Bathed in blue ep
O συνθέτης και βασικός τραγουδιστής των Trembling Blue Stars, ο Bobby Wratten, δεν αισθάνεται πολύ άνετα με την εικόνα του υπερευαίσθητου καλλιτέχνη που έχει δημιουργηθεί για αυτόν προς τα έξω, και σε κάθε μία από τις (σπάνιες) συνεντεύξεις του σπεύδει να δηλώσει ότι στην πραγματικότητα, είναι αισιόδοξος άνθρωπος. Μιλώντας για κάποιον που έχει κάνει τραγούδι ένα παλιό φιλί που του είχε δώσει η πρώην του στα γενέθλιά του ή τον ήχο της φωνής της όταν τραγουδούσε με τα κομμάτια που έβαζε το ραδιόφωνο, το ερώτημα είναι, ποιον προσπαθεί να κοροϊδέψει; Πάντως όχι τους πιστούς φίλους των Trembling Blue Stars: εκείνοι ξέρουν καλά πως ο Wratten κρατά τη λυρικότερη πένα μεταξύ όλων των σύγχρονων τραγουδοποιών, και πως κάπου στο βάθος, ο ίδιος μοιάζει να απολαμβάνει τις μελαγχολικές διαθέσεις και να αισθάνεται την καρδιά του ραγισμένη. Ίσως αυτό να είναι ομφαλοσκόπηση, αλλά και πάλι, ποτέ άλλοτε η ομφαλοσκόπηση δεν αποτυπώθηκε με τόσο ευγενικούς και ποιητικούς ήχους.
Και για όσους δε γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στον κόσμο των Trembling Blue Stars, ο τίτλος αυτού του EP είναι ενδεικτικός. Πρόκειται για το δεύτερο single από τον πρόσφατο δίσκο του group "The Seven Autumn Flowers", και περιέχει μία από τις καλύτερες στιγμές του, το "The Sea Is So Quiet", σε δύο διαφορετικές εκτελέσεις από αυτές του album, καθώς και τέσσερα ολοκαίνουρια κομμάτια. Ένα EP, λοιπόν, "λουσμένο στη μελαγχολία", όπως άλλωστε ήταν ανέκαθεν ό,τι έχει ηχογραφήσει το group από το 1996 που δημιουργήθηκε από τις στάχτες των The Field Mice και των Northern Picture Library, και έδωσε το πρώτο στίγμα του με μια από τις καλύτερες pop συνθέσεις όλων των εποχών, το "Abba On The Jukebox". Όχι πως δεν υπήρχαν βέβαια και διαλείμματα (συγκρατημένης πάντα) αισοδοξίας: στο "Slow Soft Sighs" ΕP του 2003, υπήρχε ένα κομμάτι με τίτλο "It's Easier To Smile", όπου ο Wratten τραγουδούσε πώς κουράστηκε να υπεραναλύει τα πάντα και να αισθάνεται νοσταλγία, ενώ το πρώτο single από το καινούριο album, το "Helen Reddy", ήταν μια πέρα για πέρα "twee" στιγμή, μια λαμπερή pop σύνθεση που, πέρα από τους μάλλον σκυθρωπούς στίχους της (για να μην ξεχνιόμαστε), ακτινοβολούσε γνήσιες feelgood διαθέσεις.
Το "The Sea Is So Quiet" μπορεί να θεωρηθεί ένα τέτοιο διάλειμμα: θυμίζοντας αρκετά τους New Order της "Republic" εποχής, είναι αυτό που ξεχωρίζει με την πρώτη από το νέο δίσκο και δεν είναι παράξενο που επιλέχτηκε ως το βασικό κομμάτι για το νέο EP. Ρυθμικό, κολλητικό και εξωστρεφές, είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο Wratten στην προσπάθειά του να γράψει ένα ξεσηκωτικό κομμάτι, κάτι που βέβαια κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι που είναι μέσα στην καλή χαρά. Θα μπορούσε κανείς να το περιγράψει ως ανέμελο, αλλά σε καμιά περίπτωση αφελές, ή ακόμα και "moody", αλλά με την έννοια του "moody" που ήταν το "Disappointed" των Electronic ή το "Ruined In A Day" των προαναφερθέντων New Order. Παρ'όλα αυτά, το "The Sea Is So Quiet" κατορθώνει να εκπέμψει ένα απροσδιόριστο συναίσθημα ευφορίας, έστω κι αν η ισορροπία είναι ασταθής - σαν μια ηλιόλουστη μέρα με σύννεφα στον ουρανό: μπορεί να βρέξει, αλλά μπορεί και όχι.
Στα υπόλοιπα κομμάτια του "Bathed In Blue", οι Trembling Blue Stars απομακρύνονται σαφώς από τις πατενταρισμένες αντιλήψεις τους περί indie pop, για να εξερευνήσουν περαιτέρω τις νέες μουσικές κατευθύνσεις που επιχείρησαν με το νέο τους album: από τη μία προσφέρουν ένα ακόμα pop-folk διαμαντάκι με τίτλο "Through The Silence And Games" που θα ήταν το καλύτερο τραγούδι μέσα στο "Excuses For Travellers" των Mojave 3, ενώ στο δεύτερο μισό του EP οι διαθέσεις γίνονται σαφώς ambient, παίρνοντας το knack τους από το "Bloodflowers" των The Cure, και ασφαλώς από το παλιό group του Wratten, τους Νοrthern Picture Library. To "Wounded Light" στέκεται στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τους shoegazers από την dream pop, το "Branches" είναι ένα ιδιότυπο instrumental που θα μπορούσε να ανήκει στο "Pygmalion" των Slowdive, ενώ για το τέλος, τα έξι λεπτά του "This Is Bliss" οδηγούνται από ένα ηχηρό background με κιθάρες, ατμοσφαιρικά εφέ και ένα άκρως κολλητικό riff - αλλάξτε λίγο την παραγωγή, και παίρνετε ένα sequel του "Soon" των My Bloody Valentine.
To "Bathed In Blue" μοιάζει σαν επίλογος. Το πρώτο μισό του είναι χαρακτηριστικός Trembling Blue Stars ήχος, και το υπόλοιπο μοιάζει σαν ένα πείραμα με στόχο να διπλασιαστεί το ονειρικό στοιχείο που ανέκαθεν υπήρξε στον πυρήνα του συγκροτήματος, αλλά παράλληλα να ανέβουν και τα ντεσιμπέλ. Δε γνωρίζουμε αν αυτό το EP σηματοδοτεί τη στροφή του Wratten σε νωχελικούς noise pop δρόμους, πάντως μέσα στα σχέδιά του είναι η δημιουργία ενός νέου group με όνομα The Occasional Keepers που θα επιστρέφει στις ambient περιπλανήσεις των Northern Picture Library. Αυτό σημαίνει πως δεν αποκλείεται το "Bathed In Blue" ΕP να είναι η τελευταία κυκλοφορία των Trembling Blue Stars, και αν πράγματι είναι έτσι, τότε δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστός αποχαιρετισμός: νοσταλγικός, αισιόδοξος, γεμάτος ελπίδα - έτσι όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι επίλογοι.
