Best Day of My Life

Ακόμη ένας δίσκος της ποπ μελαγχολίας του σήμερα. Βγαίνοντας από το μαύρο τούνελ της εποχής του κορονοϊού βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κατάθλιψη. Δίσκοι σαν κι αυτόν λειτουργούν σαν φάρμακα ομοιοπαθητικής. Αμφίβολης αποτελεσματικότητας.

Ο Tom Odell είναι ακόμη ένας ευαίσθητος νεαρός που έμπλεξε από νωρίς στην αγγλική μουσική βιομηχανία. Έβγαλε νωρίς – νωρίς ένα χιτ, το ‘Another Love’ που όλες σίγουρα έχετε ακούσει, συντηρήθηκε για αρκετό καιρό στο μουσικό στερέωμα με λιγότερο ή περισσότερο άνισα album στη συνέχεια. Σε τούτον τον πέμπτο του δίσκο ο οποίος βγήκε στα τέλη του 2022, δείχνει να βρίσκει τον βηματισμό του. Κατευθείαν στη μελαγχολία. Ο δίσκος ολόκληρος είναι βυθισμένος σε αυτή.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να τον ακούσετε. Είναι ίσως ο πιο θλιμμένος δίσκος στη γη:

Everyday feels like a Monday (‘Monday’)

It's your blood that I still bleed (‘Blood we bleed’)

Ακόμη και στα οργανικά κομμάτια (‘Sunrise_’, ‘Librium’, ‘_Sunset’) η θλίψη ξεπηδά από παντού μέσα από το πιάνο του.

Ακόμη κι όταν φαντάζεται τον εαυτό του να πετάει, παρακαλάει κάποιος να τον πυροβολήσει γιατί είναι θλιβερό το πόσο θλιβερή μπορεί να είναι η ζωή (καμία σχέση με το αλήστου μνήμης ‘Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή’ του πάλαι ποτέ Κλικ).

“Right now I’m flying :)

So come on take a shot at me

Not scared of dying

It’s sad how sad this life can be” (‘Flying’)

Μπλέξαμε. Δεν ξέρω πως θα ξεφύγουμε από εδώ. Ο Tom Odell τραγουδάει για την καλύτερη μέρα της ζωής του (‘Best Day of My Life’) σαν τη μέρα που νοίκιασε ποδήλατο για να πάει βόλτα γύρω από την πόλη από τις 9 ως τις 5, γιατί την προηγούμενη ήθελε να πεθάνει και ξύπνησε και χαιρόταν που είναι ζωντανός. Στο τελευταίο δε κομμάτι του δίσκου χαμογελάει σε όλο το δρόμο γυρνώντας σπίτι (‘Smiling all the way back home’) γιατί βρήκε κάποιον/α να ξεμείνει στο πάρτυ μέχρι αργά, μιλώντας μαζί του, κάτι που είχε καιρό να του συμβεί. Ακόμη κι όταν ξορκίζει τη θλίψη, ούτε ο ίδιος δεν το πιστεύει (I don’t want to be sad anymore – ‘Sad Anymore’).

Τραγουδάει για την απώλεια και τη σιωπή που ακολουθεί τη συνειδητοποίησή της (‘Just Another Thing We Don't Talk About’).

Εφηβικές ανησυχίες θα πει κάποιος. Ευαίσθητες ψυχές άλλος. Ο δίσκος είναι προσωπικός, δεν ξέρω αν τον απάλλαξε από τα βάσανά του. Μικρός είναι ακόμη, θα μάθει.

Πάντως είναι η ειλικρινέστερη κατάθεση ψυχής από τον ίδιο που ξεχειλίζει από τα πλήκτρα του πιάνου του και της φωνής του. Και είναι και τα δάκτυλα και η φωνή του χωρίς πνοή. Μέχρι να βρει άλλη αγάπη (‘Another Love’). Ως πότε όμως θα μπορεί να το κάνει ξανά και ξανά;

Η τάση αυτή της μελαγχολίας είναι πλέον κυρίαρχη στην ποπ σκηνή του σήμερα. Άλλοτε ειλικρινής, άλλοτε όχι, είναι μια τάση που καλά κρατεί εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Δεν ξέρω αν θα ξεπηδήσει κάποιο νέο punk να τα πάρει όλα και να τα σηκώσει. Lana del Rey, Angel Olsen, Phoebe Bridgers, από τους γνωστούς, Mehro, Raoul Vignal, Blanco White, Leith Ross, Jana Horn από τους νέους τα περσινά-φετινά ακούσματα (η παράθεση βέβαια είναι απλά ενδεικτική, άδικη ίσως και ισοπεδωτική, αυθαίρετες έτσι κι αλλιώς οι κατηγοριοποιήσεις). Θα πάθουμε τίποτε, αν δεν έχουμε πάθει ήδη.

Πάρτε τουλάχιστον το ποδήλατο και ξεχυθείτε στην πόλη και στη φύση. Ας έχουμε το νου μας όμως για καμιά ξεχαρβαλωμένη κιθάρα και κάποιον που θα τραγουδήσει τη νέα απογοήτευση, τη νέα απόγνωση, τη νέα αγανάκτηση, τη νέα συνεύρεση.

Καλός ο Tom Odell για πάνω στο ποδήλατο, παίζει και στην Αθήνα στις 27-6-2023, δεν ξέρω αν θα πάω. Μάλλον θα το αποφύγω, επικίνδυνο μου φαίνεται. Από την άλλη, μπορεί μαζί με τ΄ άστρα να καταφέρει να νικήσει τη μελαγχολία.