Future narcotic

Καρφώθηκα με την κατάσταση του 'Future Narcotic'. Αυτός ο εφιαλτικός κόσμος που περιγράφει είναι κατά πολύ κοντύτερα από όσο όλοι μας φανταζόμαστε. Μπορεί κιόλας αύριο οι άνθρωποι να αγκαλιάζονται με τις μηχανές στη διαστημική σκόνη, η σκληρή πραγματικότητα να αφήνει ελάχιστο χρόνο για όνειρα, να απαγορεύεται για λόγους επιβίωσης το σαρκικό άγγιγμα, η απέραντη συμπαντική σιωπή να πνίγει τα λόγια και η φωνή να συνθλίβεται, αδύναμη να ακουστεί. Μόνο ο πόνος θα μένει ο ίδιος, να θυμίζει με τον πιο τρωτό τρόπο την αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι On Thorns I Lay δεν ξεχνούν ότι γεννήθηκαν από την πλούσια εγχώρια μεταλλική σκηνή. Όμως, πρώτα η άψογα ενορχηστρωμένη σκοτεινή ατμόσφαιρα (με την εκτεταμένη χρήση πιάνου, πλήκτρων και εγχόρδων) και μετά η, ακόμη περισσότερο, διευρυμμένη λογική στο γράψιμο των συνθέσεων, τους καθιστούν ένα σύγχρονο, γοτθικό ίσως, rock group, χωρίς διαχωριστικά κάγκελα και με πασιφανές προσωπικό ύφος. Με τα σημερινά δεδομένα της σκηνής στην χώρα μας δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλες τους οι κυκλοφορίες μέχρι σήμερα έχουν γίνει στην Γαλλική Holy Records.
Το σύνολο του album (συνθέσεις, στίχοι, αισθητική) είναι λεπτομερώς προσεγμένο. Το εναρκτήριο οργανικό 'Infinity' ελευθερώνει μια μοναδική εσωτερική ένταση, το επίσης οργανικό 'Heaven's Passanger' είναι ένα φορτισμένο διαστημικό soundtrack για την παρακμή, το 'Feed Her Lust' και το finale του 'The K Song' είναι οι προσωπικές μου προτιμήσεις, μαζί με το πιο σκληρό, ίσως, 'Desire'. Όλα δείχνουν πως οι δυνατότητες των On Thorns I Lay δεν έχουν εξαντληθεί, παρόλο που το 'Future Narcotic' είναι το δεύτερο σπουδαίο τους album σε λιγότερο από τρία χρόνια (μετά την θλιμμένη πληρότητα του 'Crystal Tears') και το τέταρτο συνολικά για το συγκρότημα και μόνο χαρά μου φέρνει η διαπίστωση αυτή.