Telepath
Οι Noise Figures δεν κατάφεραν να βγάλουν μόνο έναν από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους της προηγούμενης χρονιάς, αλλά έτσι όπως είναι δομημένος και παιγμένος, και έναν από τους πιο συμπαγείς, αισθητικά και ηχητικά ολοκληρωμένους δίσκους της νέας γενιάς στην Ελλάδα που ασχολείται με το ροκ και με όλες τις καταβολές που φέρνει μέσα του αυτό.
Θα μπορούσατε να πείτε να σταματήσω εδώ και να ξαναβάλω τον δίσκο από την αρχή, αλλά μάλλον αδικώ την κριτική και το συγκρότημα. Μετά από τρείς δίσκους, πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Γιώργος Νίκας (φωνή – τύμπανα) και ο Στάμος Μπάμπαρης (φωνή – κιθάρα), έχουν βρει την «μαγική» συνταγή να λειτουργούν όχι σαν ένα ντουέτο που συνεργάζεται άψογα στην σκηνή και στο στούντιο, αλλά και σαν ένα δίδυμο που καταφέρνει να ιερουργεί με την ροή και την ευκολία μιας μπάντας με περισσότερη εμπειρία από τον πραγματικό χρόνο που είναι μαζί.
Ξεφεύγοντας από την αρχική ηχητική εικόνα, ως ένα σχήμα που θα μπορούσε κάλλιστα τα τραγούδια τους να είναι το soundtrack μιας ταινίας δρόμου-τρόμου-αγωνίας και έντασης, ποτισμένη με παραισθησιογόνα, κόντρες με μηχανές και νεαρούς παραβάτες που ανακαλύπτουν την σεξουαλικότητας τους, οσφραίνοντας στον αέρα τις καλοκαιρινές τους επιθυμίες, γίνονται σ’ αυτόν τον δίσκο ένα, μπολιάζοντας τις επιρροές τους με το όραμα του μέλλοντος τους.
Από το λυσεργικό garage και τα blues-rock jam που έσκαγαν σαν οβίδες δεξιά και αριστερά απουσία μπάσου και φρένο, στο “Telepath”, λίγο αν έκοβα από δω και από κει, θα το ονόμαζα “Flaming Telepaths No2”, βλέποντας το σαν την οργανική και …οργονική ανάπτυξη του κομματιού των Blue Oyster Cult με άλλο προσανατολισμό. Στο εισαγωγικό “Taste like time” οι 13th Floor Elevators τζαμάρουν με τους Strawberry Alarm Clock και όλοι μαζί συναντούν τον Stanley Kubrick στα παρασκήνια της «2001-Οδύσσειας του Διαστήματος». Ο στίχος τους “See the silent moon and the ships in the sky/Take me to your dreams enjoy the ride” και η οργανική ανάπτυξη του κομματιού που θυμίζει διαστημόπλοια τα οποία ζεσταίνουν τις μηχανές τους σε απόκοσμο parking, δεν αφήνει περιθώρια να σκεφτείς κάτι άλλο. Το «ταξίδι» συνεχίζεται καθώς ξεφεύγουμε από την γήινη βαρύτητα. Ο αρχικός στίχος “And I feel it coming inside me/And I have escaped the gravity” δεν αφήνει και πάλι περιθώρια επιλογών.
Στο “Stay Forever Young” το διαστημόπλοιο των Noise Figures κάνει προσωρινά μια στάση για εκτόνωση και καύσιμα και ξεκινά και πάλι για το άπειρο. Στα επόμενα κομμάτια οι Noise Figures δυναμώνουν τον ήχο τους και ακούγονται σαν ένα σμάρι από μέλισσες που ψάχνουν μια άνετη κουφάλα δέντρου για να εναποθέσουν το χρυσοκίτρινο μέλι τους. Στα “Telepath” & “Hypnotized” μεταφέρομαι ασυνείδητα σ’ εκείνο το γλυκό μούδιασμα που ένιωσα όταν άκουσα το 1984 το ονειρικό πρώτο EP των Opal “Fell from the sun”.
Από κει και πέρα ο Γιώργος και ο Στάμος «μπερδεύουν» επιδέξια τις εξωπραγματικές αφηγήσεις του H.G. Wells με τις θεωρίες του W. Reich στα “Lethargy” & “Never Sleep” για να κλείσουν εκθαμβωτικά με το “Glow Electric”, που αν δεν το είχαν γράψει οι Noise Figures θα μπορούσε κάλλιστα να είναι outtake από κάποιο δίσκο του Roky Erickson με τους Aliens.
Η συνεργασία των Noise Figures με τον Άλεξ Μπόλμπαση και πάλι στην παραγωγή κάνει το “Telepath” πιο τηλεπαθητικό μεταξύ τους, αφού ξέρουν από που να πιάσουν τους ήχους και που να τους πάνε. Στο αισθητικό κομμάτι η εξαιρετική δουλειά του “Bob Studio” στο εξώφυλλο είναι παραπάνω από εξαιρετική. Το CD χάνει λόγω μεγέθους αλλά στο βινύλιο φαίνεται ξεκάθαρα όλη η μαγεία της γκραβούρας, η οποία αν και έλκει την επιρροή της από τους Grateful Dead, εμένα προσωπικά μου θυμίζει το εξώφυλλο του John Fahey στο “I Remember Blind Joe Death”.
Ότι άλλο σκεφτεί κάποιος ακούγοντας τον δίσκο σε ήχο ή εικόνα, θα πρέπει κατά την γνώμη μου να κλείσει τα μάτια, ν’ ανοίξει τ’ αυτιά και να παίξει με το volume. Τα υπόλοιπα έρχονται και εναλλάσσονται όπως η νύχτα με την μέρα.
