Aghori Mhori Mei

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε μια μέτρια εμφάνιση των Smashing Pumpkins στην χώρα μας. Παρά το γεγονός ότι προσπάθησαν να προσεγγίσουν το κοινό with all the right tricks και πατώντας στον παράγοντα της νοσταλγίας, τελικά ήταν ένας αχταρμάς με αψυχολόγητα σόλο και μια άσχετη διασκευή από U2. Μάλιστα  έχασε το βραβείο στην κατηγορία του χειρότερου λαιβ του καλοκαιριού μόνο και μόνο επειδή είχαμε δει πιο πριν τους άθλιους The Smile και λίγες μέρες μετά τους κουραστικούς πλέον Judas Priest.

Στο θέμα μας όμως και ας ακουμπήσουμε αυτή την ευχάριστη κυκλοφορία τους που θα καλύψει το εφηβικό κενό του κάθε πενηντάρη φαν που έμεινε πικραμένος μετά την κυκλοφορία του ‘Mellon Collie and the Infinite Sadness’ το 1995. Καλώς η κακώς ο τελευταίος σοβαρός τους δίσκος ήταν το ‘Siamese Dream’, και αν τώρα δεν βρισκόμουν σε πολύωρο ταξίδι με πλοίο αυτό το review που διαβάζετε δεν θα είχε γραφτεί ποτέ.

Ο Billy λοιπόν σε συγκινεί ακόμη ειδικά σε κομμάτια όπως το “Pentecost” όπου μεταμορφώνει μια μελωδία για lullaby σε nocturnal masterpiece. Ένα ακόμη θετικό αυτού του δίσκου είναι ότι είναι προσαρμοσμένος στις τωρινές δυνατότητες της φωνής του, οπότε ζωντανά θα μπορούσε να τον αποδώσει πολύ καλύτερα. Μάλιστα ένα 45λεπτο λάιβ στο οποίο θα τον έπαιζαν end to end θα το προτιμούσα από τα ένα σωρό άκυρα κιθαριστικά σόλο που παίζει τώρα.

Δυνατό το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο (‘Edin’) τα σπάει επίσης στο ‘Babylon’ και θες να χτυπηθείς άνετα στο σαλόνι της έπαυλης σου στην Εκάλη (με παντόφλα όμως μην χαλάσεις το παρκέ). Έχει και μια σούπα μέσα που θα μπορούσαν άνετα να την είχαν βγάλει οι Green Day, το ”Who Goes There”, αλλά εμείς τον αγαπάμε κι ας ήταν κολόπαιδο μικρός όποτε προσπερνάμε. Κάντε το σκιπ, ειλικρινά θα γλιτώσετε 3 λεπτά από την ζωή σας.

Και κάπου εκεί αρχίζεις να νιώθεις σα να περιμένεις το λεωφορείο για το επόμενο καλό τρακ. Δεν είναι ότι δεν θα ‘ρθει απλά το “999”, είναι πολύ φτωχό σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν και δεν θα το πάρεις. Αν κι έχει μέταλ κιθάρες στο κλείσιμο.

Αλλά αυτοί είναι και οι Smashing Pumpkins του σήμερα. Οριακά σκληροί για τα νεανικά μας αυτιά και σούπερ μαλακοί για τα τωρινά μας. OΚ έχει κάποιο ενδιαφέρον το τρακ που κλείνει την ροκ όπερα τους (‘Murnau’) αλλά όχι τίποτα τρελό. Γενικά η back to the roots προσπάθεια ήταν too good to be true.