Tortoise

Ποια είναι ρε γαμώτο τελικά η σημαντικότερη μπάντα των 90ς; Κάποτε θα το βρω δεν μπορεί... και όσο κι αν επί του παρόντος ψηφίζω Massive Attack κάθε τόσο ξεπηδάνε μνηστήρες του θρόνου και κάθομαι και το ξανασκέφτομαι από την αρχή. Ακούγοντας (με την ευκαιρία του αφιερώματος) τον πρώτο αυτό δίσκο των Tortoise έπειτα από τέσσερα χρόνια περίπου (άντε 3,5!) από την τελευταία φορά είμαι τουλάχιστον σίγουρος για το εξής : οι Tortoise δίδαξαν σε μια γενιά ακροατών το πως ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ η μουσική!

Σε δέκα τραγούδια που ξεκινάν από τα 2' και 41'' ('His second story island') και φτάνουν ως το οχταμισάλεπτο 'Spiderwebbed' (η διάρκεια εν προκειμένω έχει σημασία, μη γελιέστε) οι Tortoise συντονίζουν την εναλλακτική σκηνή σε ένα trip που καθώς φαίνεται θα την ταλαιπωρήσει για πολύ ακόμα. Το παίρνω προσωπικά το πράγμα λοιπόν και συνεχίζω.
Σε μια εποχή που στο επίκεντρο των ακουσμάτων μου βρίσκονται οι Gang Of Four (μόλις τους είχα ανακαλύψει βλέπετε) και το house του Detroit (το ίδιο), οι Tortoise κόντεψαν να με πείσουν ότι... γουστάρω το progressive rock. Μιας και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν ξεκόλλαγε από το μυαλό μου στις πρώτες ακροάσεις. Χρειάστηκε καιρός για να αντιληφθώ ότι οι τεχνικές, η δομή, η αισθητική και η νοοτροπία που «τρέχουν» στο δίσκο πρεσβεύουν ακριβώς τα αντίθετα ιδεώδη από τη μουσική που «αγαπάω να μισώ».
Μία jazz που δεν ταλαιπωρεί τον ακροατή της ('Onions wrapped in rubber'), ο ήχος της ερήμου (και του έρημου) που τίποτε δεν έχει να κάνει με τις πιασάρικες φολκλόρ καρικατούρες των Calexico ('Ry Cooder'), η καθηλωτική electronica που δεν είναι ότι ακριβώς γνώριζες για τον όρο (On noble).
Το ορχηστρικό rock ίσως για πρώτη φορά (μετά από πολλά χρόνια) παύει να θεωρείται «προβληματικό» και φόρμα επιλεγόμενη από κομπλεξαρισμένους δεξιοτέχνες που ξέμειναν από στιχάκια και έμπνευση. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε οι επιλογές των Tortoise να είναι τόσο «ανοιχτές», όσο και «προσεχτικές». Το dub δάνεισε τις τεχνικές του (όχι τη νοοτροπία του), η jazz την «ελευθερία» της (όχι τις αυθαιρεσίες), η μουσική του κόσμου την απεξάρτηση από τους συμβατικούς ήχους (μελόντικες, μαρίμπες κ.α. «όργανα» κάνουν την εμφάνιση τους)- όχι όμως και τη γραφικότητα της, τα soundtrack την ικανότητα της μουσικής να περιγράφει χωρίς να απεικονίζει, οι κιθάρες του David Pajo προκάλεσαν ανατριχίλες σε οπαδούς των Slint και όχι μόνο και η λέξη indie δε θα είναι ποτέ πια η ίδια!

«Έχουμε την τεχνολογία, χαμηλή και υψηλή. Έχουμε το συναίσθημα και τη διάθεση να φτιάξουμε τη δική μας μουσική, μέσα από τις μουσικές των άλλων. Έχουμε τα πιο ανοιχτά μυαλά στον πλανήτη και όταν το πάρετε ήδη χαμπάρι θα είναι αργά γιατί τότε όλα θα ακούγονται κουραστικά! Το δύστροπο θα γίνει βαρετό και η ανατροπή καθεστώς!» (αυτοί είναι οι στίχοι που οι Tortoise ποτέ δεν πρόσθεσαν στο ντεμπούτο τους LP!).