O
Θεωρητικά η πόλη Omaha στην Nebraska των Η.Π.Α. δε μας λέει τίποτε. Οπότε είναι περιττή και η πληροφορία που τη θέλει να αποτελεί τόπο καταγωγής, σχηματισμού και δραστηριοποίησης των Tilly And The Wall. Ένα χρόνο πάντως μετά τη δημιουργία του γκρουπ η εν λόγω πόλη αποτυπώθηκε ικανότατα στην ταινία About Schmidt με τον Jack Nickolson στον (μέχρι τότε) πιο ηλικιωμένο ρόλο της καριέρας του, να αποδίδει το ανούσιο της ζωής του εν μέρει και στην "πολυτάραχη" ζωή του τόπου που επέλεξε ως κατοικία του (για αυτόν ο πατέρας του). Ο οποίος τόπος κατά τα άλλα δε μας λέει τίποτε.
Και μάλλον τίποτε δεν λέει στην Neely Jenkins, τον Derek Presnall, την tap-dancer Jammie Williams και τους υπόλοιπους που μεταφέρουν τη δράση των πάντοτε εύστοχων και κατά 100% pop εις το περιεχόμενο τραγουδιών τους σε μέρη και τοποθεσίες απροσδιόριστα πιο ενδιαφέροντα από ό,τι η Omaha. Όπως είναι ένας κήπος, ένας άγνωστος δρόμος και μία λίμνη. Που θα μπορούσαν να βρίσκονται στην Omaha. Ή στη Τρίπολη (αν εξαιρέσεις τη λίμνη).
Στο τρίτο τους άλμπουμ πείθουν πλέον τους πάντες ότι δεν πρόκειται για το indie pop αντίστοιχο των Stomp, παρότι η rhythm section τους συνεχίζει να απασχολείται από τις κινήσεις του σώματος της Jamie και παρότι το πιο φιλόδοξο τραγούδι του δίσκου (Pot Kettle Black) ηχογραφήθηκε ζωντανά με ένα σωρό νοματαίους να "κρατάνε το ρυθμό", με συνεχές ποδοβολητό.
Δυνητικά λιγότερο girl και περισσότερο power από ό,τι οι προηγούμενες προσπάθειές τους. Από την άλλη όμως μόνο ένα τραγούδι έχει μοιρασμένα αντρικά- γυναικεία φωνητικά και η Neely υποχρεώνει τον Derek σε ρόλο κομπάρσου σε όλα τα υπόλοιπα.
Clap anthems όπως το Dust Me Off θα μπορούσαν να βρίσκονται και στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, folk pomp παραβολές όμως σαν το Poor Man's Ice Cream (η κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ) τους τοποθετούν δίπλα στην αναγεννημένη γηγενή αμερικάνικη σκηνή των late 00s που δεν ψαχουλεύει για έμπνευση σε γενετικά παγωμένα και ξεπαγωμένα ευρωπαϊκά απολιθώματα (ή αλλιώς στους Echo And The Bunnymen).
Το... τρίπολο αρμονίες-χορωδιακά ρεφρέν και επιμελής σαματάς χρησιμοποιείται επιμελώς και επαναληπτικά από τους Tilly And The Wall προκειμένου να στήσουν το ιδανικό pop τραγούδι. Που κατ' αυτούς (και κατ' εμέ) δεν είναι αυτό που θα μείνει στο χρόνο, αλλά αυτό που θα πετύχει στη στιγμή τον στόχο του προς τον ακροατή (για να επιστρέψει έτσι κάποτε και μες στο χρόνο). Πλάι στο Poor Man's Ice Cream τοποθετήστε και το αμέσως επόμενο Dead Flower, που μεταφέρει την αισθητική των Arcade Fire πίσω στη γόνιμη γη και την απομακρύνει από τα άγονα γρασίδια των σταδίων.
Οι Tilly And The Wall είναι πλέον ένα πατενταρισμένα underground σχήμα που βρίσκεται ένα βήμα από το να το ντύσει ηχητικά το πιο trendy διαφημιστικό της χρονιάς καθώς "ρυθμίζουν" με ιδανικά διαφορετικό τρόπο τις ανάγκες που είτε υπογείως, είτε στα όρια του κύριου ρεύματος όλοι έχουν για μία ένταση με αυθεντική έμπνευση και ακούραστα πηγαίο timing να την οδηγεί. Αυτό κάποτε συνήθιζε να είναι ο ορισμός της pop.
Lend an ear to: Poor man's ice cream
