The hungry saw
Η σχέση όλων μας -δηλαδή η δική μου, του Μπάμπη Αργυρίου, του Πάνου Πανότα, του Αντώνη Ξαγά, του Λάμπρου Σκουζ...- με τους Tindersticks υπήρξε σχέση απόλυτου πάθους. Πολλοί από εμάς κάπου στο 1996 πιστέψαμε ότι η μουσική ξεκίνησε με τους Tindersticks, εξελίχθηκε και σταμάτησε σε αυτούς. Τα δύο πρώτα άλμπουμ υπήρξαν παράφορος έρωτας. Προσκολληθήκαμε πάνω τους. Περιμέναμε από αυτούς τα πάντα. Αλλά όπως σε κάθε έρωτα, δεν ήμασταν έτοιμοι να τους συγχωρήσουμε δα και τα πάντα...
Το πάθος έγινε κενό, το κενό γέμισε με απογοήτευση, κατόπιν με αδιαφορία και σε κάτι τελευταίες ανούσια έγχρωμες ζωντανές εμφανίσεις τους σχεδόν μετατράπηκε σε μίσος για το ότι δεν μπόρεσαν να μείνουν αιώνια πιστοί στις σαρωτικές υποσχέσεις τους. Το πάθος γίνεται μίσος λοιπόν και η λαϊκή αοιδός επιβεβαιώνεται. Την τελευταία πενταετία σχεδόν αποφεύγαμε να μιλάμε για τους Tindersticks. Σαν να ξορκίζουμε κάποιο κακό.
Οι περισσότεροι στάθηκαν αναίτια αδιάφοροι απέναντι στο πολύ καλό Waiting For The Moon του 2003, πολλοί πίστεψαν μετά τα προσωπικά άλμπουμ του Stuart Staples ότι οι Tindersticks διαλύθηκαν και στις "μεγάλες επιστροφές" του 2008 όλα τα τεύχη Ιανουαρίου, όλων σχεδόν των εγχώριων και αλλοδαπών μουσικών και παραμουσικών εντύπων τούς αγνόησαν επιδεικτικά.
Το Hungry Saw είναι το άλμπουμ εκείνο που αν είχε κυκλοφορήσει κάπου μετά το Curtains στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, θα μας ανάγκαζε να μην τους ξεχάσουμε ποτέ και για κανένα λόγο. Έστω και αν ακολουθούσε πάλι ένα χλιαρότατο Simple Pleasure. Έστω και αν ο Staples προσπαθούσε να αποδείξει και πάλι ότι δεν είναι αυτό για το οποίο τον λατρέψαμε.
Αν ο Γιάννης Ασπιώτης ορθά είχε χαρακτηρίσει το δεύτερο άλμπουμ τους ως τον ορισμό των Tindersticks, εδώ έχουμε με καθυστέρηση δεκαετίας την ερμηνεία αυτού του ορισμού.
Μετά από ένα αφόρητα ευαίσθητο και αφαιρετικά αιωρούμενο στην πενταετή σιωπή της μπάντας πιανιστικό intro, ξεπηδάει άμεσα η γκοσπελικά βελούδινη ενορχήστρωση του Yesterday Tomorrows και το ημερολόγιο αρνείται να δείξει 2008. Από τους Tindersticks που αρνηθήκαμε έλειπε απελπιστικά το organ. Εκκλησιαστικό ή μη, συνοδευτικό ή επιβλητικό, υπερβολικό ή μετρημένο. Το χρειάζονται.
Όπως απαραίτητη τους είναι και η μανιέρα στην ερμηνεία του Staples. Η αναζήτηση καθαρότητας, τα κλισέ που ήθελε να αφήσει πίσω, τα ραγίσματα που προσπάθησε να συγκολλήσει, οι δονήσεις που μας αρνήθηκε μετά το Curtains, είναι τα απολύτως απαραίτητα συστατικά του ήχου των Tindersticks και είναι και πάλι εδώ.
Στο Flicker Of A Little Girl, που είναι και το πρώτο τραγούδι του δίσκου που έδωσαν για download (η συγκεκριμένη φράση φαίνεται να έχει αντικαταστήσει το πάλαι πότε πρώτο single του δίσκου), ο Staples επανέρχεται στην αγαπημένη του συνήθεια του να αποδίδει γαλλικά ερωτικά χαζοτράγουδα σε απεγνωσμένο αγγλικό περιβάλλον. Και καθώς προχωράει δείχνει σίγουρος για τη συνέχεια.
Το E-Type θα αγορευτεί από πολλούς στο Vertrauen II του 2008, για νέο Jism μην ψάχνετε. Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Το ομώνυμο είναι καλοδεχούμενο καουμποϊλίκι που σπάει την υπερευαισθησία της όλης προσπάθειας, ο διάβολος κάνει και πάλι αρκετές φορές την εμφάνισή του στα λόγια του Staples, το μουρμουρητό του -αν αντέχετε- θα καρφωθεί και πάλι στο μυαλό σας. Το εγγυώμαι. Η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ είναι το Boobar, η καθολική επιστροφή στα τραγούδια που όλο νομίζεις ότι θα σπάσουν και θα σκορπιστούν σε χιλιάδες κομμάτια στο πάτωμα και αυτά στέκονται επίμονα όρθια και άρρηκτα.
Οι Tindersticks επέστρεψαν στην ικανότητά τους να γράφουν ισχυρά, ισχυρότατα singles και είναι πλέον καιρός να ξεχάσουμε ό,τι μας χώρισε και να επιστρέψουμε και εμείς σε αυτούς.
Όχι με το ίδιο πάθος ασφαλώς. Αλλά σαφώς με τη σιγουριά του σχεδόν παιδικού έρωτα που πάντοτε είχε σαν πρόβλημα τον πρόωρο ερχομό του στη ζωή του καθενός μας και τον απέραντο χρόνο που εκτείνονταν μπροστά του. Με δεκάδες άλλους έρωτες να έχουν περάσει και με το χρόνο να έχει συντμηθεί σημαντικά, η σχέση μας με τους Tindersticks επανέρχεται στο προσκήνιο. Μέχρι την οριστική ρήξη ή το αιώνιο δέσιμο...
Ποιος ξέρει... Άντε να το κλείσουμε τώρα πριν μας πάρουν τα δάκρυα... Κρατήστε τον Stuart Staples μακριά από τη Βίβλο!
