Abnormally attracted to sin
Το νέο album της Tori Amos ξεκινάει ατυχώς με ένα κομμάτι η μελωδία του οποίου θυμίζει τόσο πολύ το "Mysterons" από το ντεμπούτο των Portishead που καίγεται πριν καν φτάσει στο ρεφρέν. Το δεύτερο κομμάτι είναι υπέρ του δέοντος τυπικό, και μόνο η Amos γνωρίζει γιατί το διάλεξε για πρώτο single. Το τρίτο κομμάτι είναι μια pop σύνθεση β-διαλογής φορτωμένη με έγχορδα, ένα αδιάφορο τραγούδι σαν κι αυτά του προηγούμενου album της, το οποίο άρεσε μόνο στον Πανότα (ούτε καν στην ίδια). Καθόλου καλά για εναρκτήρια τριάδα. Υποτίθεται ότι εκεί βάζεις τα καλύτερα.
Από την άλλη πλευρά, όσα στραβοπατήματα και να κάνει, η Amos ό,τι είναι να αποδείξει το έχει αποδείξει. Το συνθετικό της ταλέντο είναι τεράστιο, και υπάρχουν δεκάδες τραγούδια να το αποδείξουν. Το πρόβλημά της δεν είναι ούτε ότι έχει στερέψει από ιδέες, ούτε ότι δεν μπορεί να μας εκπλήξει πλέον. Η έκπληξη εδώ μέσα έρχεται αργά, αλλά έρχεται πάντως, και είναι το κομμάτι "Lady In Blue" - αργόσυρτο, αινιγματικό, και με μια παλαιομοδίτικη αίγλη. Και οι καλές ιδέες είναι κι αυτές παρούσες, διάσπαρτες μεταξύ άλλων που έχουν λιγότερο ενδιαφέρον. Κι εδώ ακριβώς είναι το πραγματικό πρόβλημα: ότι η Amos πρέπει να γίνει πιο επιλεκτική με τον ίδιο της τον εαυτό.
Πιο παλιά ήταν καλύτερη σε αυτό. Το Choirgirl Hotel, ας πούμε, είχε 12 κομμάτια, και το "To Venus And Back" είχε 11 (αν ξεχάσουμε το 2ο live cd). Από τότε, η Amos δεν έχει κυκλοφορήσει album με λιγότερα από 17 τραγούδια. Ό,τι έχει βγει σε αυτή τη δεκαετία ξεπερνά τα 70 λεπτά, λες και κάποιος της βάζει πρόστιμο για κάθε δευτερόλεπτο του cd που μένει ανεκμετάλλευτο. Value for money από τη μία, δύσκολο να δουλέψει από την άλλη. Δούλεψε στο "Scarlet's Walk", αλλά απέτυχε μερικώς στο "Beekeper", ενώ απέτυχε οικτρά στο προηγούμενο. Εδώ τα πράγματα είναι σαφώς πιο συναρπαστικά, αλλά για μια ακόμα φορά, θα ήταν ακόμα καλύτερα αν είχε μπει ένα φίλτρο να κρατήσει μόνο τα πραγματικά γερά κομμάτια και να αφήσει τα υποδεέστερα στην άκρη. Υπάρχουν μπόλικα από αυτά τα τελευταία - όχι ότι ενοχλούν, απλά είναι σα να έχουν γραφτεί με αυτόματο πιλότο και περνούν απαρατήρητα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να βγει ένα virtual kit "φτιάξτε-το-δικό-σας-Tori-Amos-τραγούδι", και ό,τι προκύπτει θα μοιάζει σαν το "Maybe California" αυτού του δίσκου.
Δεν είναι καιροί για γκρίνιες όμως. Mε το κουμπάκι "skip" στο cd player ή μερικές δημιουργικές παρεμβάσεις στο playlist του media player ή του iPod, κρατάς μόνο αυτά που πρέπει (π.χ. "Flavor", "Curtain Call", "Starling", "Ophelia", το ομώνυμο), και το album ακούγεται ως το καλύτερό της, τουλάχιστον από την εποχή του "Scarlet's Walk". Όταν η Amos είναι σε συνθετική φόρμα, κατατάσσεται με άνεση στις κορυφαίες σύγχρονους τραγουδοποιούς. Αν κάτι μειώνει την αξία των πιο πρόσφατων δίσκων της, είναι η ίδια της η αμετροέπεια. Καθόλου μικρό επίτευγμα, δηλαδή, να έχει να ανταγωνιστεί μονάχα τον εαυτό της.
