The invisible band

Είναι οι Travis στη σκιά των Radiohead; Έχουν αυτόφωτη παρουσία; Αντέχουν σε σοβαρή κριτική; Πολύ αγχώδη και σκληρά ερωτήματα για κάτι τόσο εκλεπτυσμένο, ευγενικό και ευεργετικά καταπραϋντικό όσο αυτό το δισκάκι.
Δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο, επαναστατικό ή αποκαλυπτικό εδώ. Μόνο καλά τραγούδια. Ομορφιά και ψυχική ηρεμία από ένα συγκρότημα μέσα από τα σπλάχνα της βρετανικής λυρικής παράδοσης, και αν θέλετε πιο εξειδικευμένα, συνέχεια της νεότερης σκοτσέζικης παράδοσης που θέλει το βόρειο μέρος του νησιού να βγάζει ευαίσθητους και αξιόλογους καλλιτέχνες στην κιθαριστική ποπ, είτε με ροκ είτε με φολκ αναφορές. Γιατί αν αρχίσουμε να ακολουθούμε το νήμα προς τα πίσω, θα πέσουμε μοιραία πάνω στον Donovan (μεγάλη αδυναμία του υπογράφοντος, που θεωρεί το 'Sutras' έναν από τους καλύτερους δίσκους των 90s, για να μην πάμε πιο πίσω...). Για να φτάσουμε στο σημερινό ήχο των Travis βέβαια, έπαιξαν το ρόλο τους επιρροές από νεότερα σχήματα όπως οι R.E.M. που κι αυτοί με τη σειρά τους είχαν επηρεαστεί από τους... η μουσική έρχεται σαν τα κύματα, ο Χέντριξ δεν το είχε πει αυτό;

Μου άρεσε πολύ αυτό το δισκάκι. Μου άρεσε και η επιλογή της μπάντας να γίνει αόρατη και να δώσει στα τραγούδια τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αόρατη από τον τίτλο και το εξώφυλλο (αναπόφευκτος συνειρμός οι Incredible String Band και η φωτογραφία τους στο δάσος στο εξώφυλλο του Hangman's Beautiful Daughter) μέχρι την επιτηδευμένα διακριτική ερμηνεία που πετυχαίνει απόλυτα σαν εκφραστικό εργαλείο. Μου άρεσαν και οι ήχοι από θαλασσοπούλια, ξυπνητήρια και ανθρώπους που ακούγονται εδώ κι εκεί, γιατί κάνουν το αποτέλεσμα πιο ατμοσφαιρικό και έχει και πλάκα. Δε μου άρεσε θεωρητικά που από το πρώτο άκουσμα η όποια κριτική ικανότητά μου πήγε περίπατο, αλλά το ευχαριστήθηκα!