Οι Third Eye Foundation ανήκουν στην ίδια μεγάλη παρέα από το Bristol που μας έδωσε τους Flying Saucer Attack και τους Movietone. Σίγουρα πολυδιάστατη αν σκεφτεί κανείς την αγάπη για τη θορυβώδη ηχοπλασία των πρώτων και την τάση των δεύτερων να δημιουργούν συναισθηματικές εκρήξεις μινιμαλιστικής δομής.
Με το 'Little lost soul' οι Third eye foundation (προσωπικό όχημα του Matt Elliott, που συμμετέχει όμως και στα προαναφερθέντα σχήματα) καταφέρνουν να εξισοροπήσουν κάπως αυτήν τη διάσταση. Κινούνται σε απόλυτα εσωτερικούς δρόμους, πλάθοντας μοναδικού ρομαντισμού μελωδίες, τις οποίες όμως φροντίζουν να θάβουν επιμελώς κάτω από την επιβλητική παρουσία ενός 'σκληροτράχηλου' drum 'n'bass που σίγουρα δεν εντυπωσιάζει με την πρωτοτυπία του, βλέποντάς το όμως σε συνδυασμό με τους 'υποήχους' που έρχονται από τις λούπες και τα tapes, ή με τον υποχθόνιο θόρυβο μιας παραμορφωμένης κιθαριστικής μελωδίας, καταφέρνει να συγκινεί τόσο τους πιο 'απαίδευτους' ακροατές με την πολυμορφία του όσο και τους υποψιασμένους με την 'ελαστικότητα' και τη χαλαρότητά του.
Έτσι, εκεί που σου δίνεται μια σχεδόν 'χορευτική' αίσθηση, το τοπίο αλλάζει προς μια ambient δυναμική και αλλάζει πάλι σε ένα 'αναγεννησιακό' μοτίβο μυθιστορηματικών ήχων, ικανών τόσο να ηρεμήσουν όσο και να φέρουν σε εκρήγορση τις αισθήσεις. Η υποψία μιας concept δημιουργίας, περισσότερο δυναμώνει τη 'φιλοσοφία'του δίσκου, συντελώντας έτσι στην κυκλικότητα των διαθέσεών του, ξεκινώντας από το υπερκινητικά κατατονικό 'I've lost that loving feline' περνώντας μέσα από τα αυτοκριτικά περάσματα του 'Lost' και καταλήγοντας στο αισιόδοξα φλύαρο up tempo του καθαρτήριου τελικά 'Goddamit you've got to be kind'.
Πολύ απλά -και ίσως επικίνδυνα συνοπτικά - το 'Little lost soul' θα πρέπει να βρεί τη θέση του μέσα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Και αν προσωπικά έχω ένα λόγο για να πράξω κάτι τέτοιο είναι το ότι ακόμα και μέσα από την επιφανειακή του ευκολία προσέγγισης δε σταματά με κάθε ακρόαση να προσφέρει και κάτι καινούριο. Και για μένα αυτό είναι μεγάλο προσόν.