Toshack Highway

Για διάφορους λόγους αποφασίζει κανείς να αγοράσει ένα δίσκο, και ο λόγος που με οδήγησε στο να αποκτήσω το ντεμπούτο lp των Toshack Highway - βρισκόμενος σε πλήρη άγνοια για το ποιοι είναι και το τι πράττουν - στάθηκε, για ακόμη μία φορά, η εταιρεία κυκλοφορίας του. Πρόκειται για τη Flower Shop Recordings, με έδρα το Λονδίνο. Ένα σχετικά νέο ανεξάρτητο label που ίδρυσε ο Robbin Sheppard -ex God Machine- για να κυκλοφορεί κυρίως τις δουλειές του νέου του project, των Sophia, οι οποίοι όλως περιέργως
κινούνται στους δρόμους της ακουστικής, νωχελικής pop χωρίς πολλές εξάρσεις και 'ηλεκτρισμούς'...
Στην κλασσική αναγνωριστική πρώτη ματιά στο δίσκο -στο δρόμο για το σπίτι δηλαδή- πιάνω το όνομα του Adam Franklin, και ξαφνικά το μυαλό μου αρχίζει να παίρνει στροφές και θυμάμαι ότι όταν είδα την περασμένη χρονιά τους Sophia ζωντανά, τους συνόδευε και ο εν λόγω εξέχων παράγοντας των Sweredriver, της μπάντας που πριν από δέκα χρόνια έβαλε τη γνησίως ποπ ψύχωσή της στο παραζαλισμένο σώμα της shoegazing Βρετανικής σκηνής...
Ο Franklin λοιπόν τόσα χρόνια φαίνεται ότι είχε κουραστεί από τις 'φορτωμένες κιθάρες', το ατέλειωτο feedback επί feedback επί... και τα στρώματα φαζαριστού θορύβου, που καταπλάκωναν την συνθετική φλέβα των Sweredriver. Μόλις λοιπόν 'έπεσαν στα χέρια του' μερικά πλήκτρα (αναλογικά Korg κ.ο.κ.), αλλά και ένα 'μοντέρνο' synthie, γλυκάθηκε, αρέστηκε και άρχισε να κάνει σαν μικρό παιδί! Ο ίδιος δήλωσε έκπληκτος από την επαφή του με το αντικείμενο, και κυρίως από το γεγονός ότι 'την ώρα της δημιουργίας' δεν γνώριζε το τελικό αποτέλεσμα, ενώ με τις κιθάρες τόσα χρόνια πάνω κάτω ήξερε τι θα του βγει (και εμείς το ξέραμε, εδώ που τα λέμε...).
Ο ήχος των Toshack Highway λοιπόν ξεπηδάει μέσα από δεκάδες διαφορετικές πηγές : τα πληκτρο-σύνθια που λέγαμε πιο πάνω..., κιθάρες ακουστικές πλέον, πιάνα και έγχορδα, λούπες και έξυπνα σαμπλαρισμένους ήχους και ρυθμικά κολπάκια πάνω σε ντραμς που ελάχιστα ταλαιπωρούνται από τους χειριστές αυτών.
Παρομοίως διαφοροποιείται και η ηχητική κατεύθυνση μαζί με τη διάθεση... Το ντεμπούτο lp μας προκύπτει ρομαντικό έως... ζοφερό, χαμηλών (όπως ...Low) τόνων, λυρικής ιδιοσυγκρασίας, πιστό στη διατήρηση μιας ενιαίας ατμόσφαιρας βασισμένης σε όμορφες μελωδίες και σε αισθητικά δάνεια από το ambient μέχρι και το dub (όπως... Air). Κοντά σε όλα αυτά ο Franklin δεν ξεχνάει ποτέ να χαρίζει γνήσια ποπ δομή στα τραγούδια του (ακριβώς επειδή τα θέλει πάντοτε να είναι τραγούδια...), και αυτή τη φορά για να το πετύχει κρυφοκοιτάει τις "ηλεκτρονικές μπαλλάντες" των Kraftwerk και γενικότερα την '70s άποψη πάνω στο θέμα 'χαλαρή και άρτια mood-αριμένη σύνθεση'...
Στο δίσκο σχεδόν εναλλάσσονται τα instumentals με τα φωνητικά κομμάτια, χωρίς να έχει τελικά σημασία προς τα που γέρνει η πλάστιγγα. Τα πρώτα άλλοτε ακολουθούν την φυσική επιθυμία ενός ορχηστρικού θέματος και αποκτούν μια ψευδο-κινηματογραφική διάσταση και αισθητική ('Toshackinblack'), άλλοτε με εκνευρίζουν επειδή αν και με γοητεύουνε σε πρώτο επίπεδο διαπιστώνω ότι Floyd-ίζουν επικίνδυνα (φύλαγε τα ρούχα σου που λένε...), μέχρι που με βάζουν να αναρωτιέμαι που στο καλό κόλλησε ο εναλλακτικο-ροκάς Franklin με δρόμους και... ταξίμια της ανατολής ('Man in the middle east') - βέβαια λίγο καλύτερα να προσέξει κανείς τη 'φάτσα' του, κάπου πάει το μυαλό του... Αυτή την 'ταξιδιάρικη διάθεση' που θέλει να βγάλει ο δίσκος (καράβια αρμενίζουν στο 'καλλιτεχνίζον' εξώφυλλο...) την υποστηρίζουν και τα 'βαριά' και σοβαρά φωνητικά του Franklin, που καθοδηγούν την πορεία των τραγουδιών σε οικεία στον 'ενημερωμένο' ακροατή κόλπα εσωτερικής κατεύθυνσης και συμβατικής ποπ μελαγχολίας, συν μια νοσταλγική διάθεση... (το αντικείμενο της νοσταλγίας μου ξεφεύγει βέβαια!). Στιχουργικά περιορίζεται στην λιτή περιγραφή όχι τόσο καταστάσεων βιωμένων, παρά εικόνων, φαντασιώσεων και επιθυμιών. Πάντως να έχετε υπόψιν σας ότι ο καλλιτέχνης, παρόλο που κιθαροδέρνονταν εδώ και τόσα χρόνια, πρόλαβε και τα 'σπούδασε' καλά τα μοντέρνα τα 'στουντιακά' τερτίπια, και βγάζει ενδιαφέροντα πραγματάκια τόσο με ανάποδες λούπες (και ψαλίδια...), όσο και με ρυθμούς που εισχωρούν έξυπνα ο ένας στο σώμα του άλλου... και όλοι μαζί στο sample που έρχεται από πίσω... και άλλα τέτοια 'έξυπνα'. Έχει και τον Charlie Francis να τον βοηθάει (άντε να είναι το άλλο μισό του γκρουπ αν θέλετε...), που και με τους REM, κυρίως όμως με τους High Llamas κάτι τέτοια πράγματα τα 'παιδεύει' από χρόνια.
Είδατε λοιπόν τι κάνουν οι "εναλλακτικοί" πατέρες όταν αρχίζουν να κουράζονται και να βαριούνται, εκεί κάτω στα "υπόγεια"; Γίνονται ευαίσθητοι και αποφασίζουν να βάλουν λίγο περισσότερο "ψυχή"(και γαλήνη... και γαλήνη...) στη ζωή τους... Πάντως μη γελιέστε, οι Sweredriver παίρνουν το διάλειμμά τους επί του παρόντος και θα επιστρέψουν... 'στα άκρα'- πάντα!