Horses in the sky
Ο ηχηρός αντιμιλιταρισμός, όπως άλλωστε και η πολιτική στο σύνολό της, δεν ήταν ποτέ κάτι ξεκομμένο από τη μουσική. Βεβαίως, ο καθένας μας έχει τη δική του πυξίδα περί του πώς και του πότε. Όταν κοιτάζω τη δική μου βγαίνω τάχιστα στο 'Masters Of War' από το 'The Freewheelin' Bob Dylan' του 1963. Είναι μια επιλογή που την προτιμώ σημειολογικά για τα του θέματος και είναι και κυνικότερη από τις εκδηλώσεις συμπαράστασης και τα λεπτά σιγής στη μνήμη θυμάτων που αν ήμασταν ρεαλιστές θα έπρεπε να τα κρατάμε νυχθημερόν.
Υπό πολλές έννοιες πολιτικά συνειδητοποιημένη ήταν εξαρχής και η κολεκτίβα γύρω από τους Godspeed You Black Emperor! (το θαυμαστικό βάλτε το όπου θέλετε, στο τέλος ή στη μέση, οι διαφορές είναι μικρές για να ανησυχείτε πραγματικά). Όταν, ειδικά, οι Efrim Menuck, Sophie Trudeau και Thierry Amar αποφάσιζαν πριν έξι περίπου χρόνια να εκφραστούν και μόνοι τους, σχηματίζοντας τον πρώτο πυρήνα αυτών που παρουσιάζουμε σήμερα εδώ, ο αναρχισμός και η ελευθεριακή έκφραση των Καναδών πήγαιναν ήδη χέρι-χέρι με την αποδοχή, αν και από πάντα λέγαμε πως εκείνα τα δύο υγρά δεν ανακατεύονται.
Τα χρόνια πέρασαν και μαζί με τη διπλή "επέκταση", ονόματος και μελών, άλλαξαν και οι παράμετροι. Σήμερα οι Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band είναι ένα επταμελές σχήμα που έχει αποβάλλει πλέον τον ορισμό του ως ένα από τα πολλά projects μελών των Godspeed You! Black Emperor και μόνον αυτό. Είναι περισσότερο επί της ουσίας αυθυπόστατο, να το πω, αν και όχι απόλυτα αυτοδύναμο. Αυτό το τελευταίο πιθανόν και να μη γίνει ποτέ του όπως το έχω στο μυαλό μου. Επιπλέον, έκοψαν τα instrumentals και για το καινούργιο τους έγραψαν μονάχα τραγούδια.
Το 'Horses In The Sky' είναι ένας δίσκος (ο τέταρτος μεγάλος τους, στα δάχτυλα το μέτρησα), ο οποίος συγκεντρώνει μαζεμένα μερικά από τα πολλά "πιο" που μπορούν να χαρακτηρίσουν γενικότερα ένα έργο. Είναι ο πιο απογυμνωμένος από όλους. Είναι ο πιο απλός. Είναι ο πιο προσανατολισμένος σε τραγούδια. Είναι ο πιο ευθύβολος. Είναι ο πιο φορτωμένος από τα άτεχνα, συχνά φάλτσα, αλλά γεμάτα απόγνωση, φωνητικά του Efrim Menuck (τρέλα ίδια με κείνη που πούλαγε ο Johnny Lydon στους Public Image Limited κάποτε, όταν ήθελε να παραμείνει punk ενώ δεν ήτανε δηλαδή). Και, ασφαλώς, είναι ο πιο πολιτικός ως προς το στιχουργικό του περιεχόμενο, γεγονός που καταλαβαίνει κανείς κατευθείαν από τους τίτλους των έξι tracks που περιέχονται σε αυτό και επαληθεύεται απόλυτα όταν τα ακούσει.
Τα τραγούδια που υπάρχουν εδώ είναι όλα τους αργόσυρτες, θρηνητικές μπαλάντες που χτίζονται με κέντρο το πάθος, την οργή και τις ματωμένες σημαίες όλων των κρατών του κόσμου, είτε πέρασαν πολέμους, είτε όχι. Είναι τραγούδια μιας χορωδίας ακρωτηριασμένων που έπαψε να ζητάει παράσημα και τώρα απαιτεί το δίκιο της θυσίας της. Ο Menuck ηγείται ερμηνεύοντας κυριαρχικά και όλη η μπάντα μαζί φτιάχνει ένα πονεμένο album όχι για την ασχήμια του κόσμου αλλά για αυτήν της ανθρώπινης ψυχής που δεν διστάζει να κλείσει τα μάτια σε εγκλήματα και να πατήσει τη σκανδάλη έναντι αθώων. Δεν αρκούν πλέον οι νέοι που τραγουδούν αγκαλιασμένοι για εκατομμυριοστή φορά το 'Give Peace A Chance'. Χρειάζεται μια δοκιμή της αντοχής τους σε άλλου είδους αιχμηρότητα, την οποία ο Efrim Menuck φροντίζει να δώσει στο παρόν από τους πρώτους κιόλας στίχους ("...they put angels in the electric chair...") του εναρκτήριου 'God Bless Our Dead Marines', επαναλαμβάνοντας τα λόγια αρκετές φορές ώστε να τα καταλάβουν όλοι.
Στο συνθετικό-μουσικό τομέα, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι πάντοτε τόσο επηρμένα. Το 'Horses In The Sky' έχει τα μισά του τραγούδια πολύ καλά, με αποκορύφωμα το ομότιτλο και το σπουδαίο 'Mountains Made Of Steam' - ένα ψίθυρο που στο πέμπτο λεπτό εκτινάσσεται σ' ένα ολομελές κρεσέντο-κραυγή και τελειώνει όπως ξεκίνησε και αρμόζει μιλώντας στη συνείδηση, χαμηλόφωνα. Όταν στα άλλα μισά γίνεται λίγο κοινότυπο, όμως, η εντύπωση πως εδώ πρωτίστως η μουσική βρίσκεται για να υπηρετήσει βγαίνει αρκετά ισχυρή. Ένα εξαιρετικό πολιτικό τραγούδι γράφεται πιθανώς δυσκολότερα από ένα μανιφέστο, γνωστό και αυτό.
Εν κατακλείδι, αυτό το νέο album των Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band είναι ίσως αμεσότερο και συνολικά καλύτερο από το προκάτοχο '"This Is Our Punk-Rock," Thee Rusted Satellites Gather + Sing', σίγουρα χειρότερο του δεύτερού τους 'Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward', καταφέρνει, ωστόσο, να αποδώσει τη σημερινή πραγματικότητα που μας παρουσιάζεται επιλεκτικά στα δελτία ειδήσεων όπως ακριβώς είναι, σκληρή, βίαιη και αδυσώπητη.
