Να που ήμαστε λοιπόν ξανά σε μια γνώριμη θέση. Να καθόμαστε μπροστά και να ακούμε την πληγωμένη καρδιά ενός κοριτσιού να διηγείται με ντροπαλότητα και καθηλωτική ευγένεια ιστορίες για την αγάπη και τον έρωτα, για τη στιγμή που έρχονται και ανθίζουν την ψυχή και για όταν την εγκαταλείπουν στην απόγνωση. Σκηνή που, προσφάτως τουλάχιστον, επαναλήφθηκε ακριβώς ίδια με την Sara Lov των Devics και παλιότερα με την Kristin Hersh και την Hope Sandoval. Αυτές οι τρεις συγκλίνουν στο πρόσωπο της Anna-Lynne Williams, λες και η μοίρα έκανε κύκλο πλάθοντάς τες εκ νέου σε μια μορφή τριών σε μία.
Η Anna-Lynne Williams και ο κιθαρίστας Matt Brown μεγάλωσαν στο Orange County της California. Δημιούργησαν τους Trespassers William το 1997 και έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα δύο albums σε δική τους ανεξάρτητη παραγωγή, τα 'Anchor' (1999) και 'Different Stars' (2002). Το τελευταίο είχε τις ευλογίες της τύχης. Η Bella Union τους υπέγραψε και πέρυσι το εξέδωσε στο Ενωμένο Βασίλειο και κατ' επέκταση στην Ευρώπη.
Ποτέ δεν θα πάψουμε να πιστεύουμε όσα, μα όσα, λέει μια τέτοια φωνή. Να περιμένουμε κάθε της λέξη, κάθε της έκφραση, για να αντλήσουμε από το συναισθηματικό της φορτίο ψήγματα αλήθειας, συναισθήματα που την ίδια στιγμή που γεννιούνται πεθαίνουν. Και υποψιάζομαι πως η Anna-Lynne Williams (δυστυχώς;) ήδη γνωρίζει το χάρισμά της. Όταν γράφει και μιλάει για την αγάπη ξέρει και το πώς και το τι θα πει, βάζοντας τον εαυτό της και στις δύο πλευρές μιας σχέσης με μια χαρακτηριστικά ανθρώπινη υποβολή. Στα λόγια της δεν χρειάζεται να ψάχνουμε γραμμές, περιγράμματα ή σχήμα. Αυτά δεν υπάρχουν και το τοπίο είναι εξίσου θολό όσο και οι έννοιες του πάθους, του λάθους, της πίκρας, της ντροπής και της απομόνωσης.
Τα περισσότερα τραγούδια του 'Different Stars' είναι αργές μπαλάντες, βασισμένες στις κιθάρες και το πιάνο. Θα μπορούσε κάποιος να τις κατατάξει σε αυτό που ονομάζουμε σύγχρονη alternative country και να είναι σίγουρος πως έχει πέσει μέσα. Πάνω τους η φωνή της Anna-Lynne Williams κεντάει με την κρυστάλλινη, αισθαντική καθαρότητά της. Το tempo σπανίως ανεβαίνει, μη δίνοντας την ευκαιρία στον drummer Jamie Williams να παίξει κατιτί περισσότερο συμμετοχικό, όπως κάνει στο 'Alone' για παράδειγμα.
Η παρούσα έκδοση της Bella Union υποκαθιστά την διασκευή τους στο 'Love Is Blindness' των U2, που υπήρχε στην αυθεντική αμερικάνικη, με αυτήν στο 'Vapour Trail' των Ride, το οποίο ήταν και το πρώτο single του album. Ως δεύτερο έρχεται συντόμως το 'Lie In The Sound', υποθέτω εντός του τρέχοντος μηνός, κοντά με την επίσκεψή τους στη Βρετανία για συναυλίες δηλαδή. Το 'Lie In The Sound' είναι από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου, ο οποίος εντυπωσιάζει στην πρώτη του πεντάδα, κάνει μια μικρή κοιλιά, που όμως μόνο χαμόγελα δημιουργεί και επανέρχεται στα υψηλά του standards με τα τελευταίο του τραγούδι.
Το κρυφό κομμάτι, το οποίο περικλείεται στα δεκατρία λεπτά που διαβάζει το cd player για το 'Untitled' ('What Could I Say' ο αποκρυμμένος τίτλος του), είναι ένα θαυμάσιο closing track, ειδικότερα έτσι όπως βγαίνει μέσα από μερικά λεπτά σιωπής, ένα άτυπο encore, με μόνη την Anna-Lynne Williams σε κιθάρα-φωνή. Ερμηνεία και απογύμνωση το λέγαμε από πάντα αυτό.
Το 'Different Stars' είναι ο δίσκος με την περισσότερη αξία που έβγαλε η Bella Union από την εποχή του 'The Stars At Saint Andrea' των Devics. Και αν δε με απατά η μνήμη μου πέρασε περίπου ένας ολόκληρος χρόνος από τότε. Σχεδόν ...