Fear Inoculum

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα συγκρότημα στην Αμερική που ήθελε να γράψει μουσική. Δεν είχαν σκοπό να αλλάξουν τον κόσμο, δεν τους ένοιαζε αν θα πουλούσαν εκατομμύρια δίσκους, έγραφαν για αυτούς και κανέναν άλλον. Η πείνα της δημιουργίας ήταν ζωντανή στα έργα τέχνης που παρήγαγαν κατά καιρούς και η μοναδικότητα ώρες ώρες ήταν αυτοσκοπός. Πέρασαν μια περίοδο στρες και αγρανάπαυσης, αλλά οι ναοί που είχαν χτίσει (‘Undertow’, ‘Aenima’) δέχονταν καθημερινά χιλιάδες πιστούς οι οποίοι δεν τους ξέχασαν. Όταν παρουσίασαν το δικό τους Ταζ Μαχάλ (‘Lateralus’) οι πιστοί συνέρευσαν να το προσκυνήσουν. Κάπου εκεί όμως το συγκρότημα έγινε θρησκεία και τα μέλη του θεοί. Και οι θεοί όπως μας έμαθε ο Neil Gaiman στο ‘American Gods’ κάποτε παλιώνουν.

Ήδη κλείνοντας το review του ‘10,000 days’ είχα εκφράσει την παρακάτω ανησυχία: "Ως φαν δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω αλλά ως σχολιαστής μπορώ να πω ότι ο δίσκος αυτός δείχνει προς το μέλλον, είναι σαν την επιστροφή στις ρίζες πριν την αναχώρηση για κάτι μεγάλο. Ίσως οι ίδιοι οι Tool να με βγάλουν ψεύτη. Ποιος ξέρει, ο χρόνος θα δείξει." Ο χρόνος πέρασε και ήταν πολύς, 13 ολόκληρα χρόνια οι θεοί άκουγαν τους πιστούς να παρακαλούν έστω για 1 δευτερόλεπτο νέας μουσικής. Παρόλα αυτά, αυτοί πήραν τον χρόνο τους, μελέτησαν τις δικές τους γραφές και μας παρουσίασαν 6 κομμάτια και 4 fillers. Κανένα κομμάτι δεν είναι κάτω από 10 λεπτά και τσακίζοντας το σύνδρομο διάσπασης προσοχής των νεαρών ακροατών τους απαίτησαν την ακρόαση ολόκληρου του άλμπουμ.

Το πρώτο κομμάτι όπως θα έχετε σχεδόν όλοι ακούσει μέχρι τώρα είναι ένα μαγικό flashback στην μετά-90s εποχή. To δεύτερο θα μπορούσε να ‘ταν το ίδιο… από την ανάποδη. Μαζί θα ήταν ένα φοβερό ΕΡ με outtakes από το ‘10,000 days’. Ένα 10ιντσο που οι πιστοί θα ‘κοβαν φλέβες να το αποκτήσουν… τότε. Τώρα όμως είναι μια δυνατή μεν, αμήχανη δε εισαγωγή σε ένα άλμπουμ που το περιμέναμε το ένα τρίτο της ζωής μας σε αυτό τον πλανήτη. Κάθε φορά που ακούω το άλμπουμ βρίσκω τον εαυτό μου να ξεκινάει από το δεύτερο κομμάτι με την ανυπομονησία ότι κάτι θα γίνει στο επόμενο. Και όντως στο “Invincible“ έρχεται η παραδοχή μέσα από τον στίχο "Warrior struggling to remain relevant". Δεν αναφέρεται όμως στους θεούς, μιλάει για όλους τους υπόλοιπους. Ή έστω για κάτι που οι ίδιοι οι Tool βίωσαν στο παρελθόν. Τώρα ο Maynard παράγει κρασιά (και καλά κάνει) και περιοδεύει με τους (εκπληκτικούς) A Perfect Circle. Και σε αυτό το κομμάτι είναι πιο κοντά εκεί, ειδικά αν αφαιρέσεις τα ντραμς. Γιατί ο Daney σε αυτόν τον δίσκο είναι το 50% όπως και όπου να το δεις είναι παντοδύναμος χωρίς να σκεπάζει κανέναν. Και παίζει εξωπραγματικά  σαφέστατα μια κατηγορία μόνος του. Αλλά εδώ δεν είμαστε το Drummer's Weekly, οπότε επιστρέφουμε στο σύνολο.

Είμαστε πλέον στην μέση του δίσκου και κάπου εκεί πολύς κόσμος θα μπερδευτεί. Όπως συμβαίνει σε κάποια albums των King Crimson όπου ξεκινάς και κάποια στιγμή δεν θυμάσαι ποιο κομμάτι ακούς. Απίστευτα καλογραμμένα κομμάτια (‘Descending’, ‘Culling Voices’) που δεν κάνουν όμως την διαφορά. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα έκαναν skip λόγω ανυπομονησίας για την έκπληξη/έκρηξη που ζητάνε από τους Tool. Έτσι ερχόμαστε μετά το ευχάριστο "Chocolate Chip Trip" στο αναπάντεχο.. ‘7empest’. Τα πρώτα 5 λεπτά του είναι ο λόγος που θα αγοράσω τον δίσκο. Ως Tool fanboy με κάλυψε και έδωσε νόημα στο headbanging στο επόμενο live τους. Αρκούν όμως πέντε λεπτά για ένα καλό συνολικό αποτέλεσμα; Σίγουρα όχι, οι Tool δεν γράφουν μουσική για να πλένεις τα πιάτα ή να φτιάχνεις ατμόσφαιρα. Κάποτε έτρεμαν τα ηχεία τον μαγαζιών υπό τους ήχους τους. Τώρα ποιος dj θα τολμήσει να παίξει έστω ένα ολόκληρο κομμάτι τους για να ανεβάσει τον "κόσμο". Όταν η προσωπική σου άποψη και φιλοδοξία σε κάνει να παραβλέπεις τον ίδιο σου τον ακροατή τότε κάτι δεν πάει καλά. Σαφέστατα εμείς οι fans θα περνάμε καλά, αλλά εμείς δεν είμαστε όλοι. Έχουν και οι υπόλοιποι αυτιά. Για αυτούς λοιπόν ο δίσκος σε πολλά σημεία ακούγεται ως ένα ίδιο πράγμα με τα δύο προηγούμενα albums. Δεν ζητήσαμε κοσμογονία μετά από τόσα χρόνια αλλά έστω μια ψυχική ανάταση!

Πιστέψτε με, δεν υπάρχει μένος και χολή απέναντι σ’ έναν αριστουργηματικά φτιαγμένο δίσκο. Απλά δεν υπάρχει "ψυχή" ή τουλάχιστον δεν συγκινεί το δικό μου "psyche". Ένα έβδομο του αιώνα πριν (για να μην ξεχνάμε την αναφορά στο 7) μαζί με χιλιάδες άλλους τους δώσαμε το περιθώριο να μας μαγέψουν άλλη μια φορά. Οι Θεοί όμως δεν γέρασαν και έχουν άλλες απαιτήσεις ούτε η ικανότητα τους να παίζουν μουσική μειώθηκε… Απλά δεν "πεινάνε" πλέον.

Και κάπου εκεί το παραμύθι τελείωσε…