TA

Eίναι αλήθεια ότι πολλά από τα ακούσματά μου προέρχονται από συγκεκριμένες μουσικές εταιρείες - πολλές φορές τις εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια και δεν αρνούμαι ότι η Thrill Jockey είναι μία από αυτές. Aυτός είναι και ο λόγος που αγωνιούσα να ακούσω το νέο, νιοστό άλμπουμ των Trans Am παρά το γεγονός ότι σε καμιά από τις παρελθοντικές τους κυκλοφορίες δεν βρήκα αυτό το κάτι που θα με συνάρπαζε.

Tο "TA" με άφησε με το στόμα ανοικτό. Δεν πίστευα ότι παίζεται σήμερα τέτοια μουσική - αναβίωση eighties με όλα αυτά τα στοιχεία που μεταγενέστερα χλευάσαμε εκ του ασφαλούς. Δεν μπορώ να συλλέξω όλους τους μουσικούς όρους που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν το είδος αυτό αλλά μου φαίνεται πιο εύκολο να αναφέρω τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που μου έρχονταν διαδοχικά στον νου ως γειτονικά ακούσματα καθώς άκουγα τα κομμάτια: Simple Minds, Fixx, New Order, Gary Newman, Bryan Adams, Modern English, Front Line Assembly, Therapy?, Pete Townsend, Stranglers, Duran Duran, Human League, Cleopatra, EBM... Φανταστείτε όλους τους προαναφερθέντες να βρίσκονται πάνω σε μια γιγαντιαία σκηνή και να παίζουν ταυτόχρονα. Bαριές κιθάρες, ηλεκτρονικά κόλπα, καλπάζοντες ρυθμοί, αίσθηση χιτ και κλαμπ. Tο αποτέλεσμα είναι συνοθυλευματικό.

Πως λοιπόν μπορώ να υποστηρίξω ότι το "TA" δεν είναι κακό άλμπουμ; Mάλλον από το γεγονός ότι ακούγεται εύκολα και χαλαρά. Σφύζει από ζωντάνια και δύναμη και απλά είτε κυκλοφόρησε σε λάθος εποχή είτε η μουσική που περιέχει είναι ποιοτικά αδύναμη και ποσοτικά δυσβάσταχτη. Tέτοια ακούσματα πλέον give me the shit!