The gorey end
Ο Martyn Jacques (παραδόξως Jaques στο παρόν) οδηγεί το βαριετέ-τσίρκο των The Tiger Lillies από το 1989. Μαζί του οι Adrian Huge και Adrian Stout. Η τριμελής αυτή αναρχική ομάδα παίζει απλή μουσική με γνώμονα τα έργα των Bertolt Brecht/Kurt Weill και μια καυστική punk αισθητική του δρόμου, η οποία βάλλει πανταχόθεν και που οι ίδιοι επέλεξαν να ακουστεί από λίγους, μένοντας οικειοθελώς έξω από τα κανάλια της μουσικής βιομηχανίας (δισκογραφικές, διανομείς κτλ.). Τα albums τους κυκλοφορούν μέσω της δικής τους Misery Guts Music και διανέμονται βασικά στις συναυλίες τους και μέσω της σελίδας τους στο διαδίκτυο. Μόνες εξαιρέσεις η συνεργασία τους με το λονδρέζικο τρίο των Contrastate, η εκδοχή τους πάνω στις παιδικές ιστορίες του 'Shockheaded Peter' του Heinrich Hoffmann και αυτό εδώ, η πρώτη τους συνεργασία με το Kronos Quartet σε ένα concept album, εμπνευσμένο από αδημοσίευτα κείμενα του Edward Gorey. Τους τα είχε αποστείλει ο ίδιος ο συγγραφέας το 1999, αλλά δεν πρόλαβε να παρακολουθήσει την εξέλιξή τους στο μυαλό του Martyn Jacques καθώς τον επόμενο χρόνο πέθανε, σε ηλικία 75 χρονών. Για πολλούς ο Edward Gorey υπήρξε και ο τελευταίος εκπρόσωπος της παλιάς σχολής του γοτθικού ρομαντισμού. Ξέρετε τώρα, εκείνη η σκοτεινή, δηλητηριώδης φλέβα του Edgar Allan Poe, να μην τα λέμε ξανά. (Μεταθανάτιο αφιέρωμα σε αυτόν είχε κυκλοφορήσει και ο Αυστριακός jazz σαξοφωνίστας Max Nagl στο 'The Evil Garden' album του πριν δύο χρόνια).
Οι The Tiger Lillies απέπνεαν εξαρχής τη μυρωδιά των κακόφημων συνοικιών και του περιθωρίου. Στις μπαλάντες τους (κρουστά, κοντραμπάσο, πιάνο και ακορντεόν - η συνηθέστερη συνταγή ήχων) χλευάζουν σχεδόν τα πάντα, άλλοτε με την κυνική, θεατρική πόζα του falsetto του Martyn Jacques και άλλοτε βηματίζοντας και τρεκλίζοντας στο ρυθμικό tempo ενός βρώμικου folk/jazz cabaret ύφους. Στους στίχους τους υμνούνται και βρίσκουν θέση όλοι οι απόκληροι χαρακτήρες που κρύβουν (ή έκρυψαν ποτέ) οι σκοτεινές γωνίες του Soho - λωποδύτες, ζητιάνοι, παλιατζήδες, κλέφτες, μεθυσμένοι, πόρνες. Για τον Martyn Jacques τα θύματα του Jack The Ripper είναι ήρωες, όπως ασυζητητί είναι και ο ίδιος. Όσοι έχουν ακούσει τα πρώτα albums των The Tiger Lillies θα θυμούνται τι σημαίνει να ανοίγει το Κουτί Της Πανδώρας με όλα όσα η εκάστοτε κοινωνική δομή θεωρεί επικίνδυνα και ζητεί την απομόνωσή τους. Είναι στοιχεία που όσο και αν μετριάζονται εδώ, συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια ευγενικότερη μορφή. Θα έλεγε κάποιος πως από τη μια το θέμα και από την άλλη η συνύπαρξη με το Kronos Quartet έχουν σουλουπώσει αρκετά προς το σοβαρότερο τον εκρηκτικό παλιότερο λόγο τους.
Παρόλο τον εννοιολογικό συμβολισμό του όμως το 'The Gorey End' δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει αυτοί οι πλανόδιοι θεατρίνοι. Εντούτοις, η καταλυτική επέμβαση των εγχόρδων στα 'Weeping Chandelier', 'Learned Pig', 'Dreadful Domesticity', 'Histoire de Kay', το 'Gin', που εκτελούν μόνοι τους και η επιμελημένη άποψη πάνω στα έρμα αυτού του κόσμου, που ο Martyn Jacques καταθέτει με υπερβάλλον, πικρό συναίσθημα, δίνουν στο σύνολο τα εχέγγυα ώστε να προβάλλει τις ιδιαιτερότητες αυτών των ξεχασμένων τροβαδούρων με τρόπο εποικοδομητικό, θελκτικό και γιατί όχι κατανοητό από τη σημερινή γενιά. Πίσω από όλα αυτά όμως υπάρχει ήδη μια ιστορία που δεν έχει σύγχρονο προηγούμενο. Και εκτός από τα σχέδια του Edward Gorey είναι και το πλούσιο παρελθόν των The Tiger Lillies που στοιχειώνει αυτό το έργο, όπως και κάθε άλλο τους.
