10,000 days
Μετά από πέντε χρόνια αναμονής το συγκρότημα των Tool αποφάσισε να μας τιμήσει με έναν ακόμη δίσκο. Για να δούμε όμως άξιζε τον κόπο να περιμένουμε; Για να μην κουράσω τον κόσμο που είναι πολυάσχολος και δεν διαθέτει χρόνο για διάβασμα θα πω απλά ότι πρόκειται για ένα δίσκο αριστούργημα. Οι υπόλοιποι τώρα που προτιμάτε να κουράζεστε / σκέφτεστε συνεχίστε παρακάτω.
Το άλμπουμ αυτό ουσιαστικά είναι ομόηχο με τις δυο κλασικές τους επιτυχίες της δεκαετίας του '90 ("Undertow", "Aenima"). Κάποιος θα περίμενε ότι μέσα σε τόσο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την κυκλοφορία του "Lateralus" οι Tool θα αποφάσιζαν να πειραματιστούν περισσότερο ή έστω να δείξουν κάποια σημάδια εξέλιξης. Ωιμέ ..αν και στο θέμα της εξέλιξης θα επανέρθουμε.
Ο ίδιος ο δίσκος από μόνος του λειτουργεί αψεγάδιαστα όπως και αν τον ακούσεις. Είτε ολόκληρος ,είτε εξετάζοντας ξεχωριστά το κάθε κομμάτι. Ξεκινάμε με δυο επτάλεπτα hit ("Vicarious", "Jambi") το ένα καλύτερο από το άλλο. Έχουμε δυο κομμάτια ποταμούς, με τις εισαγωγές σπασμένες σε μικρότερα τραγούδια ("Wing for Marie, Part1", "10,000 Days/Wings for Marie Part2" και "Lost Keys (Blame Hofmann)", "Rosetta Stoned"). Ανάμεσα τους μεσολαβεί ένα γέμισμα από αυτά που συνηθίζουν οι Tool στους δίσκους τους ("Lipan Conjuring") και ένα κομμάτι το οποίο είναι και το πιο διασκεδαστικό του δίσκου ("The Pot") ειδικά στην αρχή με τον τρόπο που τραγουδάει ο Keenan. Το "Intension" μας προετοιμάζει χαλαρωτικά για το ανέβασμα ("Right in two") πριν κλείσιμο του δίσκου με ένα γέμισμα επίλογο.
Στιχουργικά ως συνήθως βάλλουν εναντίον θεών και δαιμόνων (και κυβέρνησης Bush) κάτι που επίσης δεν ξεφεύγει από το μοτίβο τους. Αναλυτικά στο πολύ δυναμικό "Vicarious" έχουμε μια ωδή ενάντια στην ανθρώπινη αποβλάκωση και απάθεια του μοντέρνου ανθρώπου απέναντι στα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Ειδικότερα η αναφορά στην ανάγκη μας να βλέπουμε τραγωδίες στην TV καλύπτετε φοβερά από τους στίχους:
Part vampire
Part warrior
Carnivorous Voyeur
Stare at the transmitter
Sing to the death rattle.
To "Jambi" παρά το γεγονός ότι μοιράζεται τον ίδιο τίτλο με την κομματάρα της Δέσποινας (Βανδή) δυστυχώς δεν την φτάνει με τίποτα. Παρόλα αυτά συνεχίζει πιο δυνατά από το πρώτο κομμάτι του δίσκου και μας μιλάει για την ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε κάτι, ακόμη και αν ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο. Wings for Marie Part 1, 2 = εισαγωγτη στα Θρησκευτικά από την ανάποδη. Ανθρώπινες αναζητήσεις / αμφισβητήσεις της Παναγίας, πα, πα, πα μακριά από μας. "Lipan Conjuring", το απαραίτητο ψάλσιμο για να κλείσει η λειτουργία. Το "The Pot" δεν είναι παρά μια αναφορά στις αδικίες της κοινωνίας και πως σκεπάζονται από το ίδιο το σύστημα. Αφιερώνω και εγώ λοιπόν σε όλα τα όργανα του νόμου και τους δημόσιους υπαλλήλους τους παρακάτω στίχους:
Liar, lawyer, mirror show me
What's the difference
Kangaroo done hung the guilty
With the innocent
Το "Lost Keys" είναι σαν να έχει βγει από το "Lost Highway" του Lynch, φοβερή εισαγωγή για το "Rosetta Stoned" το οποίο, όσοι μπείτε στο site των tool, θα δείτε ότι αναφέρεται στην ζωή εκεί έξω. Επίσης εδώ συναντάμε το πιο σκληρό σημείο του δίσκου. Ειδικά το τελευταίο μισό λεπτό είναι σαν να ακούς άλλο κομάτι, φοβερο κλείσιμο. Όλη η καταπίεση του κόσμου μαζεμένη στο "Intension" δείχνεις πως γεννιέσαι ο.κ. αλλά σε καταστρέφουν στην πορεία. Η φωνή του Keenan πραγματικά υποφέρει. Το "Right in Two" είναι πλήρης αντιπολεμική αναφορά και μέσα στο κομμάτι έχουμε πραγματικό μουσικό πόλεμο ανάμεσα στα όργανα. Φοβερή μουσική εκτόνωση έντασης.
Για να κλείσουμε και με λίγα λατινικά: Ένας φίλος είπε ότι αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να βγει άνετα το 1996 και να μας έχει ραγίσει της καρδιές αλλά μια και δεν είμαστε πλέον τηνέιτζερς ίσως τώρα να μην μας κάνει πολύ αίσθηση. Ως φαν δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω αλλά ως σχολιαστής μπορώ να πω ότι ο δίσκος αυτός δείχνει προς το μέλλον, είναι σαν την επιστροφή στις ρίζες πριν την αναχώρηση για κάτι μεγάλο. Ίσως οι ίδιοι οι Tool να με βγάλουν ψεύτη. Ποιος ξέρει, ο χρόνος θα δείξει.
