Exploding Head Syndrome
Δεν είναι πολλοί οι καλλιτέχνες οι οποίοι εξακολουθούν μετά από έντεκα δίσκους και πάνω από τριάντα χρόνια πορείας να κατακτούν αισθητικές κορυφές. Της Μαρίας Φλέδου
Δεν ξέρω αν το προσέξατε (και αν σας ενδιαφέρει δηλαδή), αλλά ο Stephen Lawrie περνάει μια εξαιρετικά παραγωγική φάση τελευταία και ίσως και την καλύτερη του στα σχεδόν 30 χρόνια καριέρας ως βασικά Mr Telescopes. Την τελευταία φορά που έγραψα κάτι για αυτόν έμεινα σε μία απλή 'κάτι καλό’ πρόταση από το 'As Light Return', πιστεύοντας ότι έφτασε στην κορυφή του επομένως από δω και πέρα, μπορεί και εδώ και καιρό, τα reviews δεν έχουν νόημα γιατί ό,τι και να κάνει ο Stephen Lawrie είναι σαν να ξεπερνάει τον εαυτό του επ' άπειρον. Αλλά νοιώθω ότι μετά από τόσα χρόνια αγάπης του χρωστάω κάτι παραπάνω, πρώτα πρώτα για όλες τις φορές που με έχει μπερδέψει με την καλή έννοια, που σε κάνει να επαναπροσδιορίζεις αυτά για τα οποία πριν ένα λεπτό μπορεί να ήσουν σίγουρη, από τότε ως τώρα. Ειδικά μετά από αυτό το τελευταίο άλμπουμ που ξαφνικά μου έδωσε κάποιες απαντήσεις επί του θέματος 'τι ήταν/είναι τελικά οι Telescopes' και πώς περάσαμε από το JAMC-esque του 'Kill a Slow Girl Walking' στην ευφορία του 'Please Tell Mother' για να καταλήξουμε στο απύθμενο 'Handful of Ashes'.
Όταν το 1992 πρωτοάκουσα το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ θυμάμαι να σκέφτομαι πως α! μάλλον αυτό είναι ψυχεδέλεια. Όχι βέβαια όπως θα το εννοούσαν πχ οι γονείς μου (με εξαίρεση τους Suicide που τελικά γεφύρωσαν το ψυχεδελικό χάσμα γενεών), αλλά στην πιο late 80's-early 90's αναβίωσή της. Επίσης αυτό το άλμπουμ με βοήθησε τότε να καταλάβω που κολλάει η εμμονή μου με τους Spacemen 3, πριν ακόμη το μυαλό μου ήταν έτοιμο να τους επεξεργαστεί εντελώς, με το γιατί μου άρεσαν για παράδειγμα οι Ride ή οι Charlatans. Και σιγά σιγά άρχισα να απαντώ και στα ηλίθια ερωτήματα που καμιά φορά θέτουν οι έφηβες και έφηβοι στους εαυτούς τους όπως το 'θέλω χάος και θόρυβο ή μελωδία' και άλλα βασανιστικά (growing pains).
Φυσικά πλέον ξέρω πως το ένα δεν αναιρεί το άλλο, αρκεί να ανοίξουμε το μυαλό και τα αυτιά μας βασικά και όσο εμείς παραμένουμε διατεθειμένοι να συμμετέχουμε οι αγαπημένοι και αγαπημένες μας μουσικοί από την άλλη θα εξακολουθούν να μας μπερδεύουν και να μας προκαλούν και όλα αυτά τα όμορφα αισθητικά και συναισθηματικά πράγματα στα οποία εγώ πιστεύω συνοψίζεται η εμπειρία του να ακούμε μουσική.
Αν οι early Telescopes ανέλυαν τις συνθέσεις τους σε κομμάτια κλασσικής μορφής verse-chorus η μετα-2000 αναβίωσή τους επικεντρώθηκε στα soundscapes, αλλά όχι με απόλυτα τεχνικό τρόπο. Δηλαδή η συνύπαρξη, αν όχι πάντα ισορροπία, μεταξύ abstract ήχου και μελωδίας διατηρήθηκε.
Θα κάνω τώρα τον επιφανειακό παραλληλισμό 'αισθητική-θόρυβος και συναίσθημα-μελωδία' για να εξηγήσω όσο πιο σύντομα μπορώ γιατί το καινούριο ενδέκατο άλμπουμ 'των' Telescopes 'Exploding Head Syndrome' είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο Stephen Lawrie.
Μιλώντας σε σχέση με την πρόσφατη δισκογραφία του(ς) δεν έχει την επιθετικότητα του 'Hidden Fields' και πλησιάζει θα έλεγα το βάθος του 'As Light Return', χωρίς όμως να καταλήγει σε κάτι απολύτως σκοτεινό. Ο τίτλος καθόλου τυχαίος, έχει να κάνει άμεσα με τη διαδικασία σύλληψης και ηχογράφησης, με τον Stephen σε απομόνωση σε sonic-φιλοσοφικές αναζητήσεις αυτή τη φορά, κάτι παραπάνω δηλαδή από πειραματισμούς με λούπες και effects. Μέσα από την επαναληπτικότητα πετάγονται ρυθμοί και μελωδίες οι οποίες συχνά προέρχονται από την υποτονική του φωνή και στίχους που μετατρέπουν τα κομμάτια σε παραμορφωμένα love songs (δείτε το ' love' από την πλευρά της ψυχανάλυσης). Παρ'όλα αυτά δεν θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω concept album, δεν πιστεύω πως αρκεί ως όρος για να καλύψει οποιαδήποτε δουλειά του Stephen Lawrie.
Υπάρχει όμως κάτι συναρπαστικό αυτή τη φορά σε σχέση με τις προηγούμενες δέκα στον τρόπο που ακούγεται αυτός ο δίσκος, πώς είναι βαλμένα το ένα μετά το άλλο κομμάτια που εκπροσωπούν όλες τις εκφάνσεις του project Telescopes. Αρκεί να ακούσει κανείς τις διακυμάνσεις, αισθητικές και συναισθηματικές εξίσου, ανάμεσα στο opener 'All the Way Around' και 'Everything Turns Into you' που το ακολουθεί ή παρακάτω την μετάβαση από την απλή μελωδία του ' Don't place your Happiness in the Hands of Another' στον (υπέροχο) ηχητικό συνωστισμό του 'I Know You've Got Something Inside'.
Και για να κλείσω επανέρχομαι σε (ηλίθια;) ερωτήματα όπως: πόσο πραγματικά Stephen Lawrie περιείχαν τελικά οι Telescopes της Creation και μήπως τελικά είναι ο σκοτεινός κύριος που στο τέλος του gig του κάθεται και ακούει τα πετάλια και τους ενισχυτές του να παίζουν μόνα τους μέχρι να τελειώσει την μπύρα του;
''Ήταν το καλύτερό σου encore' του είπα σε μία τέτοια περίσταση μετά την παρουσίαση του 'As Light Return' στο πίσω δωμάτιο γνωστής κουλ παμπ πριν κάποιο καιρό. 'Αλήθεια;' Και αρχίσαμε και οι δύο να γελάμε μέχρι που δεν κρατήθηκα και τον αγκάλιασα. 'You are the best!'. Συνεχίσαμε να γελάμε μέχρι που φτάσαμε και αποχαιρετιστήκαμε στο μπαρ. Νομίζω μου έδωσε την απάντηση.
Υ.Γ.: Τον Stephen Lawrie τον αγαπώ όπως αγαπώ την μουσική (κατά το θόρυβος-μελωδία πάντα).