Αφού κατάφερε να συντηρήσει τους Black Sabbath μέχρι τα μέσα των nineties και να τους οδηγήσει στην απόλυτη ανυποληψία, ο κιθαρίστας τους (An)tony Iommi (πάντα είχα την εντύπωση ότι λείπει ένα σύμφωνο απ' το επώνυμό του) κυκλοφόρησε τον πρώτο του σόλο δίσκο. Σόλο, όχι με την έννοια του να παίζει κάποιος το όργανό του απ' την αρχή μέχρι τέλους (Ravi Shankar π.χ.) ούτε σόλο όπου παίζει όλα τα όργανα μόνος του. Εδώ παίζουν κι άλλοι μουσικοί και κυρίως, σε κάθε ένα από τα δέκα τραγούδια, συμμετέχει κι ένας διάσημος στα αυτιά των νεότερων, που έγραψε τους στίχους και τραγουδάει. Το σόλο δηλαδή ισχύει μόνο επειδή κυκλοφόρησε με το όνομά του και χωρίς ουρά (...and the ten little happy Sabbath fans). "Κουφάλες, σας γαλούχησα με τα σόλα μου και γίνατε πάμπλουτοι κατακλέβοντας τα riff μου" θα σκέφτηκε ο Tony, "για τσακιστείτε εδώ να με ξεπληρώσετε, μπας και μ'ακούσει και κανένα παιδαρέλι! Γιατί όλοι ξέρουν ποιος είμαι από τις δικές σας αναφορές, αλλά όταν πάνε στο δισκάδικο, τα χώνουν σε κάτι Alice in Chains, Pearl Jam και Soundgarden " (αλήθεια, πως δεν κάλεσε κανέναν εξ αυτών;)
Τα ονόματα αυτά (ήξερε τι έκανε ο Τώνης) ήταν που μ'έκαναν να ενδιαφερθώ για το δίσκο του ζωντανού θρύλου. Γιατί το heavy metal ως είδος μου φαίνεται χρόνια τώρα, πιο συντηρητικό και πιο σικέ ακόμα κι απ' τη μουσική των διάφορων Μαντώ, Ηρώ, Πουαρώ.. και τάχω και με τη μνήμη μου που δεν κατάφερα να θυμηθώ ποιος ήταν ο τελευταίος βαρύς δίσκος που αγόρασα, το πρώτο Leppard ή το πρώτο Krokus...
Rollins, Grohl, Corgan, Astbury, Idol, Ozzy, Skin που δε χρειάζονται συστάσεις, ο Serj Tankian, απ' τους System of Down, ο Anselmo των Panteramon ο εν τοις ουρανοίς και ο Steele των Type O Negas, κατάφεραν να κάνουν τον βαρετότερο δίσκο του έτους. Τζάμπα η γραφειοκρατία για τις άδειες των δέκα, απ' τις εταιρείες τους.
Για να το θέσω διαφορετικά, αν αδειάσεις με κάποιο τρόπο απ' το κεφάλι σου όλα τα ακούσματα των τελευταίων 10-20 χρόνων, μάλλον θα σου αρέσουν τα δέκα τραγούδια του "Iommi", έστω κι αν είναι εφάμιλλα των... b-sides των συμμετεχόντων celebritων. Ακόμα και το εξώφυλλο ανταγωνίζεται σε φαντασία το περιεχόμενο.
Όσο για τις εμπνεύσεις του Tomy ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Εξαντλήθηκε ο καημένος, τριάντα χρόνια στο τάστο. Ας είμαστε επιεικείς λόγω προσφοράς. Από ποιον πενηντατοσάρη άλλωστε περιμένουμε θαύματα;
Διασώζεται η Skin που κάνει το κομμάτι της εντελώς Skank Anansiκο (θα έδειξε στον Tonny καναδυό καινούργια ακκόρντα) και άξια μνημόνευσης είναι τα κομμάτια με τους Billy Idol (πολύ Doors!) και Serj Tankian.
Δε δοκιμάζει στον επόμενο δίσκο να χρησιμοποιήσει μόνο γυναίκες;