...grow any further?
Θα μετανιώνουν, υποθέτω, για τη γενναιοδωρία των πρώτων χρόνων, τώρα που διαπιστώνουν ότι δε μπορούν εύκολα να γεμίσουν, όχι εβδομηντάλεπτα αλλά ούτε σαρανταπεντάλεπτα άλμπουμ, με υλικό πρώτης διαλογής.
Κι εμείς που τους ακολουθήσαμε πιστά όλα αυτά τα χρόνια, αγοράζοντας τα στούντιο και τα live τους, singles, συλλογές και σάουντρακ, τους κρίνουμε πια αυστηρά, ως αρμόζει στη στενή μας σχέση - χεστήκαμε γιαυτούς που μας ήταν πάντα αδιάφοροι, με τους πολύ αγαπημένους στη ζωή, σφαζόμαστε και χανόμαστε για πάντα.
Δεν ξέρω πόσα είναι τα γκρουπ που σηκώνουν ομαδικό αφιέρωμα εδώ στο Mic - πόσα κατάφεραν το έργο τους να αφορά όλους τους συνεργάτες. Δέκα, είκοσι.... Οι Tindersticks είναι απ'τους πρώτους. Η πορεία τους (με βήμα ταχύ) τους οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Κι αντί να πηδήξουν ή ν'αλλάξουν κατεύθυνση, αυτοί προτίμησαν να μείνουν εκεί, για πάντα υποθέτω, σε ένα εκνευριστικό σημειωτόν ή (ας φανώ μεγαλόψυχος) κάνοντας γύρους σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
Γίνεται φανερό υποθέτω πως δε θεωρώ αλλαγή κατεύθυνσης ή τολμηρό βήμα την ενσωμάτωση soul στοιχείων σε μετρημένα κομμάτια τους (ας θυμηθούμε κι ότι η πρώτη κρούση έγινε με το 'I've been loving you too long' εν έτει 1995). Και μπαίνει σε σοβαρούς μπελάδες ο καλλιτέχνης που βρίσκει τη θέση του στον ήλιο και η μόνη του έγνοια είναι να μας το υπενθυμίζει, πιο ανόρεχτα και κουρασμένα κάθε φορά.
Ποιος είναι ο Γολγοθάς των Tindersticks και η δική μου απογοήτευση; Μα φυσικά ότι δεν μπορούν να γράψουν πια singles ή δυνάμει singles. Να τους θυμίσω μερικά; 'City sickness', 'Milky teeth', 'Marriage made in heaven', Travelling light', 'Rented rooms'. Και το ότι βολεύονται με 'γεμίσματα' - το 'Can our love' μου δίνει την εντύπωση ότι τελειώνει με το πέμπτο κομμάτι.
Ο μουσικός τύπος θα θυμηθεί και πάλι να χαρακτηρίσει ραγισμένη, ξενυχτισμένη, μπαροκαπνισμένη, τη φωνή του Stuart Staples που πνίγεται στο συναίσθημα, θα μιλήσει για το σάουντρακ της μελαγχολίας, τα σαρωτικά βιολιά, τα τζαζέ πιάνα, τα σοουλίστικα πνευστά και όλα για ακόμα μια φορά θα ισχύουν (η έμφαση στο ακόμα), μόνο που η ιστορία δεν έχει άλλη επιλογή απ'το να επαναληφθεί ως φάρσα, όσο κι αν κλείνουν τ'αυτιά τους αυτοί που της γεμίζουν το ρεζερβουάρ.
Όμως, ας βουλώσουμε το στόμα του απογοητευμένου φαν κι ας καλέσουμε έναν αντικειμενικό κριτή που δεν νοιάζεται για την προϊστορία και τα απλησίαστα ρεκόρ του μακρινού, πλάκα πλάκα, παρελθόντος τους και μπορεί να μιλήσει για το δίσκο σα να απευθύνεται σε παρθένους αγοραστές που για πρώτη φορά θα συναντήσουν τους Tindersticks στην επόμενη γωνία της ζωής τους.
Το 'People keep comin' around' θα μας πει, είναι ένα άψογο δείγμα συναισθηματικής σόουλ που αποτίει φόρο τιμής σε κομμάτια σαν το 'Green onions' και που στα επτά λεπτά του επιτρέπει μικρά ξεστρατίσματα στο νευρικό πιάνο, τη συνεσταλμένη κιθάρα και τα πνευστά, το στοιχειωμένο 'Tricklin'' είναι η ευχάριστα διαφορετική στιγμή του άλμπουμ - γιατρέ ακούω φωνές μέσα στο κεφάλι μου συνοδεία εκκλησιαστικού οργάνου -, στο 'Can our love...' o Staples κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μας μεταδώσει την αγωνία του για το μέλλον της σχέσης, της δικής του με μας θέλω να πιστεύω. Τα όμορφα keyboards και βιολιά κάνουν όμορφο το εντελώς παραδοσιακό Tindersticks 'Sweet release' και όσο πλησιάζουμε στη μέση του track 8 συνειδητοποιούμε πως οι Tindersticks δε θα πάψουν ποτέ να μας συντροφεύουν...
...θα πει. Κι ίσως τους βαθμολογήσει με άριστα...