The seven autumn flowers
Σε μια τυπική πορεία ενός καλλιτέχνη ή group, υπάρχει το ζενίθ, και υπάρχει κι εκείνο που λέμε "αντιπροσωπευτικό album". Πολλές φορές συμπίπτουν, άλλες όχι. Για παράδειγμα, οι πιο πολλοί οπαδοί των Suede θα σας πουν πως το αγαπημένο τους είναι το "Dog Man Star", αυτό όμως που κατά γενική ομολογία θεωρείται απαραίτητο για όποιον θέλει να έχει μόνο ένα δίσκο του συγκροτήματος είναι το ντεμπούτο τους. Όσο αριστούργημα κι αν είναι το "Αutomatic For The People" των REM, είναι από τα πλέον ακατάλληλα albums, αν ο σκοπός είναι να μυήσεις κάποιον στο έργο του group με κάτι που θα αντιπροσωπεύει το σύνολο της πορείας τους. Με αυτό το σκεπτικό, το "The Seven Autumn Flowers" δεν είναι το καλύτερο album των Trembling Blue Stars, αλλά είναι μάλλον αυτό που εκπροσωπεί καλύτερα από όλα τη σχεδόν δεκαπεντάχρονη πορεία του βασικού τους συνθέτη και τραγουδιστή Bob Wratten. Κατά μια έννοια, είναι σαν κάποιος να είπε στον Wratten "ήσουν στους Field Mice και μετά στους Northern Picture Library, και ύστερα από αυτό σχημάτισες τους Trembling Blue Stars. Φτιάξε ένα δίσκο που να συνοψίζει τον ήχο και τον τριών αυτών συγκροτημάτων"... κι εκείνος να απάντησε με το "The Seven Autumn Flowers".
Πράγματι, μέσα στο νέο αυτό δίσκο, μπορεί κανείς να βρει τα πάντα: την ανέμελη twee pop που ακτινοβολεί χαμόγελα και αθωότητα στο "Helen Reddy" ή το "The Sea Is So Quiet", τα κατανυκτικά και πλημμυρισμένα στον αιθέρα ambient χρώματα των Northern Picture Library στο "All Eternal Things", κομμάτια που ακολουθούν τον ενδοσκοπικό και απροκάλυπτα προσωπικό τρόπο γραφής όλων των προηγούμενων δίσκων των Trembling Blue Stars στα "Sorrow Has A Way" και "If I Handle You With Care", τη γνώριμη υπέρκομψη pop των Field Mice στo "The Rhythm Of Your Breathing" ή το "Kensington Gardens", και το απαραίτητο αριστούργημα που αυτή τη φορά ακούει στον τίτλο "All I'm Doing Is Losing". Παράλληλα, η μουσική του Wratten εμπλουτίζεται με μία ακόμα συνιστώσα, αφού σε μια τέλεια αλυσίδα κομματιών λίγο πριν το τέλος του album ("One Prayer Answered", "Further To Fall", "Last Port Of Call") εξερευνά τα μονοπάτια της ακουστικής folk έτσι όπως επιχείρησαν να το κάνουν οι Mojave 3 από την εποχή του "Out Of Time" και μετά, δίχως όμως να παραλείπει να αφήσει την χαρακτηριστική του σφραγίδα και να ντύσει τα πάντα με γενναίες δόσεις συναισθηματισμού.
Είναι φανερό, λοιπόν, πως δεν πρόκειται ούτε για μια νέα σελίδα στην πορεία του group, ούτε για το album που θα ξεχωρίσει αισθητά από τα υπόλοιπα της δισκογραφίας τους, αλλά ένας ακόμα δίσκος που μάλλον δύσκολα θα προσελκύσει νέους φίλους - θα ικανοποιήσει όμως απόλυτα όλους τους υπόλοιπους. Με την ίδια έννοια που περιμένεις με ανυπομονησία ένα νέο δίσκο των Tindersticks ξέροντας λίγο πολύ τι πρόκεται να ακούσεις σε αυτόν, έτσι και η μουσική του Wratten εξελίσσεται χωρίς εκπλήξεις, αλλά πάντα κάθε νέος δίσκος σε αφήνει μαγεμένο χάρη στην αρτιότητα των συνθέσεων του, την πληρότητα της pop άποψης που προτείνει, και φυσικά τους στίχους του που μοιάζουν σα να έχουν ρίξει κλεφτές ματιές στο προσωπικό σου ημερολόγιο. Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια, ο Wratten έχει πλέον κάνει φανερό πως δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει στο παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας, και συνεχίζει να φτιάχνει δίσκους γιατί είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να εκφράζεται (δηλαδή για το λόγο που θα έπρεπε και όλοι οι υπόλοιποι να φτιάχνουν δίσκους, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).
Ασφαλώς, οι ακροατές των Trembling Blue Stars δε χρειάζονταν τόσα πολλά λόγια για να καταλάβουν πως πρόκειται για έναν ακόμα υποδειγματικό pop δίσκο που παίζει με τη νοσταλγία και τον απόλυτο έρωτα για να ισορροπήσει κάπου μεταξύ ενός ασυγκράτητου ενθουσιασμού και της πιο αβάσταχτης μελαγχολικής διάθεσης, με όλες τις ενδιάμεσες στάσεις. Χρωστάμε όμως ενδεχομένως λίγες ακόμα γραμμές σε όσους δε γνωρίζουν το συγκρότημα - και συγκεκριμένα μια εξήγηση γιατί ο κόσμος των Trembling Blue Stars είναι για μας τόσο σημαντικός και σε τι είναι διαφορετικός από αυτόν ενός οποιουδήποτε άλλου indie pop σχήματος. Από καθαρά μουσικής άποψης, έχουμε ένα εμπνευσμένο crossover μεταξύ των Saint Etienne και των Red House Painters, των Heavenly και των New Order, γεμάτο ποιητικά χρώματα και ελεγειακούς τόνους - ένα μείγμα ήχων που εξ'ορισμού προκαλεί το ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν συμβαίνει με τόσο άμεσο και λυτρωτικό τρόπο. Σε ένα πιο μεταφορικό επίπεδο, οι Trembling Blue Stars είναι τόσο σημαντικοί όσο και μια παλιά κάρτα γενεθλίων που φυλάς στο συρτάρι σου εδώ και δέκα χρόνια, η ανάμνηση ενός καλοκαιριού που πέρασες με αγαπημένα σου πρόσωπα, η λάμψη στο βλέμμα ενός καινούριου φίλου ή η θέα ενός ηλιοβασιλέματος (που μπορεί να σου φέρει δάκρυα στα μάτια, όπως έλεγε κι ένα, χμ, παλιό τραγούδι). Αισθάνομαι μερικούς να έχουν πάθει ήδη αλλεργία από το μελιστάλαχτο της υπόθεσης και είναι κάτι που μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό. Οι υπόλοιποι θα βρείτε στο "The Seven Autumn Flowers" κάτι περισσότερο από μια συλλογή πρωτοκλασάτων κομματιών: ένα ασφαλές μέρος για να φυλάξετε τις αναμνήσεις σας.
