Desperate youth, blood thirsty babes
Mάθημα αχρείαστης μουσικής ιστορίας: Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα συγκρότημα που το έλεγαν Londonbeat. O ήχος τους ήταν ένα μίγμα pop, soul και r'n'b με ιδιαίτερη έμφαση στις φωνητικές αρμονίες των μελών τους - κάτι που αργότερα θα γινόταν η πατέντα για κάθε boy-band που θα σεβόταν τον εαυτό του και τις θαυμάστριές του. Αρχικά οι Londonbeat είχαν προκαλέσει θετικές αντιδράσεις χάρη σε κάποιες ατμοσφαιρικές συνθέσεις τους και τις Fine Young Cannibals αναφορές, λίγο αργότερα όμως, τόνισαν υπέρ του δέοντος τα pop στοιχεία τους κυκλοφορώντας ένα single-εφιάλτη με τίτλο "I've Been Thinking About You": το κομμάτι ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του 1991, και ένα από τα κομμάτια που φιγουράρουν στη λίστα με τα τραγούδια-που-δε-θα-έπρεπε-να-έχουν-υπάρξει-ποτέ, παρέα με άλλα τερατουργήματα όπως το "Makarena", το "Informer", το "Ice Ice Baby" κλπ κλπ (συμπληρώστε τα δικά σας). Ορμώμενοι από την επιτυχία τους, οι Londonbeat εκχυδάισαν τον ήχο τους στον υπέρτατο βαθμό, κυκλοφόρησαν κάμποσα ακόμα singles ολοένα και χαμηλότερης ποιότητας και απήχησης, και μετά εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης.
Παρ'όλα αυτά, το πνεύμα τους δε χάθηκε εντελώς: ίχνη του μπορείτε να βρείτε μπόλικα στο ντεμπούτο των Νεοϋορκέζων TV On The Radio, σε ένα συγκρότημα που θεωρείται μάλιστα από αρκετούς ό,τι πιο "hip" και φρέσκο ξεπήδησε από την indie σκηνή τα τελευταία δύο χρόνια. Αν ο παραλληλισμός σας φαίνεται κάτι σαν ιεροσυλία, θεωρήστε το ακόλουθο νοερό πείραμα: αφαιρέστε με το μυαλό σας τα λογότυπα της Touch And Go και της 4AD από το οπισθόφυλλο και αντικαταστήστε τα με αυτό μιας πολυεθνικής. Φανταστείτε και ένα φροντισμένο εξώφυλλο με μια φωτογραφία του συγκροτήματος (αυτή που υπάρχει στο ένθετο κάνει μια χαρά) και ένα video clip στο powerplay του MTV. Και τώρα, ξανακούστε το δίσκο. Δεν είναι το ίδιο καλός, έτσι δεν είναι;
Κι όμως, οι TV On The Radio είναι αξιόλογοι στο συνθετικό τομέα. Πέρα από το αν καινοτομούν ή όχι, η αλήθεια είναι ότι μέσα στο "Desperate Youth, Blood Thirsty Babes" υπάρχουν αρκετές ευφάνταστες στιγμές και η γνώριμη πλέον αίσθηση που αφήνουν οι δίσκοι του Beck ή των The Beta Band, όταν αφήνονται να βάλουν στο mixer διάφορα μουσικά ήδη με σκοπό να φτιάξουν ένα συνεκτικό ηχητικό κολλάζ. Στην περίπτωση των TV On The Radio, έχουμε κάτι σαν post-punk με dub και soul στοιχεία, διακριτικές ηλεκτρονικές αναφορές, και ασφαλώς pop. Το βασικό στοιχείο που είναι προς τιμή τους είναι πως μπορούν να γίνουν αναγνωρίσιμοι από την πρώτη κιόλας ακρόαση (ίσως για τους λάθος λόγους, αλλά ίσως αυτό να μην έχει τελικά πολλή σημασία). Oι δε στίχοι τους παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ενώ έχουν να προσφέρουν και κάμποσα τσιτάτα με πρώτο και καλύτερο το "I will be your accident if you will be my ambulance", στο (μάλλον αδιάφορο κατά τα άλλα) "Ambulance" που υπάρχει στο δίσκο.
Και μετά, υπάρχουν οι φωνές. Σε καθαρά soul δρόμους, με doo-wop φωνητικά και συνεχείς αρμονίες, οι ερμηνείες παίζουν από απλά στατικές μέχρι εκνευριστικά υστερικές, βγάζοντας ώρες ώρες κάτι κραυγαλέα αντιαισθητικό (που όμως υποψιάζεσαι ότι μπορεί να γίνεται ακόμα και επίτηδες). Δεν είναι τυχαίο που το καλύτερο κομμάτι του album είναι ίσως το "Don't Love You", όπου η χρήση μίας και μόνο φωνής λειτουργεί θαυμάσια, δίνοντας κάτι που θα μπορούσε να ανήκει στο "Blue Lines" των Massive Attack (κι αυτό είναι ιδιαίτερα τιμητική διάκριση). Κατά τα άλλα, στο μεγαλύτερο μέρος του "Desperate Youth, Blood Thirsty Babes" επικρατεί μια ψευδο-party διάθεση που δεν είναι τόσο εκρηκτική αλλά μάλλον καταπιεσμένη, και σίγουρα μοιάζει να στέκεται στον αέρα, αφού η αντίστοιχη μουσική είναι σε άλλο μήκος κύματος. Η αντίθεση αυτή μπορεί να αρέσει σε κάποιους ως συνδυασμός, δεν μπορείς όμως παρά να σκεφτείς πόσο πιο ουσιαστικό θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα αν οι TV On The Radio είχαν δείξει μεγαλύτερο σεβασμό στο ίδιο τους το υλικό και δεν είχαν επιχειρήσει να το αυτοαναιρέσουν.
Και εννοείται ότι το ζήτημα δεν είναι καθόλου στο αν ενίοτε θυμίζουν τους Londonbeat που λέγαμε παραπάνω, αλλά κυρίως στο ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο που είναι τελικά περισσότερο περιτύλιγμα από ό,τι περιεχόμενο. Άπασα η indie κοινότητα θα το είχε σνομπάρει αν είχε έρθει από την "άλλη πλευρά", ενώ τώρα το έχει αγκαλιάσει ακριβώς επειδή είναι αντισυμβατικό και μοιάζει να αυτοδιακωμωδείται. Αυτό που πρέπει να ειπωθεί εδώ είναι πως οι ιδιοσυγκρασιακές καταστάσεις είναι σίγουρα ενδιαφέρουσες, αλλά δεν μπορούν παρά τελικά να απωθούν αν είναι βεβιασμένες και προορισμένες να προκαλέσουν με το έτσι θέλω. Ιδιαίτερα όταν βλέπεις ολοφάνερα πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχε αυτή η εξώφθαλμη λογική του επιτηδευμένου.
