Harpo's ghost

Tι στο καλό συμβαίνει με τις γυναίκες τραγουδοποιούς και ξεψυχάνε άδοξα στα μισά του δρόμου; Κυκλοφορούν ένα ζόρικο ντεμπούτο, προκαλούν το ενδιαφέρον, τον ενθουσιασμό, ενίοτε δε και την στύση του αρμοδίως ανδροκρατούμενου rock 'n' roll πλανήτη και κατά κανόνα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο βάρος όλων αυτών (άντε να εξαιρέσω τη στύση). Η στιβαρή Liz Phair του "Exile In Guyville" αποτελεί σχεδόν γραφική ανάμνηση. Η Annie Di Franco χάθηκε στα πλοκάμια της υπέρμετρης παραγωγικότητας... και η Neko Case διακρίνεται πλέον μόνο για τους φίλους της. Η Cat Power δεν μετράει καν καθότι ποτέ και κανενός είδους στύση δεν μας προκάλεσε.

Κρατώ την περίπτωση της σχεδόν συνομήλικης μου Thea Gilmore λοιπόν ως μια γυναικεία ελπίδα για το μέλλον που ακόμη δεν ξέφτισε για παραπάνω από ένα λόγους. Άξονας αυτών θα αποτελεί πάντα το ότι είναι υπεύθυνη για έναν από τους καλύτερους "γυναικείους" τίτλους που ακούσαμε ποτέ, το Listick Conspiracies άλμπουμ του 2000. Άκου εκεί οι συνομωσίες του lipstick..., πολύ γυναικείο και πολύ παραδοσιακά song-write-άδικο ταυτόχρονα. Κάτι σαν να αποφάσισε μια μέρα ο Elvis -μπλιααχ!- Costello να παρακολουθήσει τρία-τέσσερα DVD του sex & the city στα καπάκια. Άσε που έχω ζήσει από πρώτο χέρι τη μανία ορισμένων γυναικών με τα lipstick, τα κραγιόνια και τις λοιπές αηδίες με τις οποίες ανανεώνουν κάθε πέντε λεπτά τα (πάνω) χείλη τους και ταυτίστηκα...

Επί τω παρόντι έργω λοιπόν ... το οποίο έργο είναι και το καλύτερο της Thea εδώ και έξι χρόνια, από τότε που είχε κυκλοφορήσει το παραπάνω δισκάκι. Τα πράγματα σκοτείνιασαν εν τω μεταξύ. Μια βαρβάτη μανιοκατάθλιψη πέρασε πάνω από τη δημιουργό και groovy τραγουδάκια για γκόμενους σαν το "Resurrection Man" αποτελούν οριστικό παρελθόν. Αντ' αυτού σκοτεινά τραγούδια αγάπης (πρωτότυπο, ε;) με αρκετή μαυρίλα και απλή υποψία αγάπης που βρίσκει ανταπόκριση. Όταν το αποτέλεσμα όμως καταλήγει σε καθηλωτικές συνθέσεις όπως το "έξυπνα" ακουστικό "Contessa" τότε είναι που εγωιστικά σκέφτεσαι ότι οι καλλιτέχνες που αγαπάς καλό είναι να μην περνάνε και τις καλύτερες στιγμές της ζωής τους καμιά φορά αν είναι να οδηγούνται σε τέτοια αριστουργήματα.

Η Thea Gilmore του 2003 που έφτασε μέχρι την πόρτα του Top Of The Pops δεν βρίσκεται εδώ. Εδώ βρίσκεται μια γνήσια φωνή διαμαρτυρίας στην πιο ουσιαστική εκδοχή αυτής: στην προσωπική διαμαρτυρία. Και αν το "We build a monster" αναφέρεται αόριστα και σχεδόν με παιδική αφέλεια στους δημιουργούς της σε κάθε επίπεδο παγκοσμιοποίησης, το "Call Me Your Darling" ισορροπεί εύστοχα τα πράγματα, σαν μια δυνατή, άμεση, παρακλητική και υποτακτική μπαλάντα καταστραμμένης αγάπης με εκπληκτικό ρεφρέν για να σταθεί ως το απόλυτο single, ενός άλμπουμ που ακούγεται να δημιουργήθηκε από κάποια που αισθάνεται τόσο single που έχει απόλυτη ανάγκη να αποφύγει τα singles. Παρότι στο εξώφυλλο ποζάρει στυλιζαρισμένα σαν το απόλυτο σκοτεινό μωρό που πάντα ψάχναμε να ερωτευτούμε.

Είναι ο δίσκος που την καθιερώνει σαν μια από τις ουσιαστικά καλύτερες τραγουδοποιούς της Βρετανίας σήμερα... αναδρομικά ίσως και για τα προηγούμενα εφτά χρόνια, που το κοινό είτε την αγνοούσε, είτε την αποθέωνε εφήμερα και κατόπιν την ξέχναγε το ίδιο εύκολα. Μετά από ένα τέτοιο άλμπουμ πάντως δύσκολα ξεχνιέσαι ακόμη και από τους πιο τυχάρπαστους των ακροατών σου. Ιδανική συνοδεία στην θεατρική μαυρίλα των My Brightest Diamond και στην αφελή μετεφηβική κατατονία της ημεδαπής Monika για όσους επιμένουν να αναζητούν γυναικείες φωνές στις μουσικές τους ανησυχίες. Και είναι και η Joanna Newsom στο κόλπο για την οποία όντως σε λίγο θα παραμιλάμε όλοι. Οπότε αφήστε την Juliette να ουρλιάζει και να κοπανιέται να πούμε...