Tom McRae
Για τον Perry Blake τα είπαμε πριν λίγες μέρες. Να όμως που επανερχόμαστε αναγκαστικά στο θέμα των βρετανών τραγουδοποιών με την περίπτωση του νεαρού Tom McRae. Έμμεσα, διότι κατά βάθος δεν τρέφουμε ελπίδες. Όσες φορές, τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια, η Γηραιά Αλβιόνα πήγε να κάνει κάτι για να ανασυντάξει το χαμένο γόητρο της τραγουδοποιίας της, έπεσε στο κενό. Ελλείψει τροβαδούρων με ισχυρή προσωπικότητα που θα σήκωναν στους ώμους τους την υπόθεση.
Ο Tom McRae είναι ένας εικοσιεπτάχρονος επαρχιώτης από κάποιο μικρό χωριό του Suffolk και είναι όντως ταλαντούχος. Ανέβηκε μάλιστα καβάλα στην τύχη του όταν πραγματοποίησε το όνειρό του να μετακομίσει στην πρωτεύουσα, όταν έδωσε τα δοκιμαστικά του στον παραγωγό Roger Bechirian και όταν υπέγραψε με την λονδρέζικη DB Records.
Έκατσε λοιπόν και έγραψε δεκατρία τραγούδια για το ομώνυμο, περσινό του, ντεμπούτο album και η έμπνευσή του μάζεψε τόσους πολλούς άλλους σε αυτά, που ακούγοντάς το ολοκληρωμένο σε χαιρετούν μέσα από τα ηχεία ο Nick Drake, ο Scott Walker, ο Paul Simon, ο Steve Harley. Πήρε επίσης το αυτί μου τον Michael Stipe - η ηλικία του Tom McRae τον δικαιολογεί σε κάτι τέτοια - όπως δικαιολογεί και το αμφισεξουαλικό του φλερτ με την Tracy Chapman.
Αν συνήθως ο περισσότερο κατάλληλος όρος για να περιγραφεί η επιτυχημένη μπαλάντα είναι νυχτερινή μουσική, για τον Tom McRae το ρολόι σταμάτησε στο απόγευμα, άντε το σούρουπο. Και τι έγινε θα μου πείτε; Έγινε, κάτι μέσα από τις λυγμικές φορτίσεις της φωνής του που μη έχοντας άλλη επιλογή σπάει ('You Cut Her Hair', 'A & B Song'), κάτι μέσα στους προσωπικούς στίχους που πλέκουν λέξεις με ποιητικό ερωτισμό ('The Boy With The Bubblegun', 'Hidden Camera Show') και ο Tom McRae ο συνθέτης, ο Tom McRae ο στιχουργός, ο Tom McRae ο τραγουδιστής, μένει όρθιος, αλώβητος και ζωντανός στην αρένα με τα θηρία. Όλους εμάς δηλαδή.
Στο μέλλον το ελπιδοφόρο γράψιμο αυτού του ανθρώπου ίσως δώσει πολλά, μπορεί όμως και απολύτως τίποτα. Είναι εξάλλου τόσο απρόσμενα υποταγμένος στην λογική, λες και έχει τεχνητή νοημοσύνη. Έτσι δικαιολογούμε και εμείς την αναποφασιστικότητά μας χωρίς ενοχές. Και δεν ξέρω γιατί η περίπτωσή του μου θυμίζει αυτήν του Stephan Eicher (τον θυμάται κανείς αυτόν;), μια δεκαετία πριν. Ελπίζω όχι με την ίδια εξέλιξη προς την αφάνεια.
Ο χρόνος τελικά καλείται να αναλάβει, όπως πάντα, τα περαιτέρω δύσκολα. Και αυτό δεν είναι αρκετό για να επιτύχει ο Tom McRae, έστω και βραχυπρόθεσμα, κάτι ουσιώδες, αλλά μόνον να πάρει δικαιωματικά μια παράταση χρόνου, που άλλοτε είναι και άλλοτε δεν είναι αρκετή.
