Έψαχνα πρόσφατα πληροφορίες για κάποια παλαιά άλμπουμ και ανέσυρα από την αποθήκη όλα τα τεύχη του Rollin Under. Τα έχω διαβάσει 50 φορές το καθένα, αλλά μετά από 15 χρόνια κόλλησα ξανά και ασυναίσθητα άρχισα πάλι να τα μελετώ με ικανοποίηση. Ξαναθυμήθηκα ότι οι δισκοκριτικές του σπανίως ξεπερνούσαν τις πέντε γραμμές, ωστόσο αυτό που ήθελαν να πουν το έλεγαν με το παραπάνω.
Πέντε γραμμές για το Aelita, λοιπόν. Το άλμπουμ που με συνεπήρε πριν καλά καλά κοπάσει ο ενθουσιασμός μου για το νέο Fridge. Μαγεία, συγκίνηση. Οι αδερφοί Acher και η πολυμελής παρέα τους επέστρεψαν γεμάτοι έμπνευση και υπογράφουν, επιτέλους, ένα σπουδαίο Tied & Tickled Trio άλμπουμ. Διότι το A.R.C. ήταν κάπως, και το Observing Systems άνισο, και πρέπει να φτάσουμε στο πολύ καλό Electric Avenue Tapes του 2001 για να ξαναθυμηθούμε πόσο σημαντική μπάντα είναι.
Οι Tied & Tickled Trio παίζουν (ή τουλάχιστον έπαιζαν έως τώρα) ένα πολύ συγκεκριμένο jazz/ dub/ post rock με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία. Συνήθως τα τραγούδια τους είναι είτε jazz είτε dub και από πάνω τα πειράζουν με κάθε λογής αυτοσχεδιασμούς. Το περσινό τους 19λεπτο jazz πείραμα A.R.C. πέρασε απαρατήρητο. Πριν ακούσω το Aelita σκεφτόμουν ότι ήξερα ακριβώς τι θα άκουγα - άντε να βάζανε κάνα κολπάκι ακόμη, καμιά βαθιά τούμπα, κάνα επιπλέον τρομπόνι. Γι' αυτό δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν το χατζιδακικό κυρίως θέμα Aelita άρχισε να μου πλακώνει την ψυχή (πώς να λέμε άραγε στα αγγλικά "νιώθω ένα πλάκωμα";). Μελαγχολικό, με ταξίδεψε για τρία λεπτά στις παρυφές του πουθενά και με έριξε στο ακόμη πιο θλιμμένο οκτάλεπτο δράμα You Said Tomorrow Yesterday. Μεγαλύτερο το ταξίδι αυτή τη φορά, σε ταινίες, σε τοπία, στα υπόγεια του εαυτού μου. Η εκτίμηση που τους είχα δείξει από τα πρώτα τους βήματα, με παρέσυρε: "Σας τα λέω κοπρόσκυλα τόσα χρόνια, τα άτομα είναι κοράκια, διάνοιες, τι άλλο θέλετε, να σας φέρω τα άλμπουμ τους στην πόρτα σας, αααααααααααααα". Δεν πρόλαβα να πάρω μια ανάσα και ξεκίνησε το Tamaghis. Σα διαστημική περιπλάνηση, τη στιγμή που άφηνα τον πλανήτη, μου κόπηκαν τα γόνατα από την έλλειψη βαρύτητας (πώς να λέμε άραγε στα αγγλικά "νιώθω λίγο κομμένος";). Αυτό είναι καλύτερο και από τα προηγούμενα, σκέφτηκα. Παίζουν τα δικά τους, υποψίες dub αλλά χωρίς jazz, χωρίς πνευστά, μακριά από τα συνηθισμένα. Aelita 2, συννεφιά. A Rocket Debris Cloud Drifts, ακόμη οκτώ μαγικά λεπτά, δεν έχω πλέον καμιά αμφιβολία. Ο Chlebnikov διαβάζω πως είναι ένας Ρώσος ποιητής που πέθανε στην ψάθα. Οι Tied αποτίουν φόρο τιμής, έναν αντάξιο επικήδειο. Other Voices Other Rooms (του Καπότε;), η πιο βατή, αισιόδοξη στιγμή, θα μπορούσαν να το έχουν κυκλοφορήσει ως Notwist. Aelita 3... Έκανα να το βάλω από την αρχή, αλλά το μετάνιωσα. Οι ακροάσεις τέτοιων άλμπουμ πρέπει να είναι περιορισμένες, ιδιαίτερες.
Αλλαγή σκηνής. Έχω πατήσει το δισκάκι σε CD και κάθομαι στο ειδικά διαμορφωμένο σαλόνι του κυρ Nίκου. Hi end κατάσταση, ιδανικό τρίγωνο ακρόασης, λες και δεν το ξέραμε, τα δωδεκάιντσα γούφερ κατεβαίνουν στα 30-50 Hz και εκεί τρέμεις από την... απόλυτη ησυχία. Οι χαμηλές κάνουν το Aelita εκκωφαντικό - δεν εννοώ χαμηλές πειραγμένου αυτοκινητοραδιοκασετοφώνου, σαν αυτούς τους ηλίθιους που περνάνε στις 2 τα ξημερώματα και τρέμει η γειτονιά. Μιλάμε για χαμηλές αδιόρατες, που τις νιώθεις και δεν τις ακούς.
Το Aelita είναι αληθινή έκπληξη. Περιέχει μεγάλη, κλασική μουσική για όλους, μακριά από συγκεκριμένα μουσικά είδη για εξασκημένα αυτιά. Θα μπορούσε να ήταν soundtrack κάποιας ταινίας, μουσική για ντοκιμαντέρ, μια νέα Tζοκόντα. Οι Tied & Tickled Trio κυκλοφόρησαν το αριστούργημά τους στην έβδομη απόπειρα. Άλλοι θα τα είχαν παρατήσει. Αυτοί παίζουν μουσική πρώτα απ' όλα για τον εαυτό τους. Μην ξεχνάτε ότι οι Acher παίζουν ακόμη στην μπάντα του πατέρα τους, η οποία είναι μπάντα του δρόμου και παίζει σε πανηγύρια.
Αυτά. Δεν ανέφερα καθόλου ποιοι είναι οι αδερφοί Acher, ποιοι συμμετέχουν στο συγκεκριμένο άλμπουμ (Andreas Gerth πρώτος και καλύτερος), σε ποιες άλλες μπάντες παίζουν... Μάλλον τα ξέρετε ήδη, τα έχω γράψει εκατό φορές σε περασμένες παρουσιάσεις για Notwist, Village of Savoonga, Lali Puna κ.λπ. Στην περίπτωση των Tied & Tickled Trio ταιριάζει το ρητό "αμ' έπος αμ' έργον". Σε τρία χρόνια που θα κάνουμε την ανασκόπηση της δεκαετίας είμαι βέβαιος ότι η Aelita θα μου κλείνει πονηρά το μάτι.
Τελικά, δεν είναι και τόσο εύκολο να γράψεις κριτική πέντε γραμμών...