So much for the city
Υπάρχουν μερικά πράγματα στο κόσμο που αντιπαθώ με πάθος. Τους δεξιούς για παράδειγμα -για την αλαζονεία του τύπου μια-και-είμαι-απ'-τη-μεριά-των-τυχερών-ας-γαμήσω-αυτούς-που-δεν-είναι. Επίσης, τους ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τα ψήγματα εξουσίας που έχουν περιέλθει στα χέρια τους για ν' αποδείξουν ότι είναι κάποιοι - γιατί κάνουν τον κόσμο ένα πολύ θλιβερό μέρος. Και τελευταία νομίζω προστέθηκε άλλη μια κατηγορία: αυτοί που περνιούνται για καλλιτέχνες ενώ αυτό που κάνουν δε βγαίνει απ' την καρδιά τους... γιατί... γιατί...
Ήταν πολλοί οι λόγοι που μ' έκαναν ν' αντιπαθήσω τους Thrills. Κατ' αρχήν η δήλωση του Μπάμπη ότι είναι το επόμενο hype ήταν αρκετή για να με προδιαθέσει αρνητικά. Μετά ήταν κι αυτό το "the". Αλλά κι αυτό το "thrills". Εκτός απ' το ότι μοιάζει κατασκευασμένο - διαλεγμένο από συμβούλιο εκλεκτών διαφημιστών αφού έχει μελετήσει διεξοδικά τις έρευνες αγοράς - μ' έκανε να σκεφτώ, μα καλά, ποιοι νομίζουν ότι είναι;
Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα παρακάτω. Το cd δείχνει πως ξοδεύτηκαν πολλά λεφτά για την παραγωγή. Πάρα πολλά. Το ίδιο δείχνει και το site τους: καλοσχεδιασμένο (η χρυσή τομή ανάμεσα στο σοφιστικέ και το απλό) με τέλειες φωτογραφίες (μάλιστα μερικές από τότε που οι Thrills ήταν παιδάκια και μεγάλωναν μαζί) και λέξεις εξίσου τέλεια διαλεγμένες: ούτε πολύ εύκολες ώστε να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου, ούτε πολύ δύσκολες ώστε στην ατυχή περίπτωση που δεν είσαι διανοούμενος να νιώσεις δυσάρεστα. Οι λέξεις λένε συναρπαστικές ιστορίες για το πώς και μας προέκυψαν οι Thrills - για παράδειγμα, το πώς έλεγαν ψέματα στους γονείς πώς είχαν συμβόλαιο και θα γινόταν πλούσιοι για έναν ολόκληρο χρόνο, ενώ δεν είχαν. Λοιπόν, αν είναι έτσι λέω ν' αρχίσω κι εγώ να λέω διάφορα παραμύθια στους γονείς μου, γιατί φαίνεται ότι πιάνει.
Τους Thrills δεν άργησαν να τους ανακαλύψουν οι δισκογραφικές εταιρίες. Την ανακάλυψη ακολούθησε μονομαχία μεταξύ τους: θαμπωμένες από το ταλέντο τους (το μουσικό, ή το άλλο, μαμά;) όλες τους ήθελαν δικούς τους. Κέρδισε η Virgin (φυσικά ο λόγος είναι πως τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν από την προσπάθεια των ανθρώπων που την έχουν να κυκλοφορούν καλή μουσική που κάνει τον κόσμο ευτυχισμένο) η οποία και τους έβαλε σ' ένα αεροπλάνο για το Νέο Κόσμο... όπου θα μπορούσαν απερίσπαστοι να εμπνευστούν το επόμενο αριστούργημα, το οποίο μετά η εν λόγω εταιρία θα παρουσίαζε όλο περηφάνια στο κοινό... Λοιπόν αρκετά... "Eίναι πράγματι τόσο κακοί;" σας ακούω να ρωτάτε. Ε λοιπόν - όχι, δεν είναι. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι αρκετά καλοί - σίγουρα όχι τόσο καλοί όσο λένε όλοι αλλά πάντως αρκετά - αν δεν ήταν τόσο εκνευριστικοί.
Οφείλω να παραδεχτώ πως αν μη τι άλλο ξέρουν να διαλέγουν επιρροές (Beach Boys, Monkees, Mamas and the Papas, Byrds, Neil Young και λιγάκι Beck και Grandaddy, τέτοια πράγματα) τις οποίες μάλιστα και δεν αντιγράφουν κατάφωρα (αλλά μάλλον διακριτικά) και να τις αναμειγνύουν για να βγάλουν έναν ήχο προορισμένο να κερδίσει τις καρδιές πολλών ανθρώπων. Υπερβολικά πολλών θα έλεγα, αλλά θα ξέφευγα απ' το θέμα, το οποίο είναι γιατί οι Thrills δεν είναι και τόσο κακοί - συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω όταν ακούω το 'One Horse Town' και το single 'Big Sur'. Το πρώτο που λέτε, μπορεί να έχει ηλίθιο τίτλο αλλά έχει ωραία ενορχήστρωση και πραγματικά ποπ μελωδία, όσο για το δεύτερο, αυτό έχει όλα τα σωστά πράγματα - είναι πιασιάρικο, χοροπηδηχτό, νοσταλγικό μ' έναν ελαφρώς ακαθόριστο τρόπο και φυσικά καλοκαιρινό - αλλά δυστυχώς έχει και μερικά λάθος - είναι πολύ αμερικάνικο, εμπορικό, και φυσικά καλοκαιρινό.
Ακούγοντας όμως τον υπόλοιπο δίσκο αρχίζω να βαριέμαι και να εκνευρίζομαι. Γιατί τα α-λα Beach Boys φωνητικά μπορεί να είναι χαριτωμένα, φαίνονται όμως υπερβολικά διακοσμητικά (και φυσικά δεν ήταν ο τρόπος που τραγουδούσαν αυτό που έκανε τους Beach Boys σπουδαίους, ε;). Ο ήχος των Thrills μπορεί να είναι σχετικά ενδιαφέρον και πρωτότυπος είναι όμως μπουκωμένος, κάπως αυτάρεσκος και κουραστικός σε μεγάλες δόσεις - κι εδώ τον παίρνουμε σε μεγάλες δόσεις. Όσο για τα τραγούδια, μπορεί να μην είναι καθόλου άσχημα αλλά δεν είναι και τίποτα ξεχωριστό. Και προπάντων - προπάντων - το σύνολο είναι τόσο μα τόσο ανούσιο: τραγούδια γραμμένα για χάρη του στυλ στην καλύτερη περίπτωση (δεν θα ήταν ωραία αν κάναμε ένα συγκρότημα και παίζαμε την πιο trendy μουσική του κόσμου και το κοινό δε μπορούσε να αντισταθεί στη γοητεία μας; τι λες, δοκιμάζουμε να δούμε πόσο καλά μπορούμε να τα καταφέρουμε;) γιατί ποιος μπορεί να εννοεί στίχους σαν κι αυτούς:
You're burning my ears with your
travelling tales, but my in-laws
they're trying to tie a young boy down
Well I never should have settled down
Hanging around in a one horse town
When everyone started sleeping around.
Ή μάλλον, τι υπάρχει σ' αυτούς να εννοεί κανείς; Στη δε χειρότερη - και μάλλον πιθανότερη - περίπτωση είναι τραγούδια γραμμένα για χάρη της επιτυχίας και ό,τι αυτή φέρνει. Γιατί αν και προσπάθησα, δε κατάφερα να μη βλέπω τους Thrills κυρίως ως προϊόν προορισμένο να πουληθεί. Τελικά νομίζω πως ο λόγος που αντιπαθώ με πάθος αυτούς που περνιούνται για καλλιτέχνες ενώ αυτό που κάνουν δε βγαίνει απ' την καρδιά τους είναι το ότι με κάνουν κυνική...
