Δεν ξέρω πώς να το γράψω αλλά το γεγονός από μόνο του ήταν για μένα ένα προαναγγελθέν και προδιαγεγραμμένο ραντεβού. Η δεύτερη συνεύρεση των Tindersticks με την γαλλίδα σκηνοθέτιδα Claire Denis - μετά το 'Nenette Et Boni' του 1996 - είναι πλέον πραγματικότητα, μετά πάροδο σχεδόν πέντε χρόνων. Και φαίνεται πως η όποια κινηματογραφική πορεία των πρώτων πάει πακέτο με την αντίστοιχη της δεύτερης, με ότι και αν σημαίνει αυτό για αμφότερους.
'Trouble Every Day' λοιπόν η ταινία, την μουσική επένδυση της οποίας οι Tindersticks επιμελήθηκαν από ότι φαίνεται με προσοχή, αλλά χωρίς την με διαφορά μεγάλη ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω δει, μόνον έχω διαβάσει για αυτήν. Βρίσκω όμως ταιριαστή την μουντή, πένθιμη ατμόσφαιρα της μουσικής και αν δεν ήταν τόσο επαναλαμβανόμενα προβλέψιμη σίγουρα θα με συγκινούσε περισσότερο. Διότι μουσική που δεν συγκινεί είναι καταδικασμένη να μην δεσμεύει οπαδούς και ως εκ τούτου να χάνεται στην αφάνεια του τίποτα.
Τι μου έμεινε τελικά από εδώ; Το θέμα των τίτλων φυσικά, το μόνο με τα γνώριμα φωνητικά του Stuart Staples, μαζί με τις παραλλαγές του, το αντίστοιχο του τέλους και το τιτλοφορημένο 'Trouble Every Day' του ... ακόμα πιο τέλους, που είναι ακριβώς το ίδιο - με τίτλο, αυτήν την φορά! Επίσης κάποια εμβόλιμα θέματα, εκφράσεις θλίψεις και στοχασμού, όλα δορυφόροι φυγάδες του κεντρικού. Οι τίτλοι τους δεν έχουν καμιά σημασία, για αυτό μην τους αναζητείτε, όπως δεν τους αναφέρω και εγώ.
Μου έμεινε τέλος που το αποτέλεσμα δεν κατάφερε να ξεφύγει από το μεγάλο δόκανο της αυτοδύναμης παρουσίας, παραμένοντας - δυστυχώς - αυστηρά συνυφασμένο με τα συνοδευτικά της ταινίας. Ποιος ο λόγος; Μα φυσικά η αδυναμία του να υψώσει φωνή με ένταση, μένοντας στον τυπικό, αυστηρό, ρόλο του soundtrack, αυτού που αν το οπτικό μέρος εκλείψει (όπως τώρα) τρεκλίζει και γονατίζει, αδυνατώντας να σηκώσει την υπόσταση του απαιτούμενου, του εαυτού του και το φορτίο και των δύο.
Αλήθεια τι χρησιμότητα μπορεί να παραμένει ως ενεργή μετά από όλα αυτά; Και ποια θα είναι η αξία της μετά από λίγα χρόνια;