A tribute to Polnareff
(...επιλεκτότατη ομάδα από δεκαεννέα αστέρες και... αστεράκια tribut-άρει τον ευρύτερα άγνωστο Γάλλο τραγουδοποιό Michel Polnareff. Αποτέλεσμα ρομαντικό, ποικιλία ήχων και αισθητικής, γνωριμία με άγνωστα (ή απλά ξεχασμένα) υπέροχα τραγούδια και ονόματα όπως Nick Cave, Pulp, St Etienne, Residents, Marc Almond κ.α. Τι περισσότερο θέλετε για να γοητευτείτε κι εσείς με τη σειρά σας;...).
Ποιός είναι δηλαδή αυτός ο Polnareff που πρέπει τώρα να κάτσω και να ακούσω ολόκληρο δίσκο αφιερωμένο στην πάρτη του; Από παλιούς Γάλλους μου αρέσουν οι κλασσικοί -Brel και Gainsbourg-, αλλά μέχρι εκεί. O Peter Τhomas Γάλλος είναι; Βέβαια μόλις θυμήθηκα και κάτι νεότερους τρικολόρ που με συναρπάζουν τελευταία (Michel Houlbeque, Ettiene Cherry) και που είναι και αρκετά ρετρό, οπότε κάτι θα υπάρχει κι εδώ μέσα, δε μπορεί. Γιατί τότε να ασχολήθηκαν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι και αγαπημένοι; Μόλις μαθαίνω ότι ο Polnareff έδρασε στα '70ς, θεωρείται κλασσικός εκπρόσωπος του ελαφρού τραγουδιού (σαν τον Γιώργο Μουζάκη ας πούμε;). Τον είχαν συμπεριλάβει και οι Residents σε εκείνη την περιβόητη λίστα των μεγάλων του 20ου αιώνα που προτίθενται να διασκευάσουν έργα τους. Για αυτό δίνουν το παρόν και τούτοι φαίνεται... Πρώτοι, πρώτοι οι Pulp! Πώς τα καταφέρνουν σε διασκευή τρίτου να αποδεικνύουν την αγάπη τους για το Bowie (και πάλι;) δεν το κατάλαβα. Το κομμάτι όμως έχει νεύρο και θυμίζει και τους mid '90s καλούς Pulp. Ο Bertrand Burgalat δοκιμάζει την ευφυία του σε ένα γαλήνιο ορχηστρικό θεματάκι. Όπως γαλήνιοι, αθώοι και παλιομοδίτες ακούγονται και οι St Ettienne, που καταγράφονται στις καλύτερες στιγμές της συλλογής (θυμίζοντας και τη συμμετοχή τους στο soundtrack 'The Big Hurt'). Τoυ Blaine L. Reininger νομίζω ότι του έλειπε ένα τέτοιο intelligent / καμπαρέ κομμάτι, ψευδοπροβληματισμένο και φτιαγμένο απλά για να αναδείξει τον ερμηνευτή του σε πρωταγωνιστή του τέλους της βραδιάς. Και αυτοί οι τύποι ποιοί είναι που τολμάνε και σημειώνουν κι όλας το απόλυτο high light του δίσκου; 'Nouvelle generation de la republique democratique de congo' λέει και ένα σούπερ γκρουβάτο κομμάτι να θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Les Rita Mitsuko! Πλάκα έχουν όλα αυτά, μου έφτιαξαν τη διάθεση. Και στο νούμερο δύο της κατάταξης βάζω τους Spookie με αυτό που θεωρώ τον ορισμό του γαλλικού ερωτικού τραγουδιού να βρίσκει τη μορφή του στο 'Lettre a France'. Θέλετε τώρα να σας αναφέρω και τα δεκαεννέα; Δεν το νομίζω. Να παραπέρα σκάνε μύτη και οι «σοβαροί» -Peter Hammill- και οι loung-άδες -Gentle People- και το 'Goodbye Marylou' του Nick Cave που έχουμε βαρεθεί να το βλέπουμε σε συλλογές (πλέον μου ακούγεται συμπαθητικό, έως ελαφρά συγκινητικό! Στην αρχή δε μου άρεσε...) και κλείνουν οι Pizzicato 5 με ένα τυπικό παράδειγμα Γιαπωνέζικης pop (και Ξαρχάκο να διασκευάσουν αυτοί έτσι θα ακούγεται!) με υπότιτλους στη Γαλλική γλώσσα. Ενώ πριν από δαύτους ο Pascal Comelade τόσο όμορφα και ήσυχα παίζει με τα «παιχνιδάκια» του, που σε καλεί κατευθείαν να να ακούσεις και έναν ολόδικό του δίσκο! Δε μπορώ να σταματήσω τελικά... μήπως είναι ώρα να βρω και κανέναν δίσκο με τις αυθεντικές εκτελέσεις;
--Michel Polnareff θα ήθελα παρακαλώ. Μήπως έχετε κάτι;
Υ.γ.: θα σκάσω αν δεν το πω... το τραγούδι που ερμηνεύει ο Louis Philippe- 'La bal de laze'- θυμίζει υπερβολικά ύποπτα το 'Leave it all behind' από το "Still Life" lp του Perry Blake! Ο οποίος και θα έπρεπε να παρευρίσκεται στη συλλογή, βέβαια!
