Waiting for the moon
Υπήρξε λοιπόν ένας καιρός που οι Tindersticks θεωρήθηκαν ένα σπουδαίο γκρουπ από το οποίο έχουμε να περιμένουμε πολλά. Εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον, κάπως έτσι λειτούργησε το πράγμα. Και μόλις οι Tindersticks άρχισαν να κυκλοφορούν τον έναν (τουλάχιστον) μέτριο δίσκο ('Can our love?') μετά τον άλλον ('Simple pleasure'), σίγουρα δεν μας έπεσε δα και ο ουρανός στο κεφάλι. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι όποιο γκρουπ κυκλοφορήσει έναν, δύο, τρεις (και δεκατρείς, σου βάζω αν θες) καλούς δίσκους, δεν γίνεται αυτόματα "σπουδαίο" και "σημαντικό".
Για τον παραπάνω λόγο ποτέ δεν θα περάσουν στην κατηγορία του "σημαντικού" μπάντες όπως οι Deus, Walkabouts, Sixteen Horsepower, Afghan Whigs, Divine Comedy, Grandaddy, ακόμη και αυτή η P.J. Harvey (που, ναι, το ξέρω ότι δεν είναι μπάντα!) κ.ο.κ., ενώ οι Fall (που τελικά μπορεί και να έχουν μόλις 1 ½ καλό δίσκο ανά 20 που κυκλοφορούν) θα είναι ες αεί η σπουδαιότερη rock μπάντα του πλανήτη (δεν το λέω εγώ, ο John Peel το λέει). Ξεφύγαμε...
Για τους μυημένους οφείλω να πω ότι τα νερά λιμνάζουν καθησυχαστικά και σχεδόν ικανοποιητικά στο νέο δίσκο των Tindersticks. Οι οποίοι φαίνεται να έχουν καταλάβει τελικά τι ακριβώς είναι, και τι ξέρουν να κάνουν καλύτερα από πολλούς άλλους. Σε μια χρονιά που ο Nick Cave δείχνει να έχει κυκλοφορήσει τον πιο αδιάφορο δίσκο της χρονιάς, η νέα δουλειά των Tindersticks (περιέργως, ομολογώ, μιας και τα περίμενα αναλόγως αδιάφορα τα πράγματα και για αυτούς) έχει όντως αρκετούς λόγους ύπαρξης.
Εξώφυλλο, γραμματοσειρές, φωτογραφίες, τίτλοι τραγουδιών (με το '4.48 psychosis' να το φωνάζει από μακριά), ενορχήστρωση, και πάνω από όλα ορισμένα ενορχηστρωτικά ξεσπάσματα και μερικές έγχορδες αγριάδες, καταδεικνύουν σαφέστατα την τάση του γκρουπ για επανασύνδεση με το παλιό του υλικό (=3 πρώτοι δίσκοι), με τάσεις προσκόλλησης κύρια προς το 'Curtains' lp, χωρίς από την άλλη μεριά να φαίνονται ακόμη ικανοί να κατανοήσουν ότι τελικά ο γλυκός μαύρος πόνος της soul απέχει πολύ από την εγωιστική εσωστρέφεια του λευκού και δήθεν καταραμένου blues (που όμως αυτή ήταν που κάποτε κόντεψε να τους καθιερώσει στη συνείδηση μας ως "σημαντικό γκρουπ").
Θα βρείτε εντός του 'Waiting For The Moon' δύο υπεράνω κριτικής και περιγραφής σκοτεινά εναρκτήρια κομμάτια (στην παράδοση των δύο πρώτων δίσκων), ένα συμπαθές ντουέτο με το γνωστό σενάριο αρσενικο-θηλυκού διαλόγου να κερδίζει και πάλι θέση στην αλά Tindersticks άποψη περί "μουσικής παράστασης" ('Sometimes it hurts'), αλλά και ορισμένα ασφαλώς λιγότερο "δυνατά" τραγούδια, που δείχνουν πως η μπάντα που μπορούσε να αποδώσει τα μέγιστα στο studio για εβδομήντα και... λεπτά, ανήκει οριστικά στο παρελθόν.
Τα δεδομένα λένε ότι κάπου στο 1993-1994 ανακαλύπταμε τους Portishead και τους Tindersticks, και πάνω στο φόρτε της συναισθηματικής μας κορύφωσης (ανεξαρτήτως ηλικία περιέργως, μικροί-μεγάλοι το είχαμε ρίξει στο μοιρολόι), τείναμε να πιστέψουμε ότι κάπου εδώ τα όρια του μουσικού "μεγαλείου" τελειώνουν. Οι Portishead δεν τόλμησαν ποτέ να κυκλοφορήσουν έναν τρίτο δίσκο και οι Tindersticks που τόλμησαν διάφορα πράγματα φθίνουν σχεδόν ανεμπόδιστα χρόνο με το χρόνο. Κάπου στο 2003, καταλάβαμε επιτέλους πόσο απείρως ανακυκλούμενο είναι τελικά το "τέλος" της μουσικής και ησυχάσαμε.
Το 'Waiting for the moon' είναι ικανό να αποκαταστήσει την σχέση σας με τους Tindersticks, χωρίς όμως να είμαι σε θέση να πω αν είναι ικανό να την αναθερμάνει κι όλα.
Γιατί άραγε στην ιστορία του rock/pop κλπ θεωρούνται σημαντικά ονόματα που φλερτάρουν με τη θλίψη και τη μαυρίλα (από τον Hank Williams μέχρι τους Joy Division); Και γιατί τα τρία όντως σημαντικότερα ονόματα αυτής της πορείας των 60 χρόνων (Elvis-Beatles-Stones) δεν υπήρξαν ποτέ ουσιαστικά "σκοτεινά"; Επομένως, οι Happy Mondays είναι όντως το πιο σημαντικό γκρουπ στον πλανήτη! Το έχει πει και ο ίδιος ο Θεός!
