A kind of closure
Διαπρεπές ως φορτηγό συναισθημάτων, το δραματικό falsetto του Paul Anderson - στα καλύτερά του - συγκινεί και συγκλονίζει. Και υπήρξε το βασικό συστατικό της ρευστής επιτυχίας των Tram από τότε που ξεκίνησαν ακόμη, το 1997. Μη νομίζετε βέβαια ότι ξεχάσαμε στα γρήγορα, όσο και αν έτσι φαίνεται, το 'Little Victories' από το περσινό album των Giardini Di Miro. Ασφαλώς όχι!! Σκοπεύαμε να σταθούμε εκτενώς μάλιστα, διότι στα πολλά υπέρ του (όταν αναφέρονται) είναι να τονίζει την αξία της μουσικής που επιλέγεται να συνοδεύσει αυτήν τη φωνή. Εκεί τίθεται όλο το θέμα (φυσικά!), αφού ο συνεπαρμένος ιδιοχρωματισμός της χροιάς, παρότι ανέκαθεν πολύ δυναμικό στοιχείο (βλέπε Stuart Staples και Kurt Wagner, συγγενικά παραδείγματα για εδώ), είναι αμφίβολο αν από μόνος του οδηγεί τελικά στην υπέρβαση. Και ειδικά όταν οι συνθετικές αδυναμίες τον κωλυσιεργούν και τον φτωχαίνουν.
Στους Tram το συνθετικό πεδίο με απωθεί, μοιάζοντας με σκοτεινή έρημο. Και - ειρωνικά - με πατημένο το κουμπί της αργής κίνησης, τα πλάνα της παραμορφώνονται σε δύσκαμπτους γίγαντες. Για κάμποσα τουλάχιστον από τα έντεκα τραγούδια του 'A Kind Of Closure' - τρίτου album τους - η προβλέψιμη μεταβολή του, ''υπάρχει - σβήνει - δεν υπάρχει'', ρυθμού τα καταδικάζει στην ασημαντότητα, την αμφισβήτηση και την απόρριψη. (Διασωθέντος του συμμετέχοντος και εν δυνάμει άξιου Simon Raymonde στο πιάνο.) Στα λίγα που απομένουν συμπεριλαμβάνονται ο θλιμμένος παιάνας του εναρκτήριου 'Three Years', το ραγισμένο εγώ του ομότιτλου ή του 'Forgive Me Dear' και το πλήρους horn section (και ρίζες στον John Barry) εξάλεπτο 'The Hope Has Been Taken Away'. Εκεί καταλαβαίνεις πως κάτι τρέχει εν κατακλείδι με την μπάντα που παίζει. Έστω και αν δεν είναι πρωτοκλασάτη. Και πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι, όταν υποδειγματική κι ασυναγώνιστη, αυτή η ορχήστρα ξεγλιστράει ευκόλως στις πτυχές της σιωπής και του δακρύβρεχτου μελοδράματος για να μας θυμίζει ακριβώς όσα δεν μπόρεσε να είναι. (Τα ουσιαστικότερα, δηλαδή.)
Μα δεν ξέρουν ότι τα μέτρια albums των Tindersticks και των Lambchop δεν ενδιαφέρεται να τα ξαναπαίξει κανείς; Και ότι επίσης κανείς δεν αναρωτιέται καν πώς (με σαφώς όμοιο τρόπο, κουβέντα θα κάνουμε τώρα;) την πάτησαν και αυτοί πρότερα; Εκεί λοιπόν, αφού δεν βάζουμε μυαλό, ας βαρυγκωμάμε όλοι!!!
