Frequently asked questions

(Lazing on a sunny afternoon, in the summertime έλεγε μια φορά κι έναν καιρό ένα τραγούδι του Ray Davies των Kinks και με την παραπάνω φράση περιγράφει σχεδόν τέλεια την ατμόσφαιρα του δεύτερου δίσκου των Tram. Αν τοποθετούσε το τεμπέλιασμα αυτό και κάπου στο... Μεξικό, η ευστοχία του θα ήταν απόλυτη).
Οι δυο Λονδρέζοι Tram (Paul Anderson & Nick Avery) παίζουν αργά και χαμηλόφωνα. Slow core, το λένε αν σας ενδιαφέρει η ονομασία του προϊόντος. Δεν ξέρω στα live τι κοινό μαζεύουν και τι αντιδράσεις εισπράττουν - προσωπικά δεν άκουσα κανέναν να λέει πως πάει σε συναυλία για να ηρεμήσει ή να καταπολεμήσει την αϋπνία του - αλλά οι εν οίκω ακροάσεις είναι διαφορετικό πράγμα.
Τίποτα βίαιο δεν υπάρχει στη μουσική των Tram. Μάλλον οι αγαπημένη τους έκφραση μοιάζει να είναι 'δε μας κυνηγάει κανείς'. Νωχελικά, μελαγχολικά, τα τρίλεπτα - τετράλεπτα κομμάτια τους κυλλάνε και χάνονται χωρίς να αφήνουν τίποτα πίσω τους: μια αξιομνημόνευτη μελωδία, ένα ρεφραίν να ερωτευθείς, ένα στίχο που θα θυμάσαι για μέρες. Οι κιθάρες γρατζουνιούνται απαλά, τα κρουστά είναι όσο πιο λιτά γίνεται, πιάνα, τσέλα και τρομπέτες... υπολειτουργούν (επιδημία διακριτικότητας έπεσε;), λές και το γκρουπ επιδιώκει να φτιάξει μια μουσική φυσαλίδα που επ'ουδενί τρόπο δεν πρέπει να σπάσει.
Μέσα σ'αυτό το κλίμα και η διασκευή του 'Once I was' απ' το 'Goodbye and hello' του Tim Buckley, που γράφτηκε για το 'Sing a song for you' tribute στον αξέχαστο τροβαδούρο, σε ανάλαφρη country εκτέλεση χωρίς πάθος, με τα φωνητικά, ανδρικά και γυναικεία, να μοιράζονται τους αριστουργηματικούς στίχους.
Θέλετε ένα δίσκο να σας ηρεμεί μετά το γήπεδο, το μποτιλιάρισμα, τον καυγά με το έτερον ήμισυ; Θέλετε μια ηχητική ταπετσαρία καθώς διαβάζετε, ρεμβάζετε, εργάζεστε; Πάρτε το Tram το τελευταίο. Αν και τα τρία Galaxie 500 είναι προτιμότερα...