The body, the blood, the machine
Προτού περάσουμε στα συνήθη άσχετα που όλοι αγαπάτε, να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι πρόκειται περί εκπληκτικού άλμπουμ, μες στη δεκάδα της χρονιάς και τα ρέστα. Είναι και γνήσιο ανεξάρτητο ροκ, θορυβώδες, βρώμικο, με χνάρια χρόνιας hardcore-ίλας στα σπλάχνα του. Δίσκος-θάνατος, που θα 'λεγε κι ο μέγας Ζωρζ Πιλαλί αν τον ρωτούσατε δηλαδή. Ας αλλάξουμε θέμα τώρα...
Πολιτικό ροκ: σχεδόν μολυσματικό τις περισσότερες φορές για το μουσικό είδος που αγαπάμε και υπηρετούμε. Ξεπερνάμε τις flower-power καταστάσεις και το δικό μας ανταρτό-ροκ του Τζαβέλα και του Παπακωνσταντίνου. Ξεπερνάμε και την "επανάσταση-σε-τιμή-ευκαιρίας" των Clash, την οποία οι ίδιοι γράψανε στα παλιά τους υποδήματα για τα οποία λέγαμε πρόσφατα... Τι μας μένει; Η θρησκο-πολιτική μανιέρα των πρώιμων U2 μήπως, που μετεξελίχθηκε σε φιλανθρωπικό gala ή τα πολιτικό-κοινωνικά concept των Pink Floyd με γουρούνια, ντουβάρια και σφυριά που παρελαύνουν; Τίποτε από όλα αυτά...
Μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις μένουν είτε από τον αμιγή punk-rock χώρο, σαν την πρώιμη παρέα του Jello Biafra και πολλών από τους απογόνους του. Κάπου στο hip-hop οι πρώτες ημέρες των Public Enemy και αργότερα εναλλακτικά συγκροτήματα του είδους του τύπου Anti Pop Consortium, που αποτελούν εξαιρέσεις ουσιαστικής και ενσυνείδητης (και όχι εφηβικής) πολιτικής σκέψης. Ο καθένας έχει και τα παραδείγματα του. Αν είσαι gay να πούμε, θεωρείς ότι ο Tom Robinson υπήρξε ο μεγαλύτερος πολιτικός rocker ever, αν είσαι straight τον απορρίπτεις σαν μία αιωνίως παραπονούμενη αδερφή με υπερ-ορθόδοξο μουσικό υπόβαθρο κ.λ.π.
Όλα αυτά λοιπόν δεν τα λέω απλά προς γνώση και συμμόρφωση. Τα παλικάρια εδώ που μας έρχονται από το Portland κομίζουν ένα από τα πιο συναρπαστικά ροκ άλμπουμ της χρονιάς, το οποίο στηρίζεται στο εξής Οργουελικό project: χριστιανοπατριώτες (κοινώς φασίστες) ελέγχουν την Αμερική και μαζί τη ζωή, τη σκέψη, το παρόν και το μέλλον των κατοίκων της. Άρα και όλου του κόσμου. Άρα και εμάς τους ίδιους. Σε γενικές γραμμές το σκοτεινό τούτο κλίμα μεταφέρεται ικανοποιητικά στο σύνολο του άλμπουμ. Η απουσία δε τεχνολογικής ηχητικής βοήθειας και το σχεδόν πρωτόγονο ηχητικό κλίμα στο οποίο δρουν και δημιουργούν οι Thermals βοηθάει στο να μην καταλήξουμε σε ένα "OK Computer" των 00s, αλλά μάλλον σε ένα "Surfer Rosa", προσγειωμένο σε μία σκληρή έστω και υποθετική πραγματικότητα.
Χειροκρότημα! Στη θέση του παραγωγού ο Brendan Canty, ντραμίστας και ιδεολόγος των Fugazi, που ξέρει πολύ καλά πως στήνονται οι σπαρτιάτικοι ροκ δίσκοι (και όχι οι πλουμιστοί που λέγαμε προσφάτως). Κι άλλο χειροκρότημα. Σε 38 λεπτά το όλο πανηγύρι έχει τελειώσει. Ουδέν το περιττό, σχεδόν άνευ filler πορεύεται ο δίσκος. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και το "Returning To The Fold"... υπερατλαντικό underground χιτάκι που αναβιώνει ημέρες δόξας για την Sub Pop. Όσοι σπεύσουν να μιλήσουν για το grunge των 00s που πλησιάζει απειλητικά (Is It A Monster?) ας κάνουν λίγη υπομονή ακόμα. Θα μας ξανάρθει και αυτό ούτως ή άλλως... τι βιαζόμαστε!
Στα τέλη των 90s μας την είχε βαρέσει και ασχολούμασταν με τους Icebreaker International... εντεταλμένους electro-μινιμαλίστες που δούλευαν για το NATO και άλλα συνδικάτα. Ευτυχώς στανιάραμε και επιστρέφουμε θριαμβευτικά στο "γκανιάν ροκ" (που θα ξανάλεγε ο Πιλαλί) των αμερικάνικων παιδικών μας ονείρων. Και οι Automatic ήταν όντως για εξάρι, μιας και τρέφουμε απεριόριστο σεβασμό για τους εν δυνάμει one hit wonders αγαπητέ Τάσο. Μπράβο μας!
