''This is our punk-rock,'' Thee rusted satellites gather + sing
Από το 1999, όταν άρχισε να δρα αυτόνομα, αυτό το side project των Godspeed You! Black Emperor μετράει ήδη τρεις δίσκους. Και σε καθέναν από αυτούς τροποποιεί και το όνομά του. A Silver Mt. Zion στο ντεμπούτο τους, με το The ως άρθρο και προσαυξημένο με το '... Memorial Orchestra & Tra-La-La Band' στο εντυπωσιακό προ διετίας 'Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward' και φέτος έρχεται να κολλήσει στο τέλος όλων των προηγουμένων και το '... With Choir'. Ήδη προσπαθώ να σκεφτώ ποια μπορεί να είναι (ως πιθανή) η μελλοντική του διαφοροποίηση.
Διαφοροποίηση βεβαίως την αποκαλώ εγώ. Οι ίδιοι φαντάζομαι θα προτιμούν την λέξη εξέλιξη, αφού κάθε ένα από τα παραπάνω στάδια είχε και τις ανάλογες αλλαγές στο μουσικό τους ύφος (πάντως ήδη στο ένθετο του πρώτου τους album ανέφεραν το όνομα που θα έβγαζαν με το επόμενο!).
Οι σημερινοί The Silver Mt. Zion (δεν χρειάζεται να γράφω το τωρινό τους όνομα και ολόκληρο κάθε που βγαίνει στο κείμενο, καταλαβαίνετε) είναι περισσότερο πολύπλοκοι από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Γι' αυτό και χρειάζονται περισσότερο χώρο και χρόνο, ώστε το παρόν cd να περιέχει μόλις τέσσερις τίτλους, με αναπτύξεις που πλησιάζουν τα δεκαπέντε λεπτά έκαστος, οι οποίοι είναι και οι λιγότεροι σε αριθμό και μεγαλύτεροι σε χρονική διάρκεια από όσους περιέχονταν στους προηγούμενους δίσκους τους.
Οι αναπτύξεις αυτής της πολυπληθούς πλέον μπάντας παραμένουν αρκούντως εντυπωσιακές και απ' ό,τι παρατηρώ ενστερνίστηκαν και αυτοί, όπως και το μητρικό σχήμα απ' όπου προήλθαν, μια γενική και λίγο χαλαρή τεχνοτροπία να ράβουν σε κάθε ένα track δύο τουλάχιστον μέρη με διαφορετική εκφραστική φόρμα το καθένα.
Στο πρώτο μέρος του εναρκτήριου 'Sow Some Lonesome Corner So Many Flowers Bloom' οι φωνές επαναλαμβάνουν μερικές νότες της τονικής κλίμακας (φα, λα, σο), χωρίς συγκεκριμένους στίχους, με μια σαφώς πολυφωνική τεχνική και πρακτική (κάτι τέτοια έκαναν οι Popol Vuh - θυμάστε το 'Hand In Hand' που άνοιγε το 'Agape-Agape';), η οποία σε χρόνο ανύποπτο και αδιάκριτο εξελίσσεται σε ένα δεύτερο μέρος όπου επικρατούν με επιβλητικό τρόπο τα έγχορδα. Αυτή η σύνθεση είναι ό,τι ουσιαστικότερο περιέχει αυτή η νέα δουλειά των The Silver Mt. Zion. Αλλού κάτι που να ενέχει έστω χορωδία δεν ακούγεται, πλην της ραγισμένης φωνής και της συνοδείας της στο τελείωμα του 'Babylon Was Built On Fire/StarsNoStars' που ακολουθεί, αλλά μόνον αυτή.
Εξάλλου, οι εκρηκτικές κορυφώσεις, η κινηματογραφική αισθητική, το πάθος, η εφευρετικότητα, η αιχμηρότητα είναι όλα τους στοιχεία που έκαναν την κολεκτίβα της Constellation πολύ αγαπητή.
Αφότου μπουν τα drums, το τρίτο track 'American Motor Over Smoldered Field' γίνεται φτυστό Godspeed You! Black Emperor, με όλη του τη σημασία να συμπυκνώνεται από το ένατο λεπτό και μετά, όταν οργιάζουν τα συμφωνικά έγχορδα (πάλι αυτά, γιατί άραγε;). Το πρώτο του μέρος, μαζί με το αντίστοιχο τελευταίο του 'Goodbye Desolate Railyard' (η πιο κοινότοπη σύνθεση εδώ, ομολογώ), θυμίζουν υπερβολικά τους Pink Floyd (με τη φωνή των Mercury Rev, ενίοτε), περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι σε οποιοδήποτε album των The Silver Mt. Zion μέχρι σήμερα.
Αδιέξοδο. Τέτοιο, που ανοίγει τη σκέψη γύρω από τη σημερινή αντιμετώπιση κάποιων μουσικών, όπως αυτή την άξια ομάδα, που πριν μια τετραετία αντιμετωπίστηκαν για τις ανατρεπτικές, ριζοσπαστικές ιδέες και τον αναρχισμό τους, ως οι από το «πουθενά» σωτήρες του εναλλακτικού ήχου και της αυτοδιαχείρισης. Η νέα γενιά θα αργήσει να θυμηθεί κάτι άλλο από το Montreal του Καναδά, να είστε σίγουροι.
Η φετινή δουλειά όμως των The Silver Mt. Zion δείχνει, καταδεικνύει και αποδεικνύει πως η πορεία των Godspeed You! Black Emperor προς τον κατεστημένο περφεξιονισμό του περσινού άδοξου 'Yanqui U.X.O', την σαν σε ανασκόπηση επιμέλειά του, την συνειδητή δυσκολία του και την ασπασμένη καθ' όλα progressive rock φιλοσοφία του, σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή για τους νεώτερους, συμπαρασύρει και τα side projects αυτών. Το τρίτο τους album είναι το δικό τους 'Yanqui U.X.O'. Λειτουργεί μόνον ως μια μακροσκελής ανασκόπηση όλων των ανησυχιών που έχουν εκφράσει σποραδικά στο παρελθόν, με την αγωνία μην και κάτι μείνει απέξω, αλλά ίσως όχι τόσο ονομαστικά και επικεντρωμένα. Συγχρόνως είναι και η δυσκολότερη δουλειά τους (πάλι όπως το 'Yanqui U.X.O').
Αυτό που του λείπει είναι όλες εκείνες οι εξέχουσες στιγμές που κάνουν ακόμα το 'Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward' εξαιρετικό. Τραγούδια όπως τα 'The Triumph Of Tired Eyes' και 'Take These Hands And Throw Them In The River' απουσιάζουν καταλυτικά από εδώ. Αυτό μόνο ως επιβεβαίωση της ανώτερης αξίας του προκάτοχου μπορεί να εκληφθεί, μαζί ασφαλώς και με ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται όταν η καινούργια δουλειά ενός συγκροτήματος προσπαθεί να είναι διαφορετική, αλλά μένει σαφώς κατώτερη της προηγούμενής του.
