Strange little girls

Η επιδημία των πολυσυλλεκτικών δίσκων με παλιό υλικό άλλων δημιουργών εξαπλώνεται παγκόσμια με ανησυχητικά μεγάλη ταχύτητα. Έγκυροι μουσικολόγοι, βαθυστόχαστοι κριτικοί και ανυποψίαστο κοινό προσπαθούν να κατανοήσουν τι είναι αυτό που την προκαλεί.

Πειραματισμός ή έλλειμμα έμπνευσης; Αναθεωρητική διάθεση ή ανασφάλεια; Απόδοση τιμών ή ερμηνευτικός ναρκισσισμός;

Εκτός από τα παραπάνω διλήμματα όμως, γεννιούνται στα καχύποπτα μυαλά και άλλες ερωτήσεις.

Περιμένουν να τσιμπήσει ο κόσμος με παλιά γνωστά τραγούδια από πετυχημένη μοδάτη (τουλάχιστον στην Αμερική) τραγουδίστρια και να πουλήσει; Ή μήπως η φίρμα πρέπει να κυκλοφορήσει οπωσδήποτε δίσκο τώρα για να μην ξεχαστεί και, μια που δεν υπάρχει υλικό, βάλε δώδεκα διασκευές να τελειώνουμε; Τελικά αξίζει να τον αγοράσω; Είναι καλός;

Το τελευταίο είναι και το ερώτημα των δεκαεφτά ευρώ. Καλός... μια κουβέντα είναι.

Η Τόρι δεν είναι κακή τραγουδίστρια. Θυμίζει λίγο τη Marianne Faithfull στο πιο υγιεινό, χωρίς τις καταχρήσεις. Στο πιο ξενέρωτο δηλαδή. Τα τραγούδια είναι δοκιμασμένα στο χρόνο τα περισσότερα, και πολλά αγαπημένα μας. Ποιος δεν ανατρίχιασε με το "Enjoy The Silence", δεν ερωτεύτηκε σαν έφηβος με το "I/m Not In Love" και δεν γοητεύτηκε από την υπέροχη και μεγαλοφυή μελωδία του "Real Men"; Όσο για τους μουσικούς, όλοι τους αστέρια. Ο Adrian Belew δε χρειάζεται συστάσεις. Ο Matt Chamberlain και οι υπόλοιποι δεν υστερούν μπροστά του.

Πώς γίνεται με όλα αυτά να βγει αυτό το κατασκεύασμα που στις καλύτερες στιγμές του ("Time", "Rattlesnakes", "I Don/t Like Mondays") είναι ανώδυνο, στη μεγαλύτερη διάρκειά του επίπεδο και αδιάφορο και στις κακές του έγκλημα κατά των τραγουδιών που διασκευάζονται;

Εύκολα. Τα καλά υλικά δεν εξασφαλίζουν ότι θα βγει καλό και το φαγητό. Χρειάζεται κέφι και δημιουργική διάθεση, που εδώ λείπουν και τη θέση τους καταλαμβάνουν είτε η διεκπεραιωτική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία είτε μια στρεβλή διάθεση πειραματισμού του στυλ «ας τσαλαπατήσουμε το "Heart Of Gold" (ΙΕΡΟΣΥΛΟΙ!!!) για να δείξουμε πόσο προχωρημένοι είμαστε».

Η μόνη ερώτηση που μπορώ να απαντήσω τελικά είναι η προτελευταία. Όχι.