Positions
Σε αυτό το δίσκο θα βρείτε το ντουέτο του Brian Molko των Placebo και της πρόωρα cult porn-star Asia Argento (θυγατέρα του όντως cult σκηνοθέτη τρόμου Dario Argento) πάνω στο classic 'Je t' aime, moi non plus' του Gainsbourg, το οποίο εννοείται ότι πέρα από την Birkin όποιο άλλο «μωρό» προσπάθησε ever να το ερμηνεύσει τα έφαγε τα μούτρα του. Η δεσποινίδα (λέμε τώρα) Argento το προσαρμόζει εδώ στις ανάγκες ενός αξιοπρεπούς soft πορνό, και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Πάμε τώρα στα ουσιαστικότερα του πράγματος: όσοι πάτε γήπεδο (και ειδικά Τούμπα) θα έχετε σίγουρα ακούσει την υπεράνω κριτικής διαφήμιση από τα μεγάφωνα του σταδίου για το «Glass Palace, το γυάλινο παλάτι στην ομίχλη, με το καλύτερο ηχοσύστημα της πόλης που έχει ξετρελάνει τη νεολαία-τιμή ποτού 4 Ευρώ» (με τις δραχμές ήταν ένα χιλιάρικο πάντως). Όσοι πάλι έχουν πάει σε αυτόν τον ναό της πόλης έστω και μία φορά, σίγουρα γνωρίζουν κάτι παραπάνω περί του αληθινού trash and how to get it, που έλεγε και ένα τσιτάτο των 60ς.
Πέραν του Glass Palace, υπάρχει κάπου εκεί έξω και το Trash Palace, το οποίο ο εμπνευστής του Dimitri Tikovoi, σας το περιγράφει με ιδανικά γλαφυρό τρόπο στο booklet του cd, σαν το μοναδικό club που χρειάζεστε σε αυτή τη ζωή, κάτι ανάμεσα σε private κινούμενο party και σε members club κατάσταση για τις μάζες. Όλα αυτά βέβαια αν θέλουμε τα πιστεύουμε. Επί του προκειμένου τώρα, υπάρχει και το project των Trash Palace, που κινείται γύρω από τον Tikovoi (συνεργάτη των Placebo, Moby, παραγωγό, remixer, συνθέτη, μουσικό και εν γένει καλλιτέχνη), μαζεύει guest περσόνες από παρόν, παρελθόν και μέλλον και φτιάχνει δίσκους με την συνταγή των Death In Vegas (=όλοι οι καλοί χωράτε), χωρίς όμως να καταντάει βαρετός και δήθεν «ψαγμένος», για μη ψαγμένους ακροατές, που αναζητούν ποιοτικά άλλοθι στις ακροάσεις τους.
Ο ήχος του βρίσκεται (για ακόμη μια φορά) εκεί που η club κουλτούρα συναντάει το στυλ του glam, το attitude του punk, τις φόρμες του rock και τις επιταγές του καιρού για ισχυρές δόσεις από electro, χωρίς και πάλι όλο αυτό να είναι τόσο κακό όσο ακούγεται. Κακό είναι μονάχα το δεύτερο κομμάτι του δίσκου ('Bad Girl'), που μας υπενθυμίζει άψογα γιατί δεν αγωνιούμε καθόλου για τον επόμενο δίσκο των Garbage.
Αντίθετα, παρακάτω, στέκεται, σαφώς ανώτερο το 'Metric System' με τον Brian Molko, να δείχνει εσχάτως ότι την έχει βρει την άκρη για να κάνει πράγματα που τα... γουστάρω επιτέλους, και με κάνουν να τον συμπαθώ μετά από τόσα χρόνια καριέρας. Οι δε οπαδοί των Placebo ας μη χάσουν αυτό το κομμάτι. Όπως πάντα «θεά» και η Alison Shaw των ηρωικών Cranes σε μια προσπάθεια του Dimitri να φτιάξει ατμόσφαιρα με τις soft electro αρμονίες του 'Your Sweet Love'.
Κι αν αναρωτιέστε πως διασκευάζεται σε έναν τέτοιο δίσκο το 'Venus In Furs' των Velvets, θα σας έλεγα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με ένα από τα καλύτερα αποτελέσματα που έχω ακούσει ever... Ποια είναι αυτή η Cozette με την σούπερ μπλαζέ φωνάρα; Μήπως μου διαφεύγει κάτι. Ο John Cale χωρίς να συνταράζει στο αλά spoken word- «είμαι και ποιητής, όπως θα ξέρετε» πέρασμα του από το 'The Insult', τραβάει όσο να ναι την προσοχή. Και μέχρι το τέλος του δίσκου τα πράγματα πηγαίνουν όντως καλά, οι εντάσεις ανεβαίνουν και με εξαίρεση το ντουέτο που λέγαμε η κατάσταση γίνεται πιο χορευτική.
Τώρα όλη η υπόλοιπη παραφιλολογία που πλασάρεται με το όχημα των Trash Palace είναι προς λαϊκή κατανάλωση, η έμπνευση στα περισσότερα σημεία του δίσκου και η προσεγμένη δουλειά σε παραγωγή και ήχο είναι πολύ σημαντικότερα. Για ένα πραγματικό cult & trash κλείσιμο μάλιστα θα πρότεινα το 'Σ' αγαπάω κοίτα' στην αυθεντική electro εκτέλεση της Αννέτας Μαρμαρινού, που όταν δονούσε τις γυψοσανίδες του Glass Palace πριν τρία-τέσσερα χρόνια, όλη η υπόλοιπη χώρα κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Αυτά!
