβ ήχο των 80s. Ούτε τον ποπ ήχο των 90s του μητροπολιτικού Λονδίνου. Μαζί με το Μπρίστολ, μας δίνουν σήμερα μερικές από τις καλύτερες μπάντες της Αγγλίας. Προσοχή όμως. Οι πλούσιες πόλεις ενίοτε προσφέρουν μόνο γυαλάδα και φινέτσα, και από ουσία μηδέν. Ο χιπστερισμός ελλοχεύει σε κάθε γωνία, και ιδίως στα πιο ακριβά πλέον σημεία των πόλεων μας. Η διαφορά της γνησιότητας από την επιτηδευμένη αναβίωση μιας παράδοσης που δεν μας ανήκει πλέον είναι λεπτή.

Οι Νέες Εύες ελπίζουμε ότι δεν θα πέσουν στην παγίδα, ή ότι εμείς δεν πέσαμε στην παγίδα, στην διαρκή αναζήτηση του νέου, φρέσκου, και ταυτόχρονα γνήσιου και αυθεντικού.