Return to cookie mountain
Όσο υπάρχω στο Mic, oι TV On The Radio δεν πρόκειται να ακούσουν καλή κουβέντα από εμένα: και αυτό γιατί έχουν την ίδια απωθητική υπεροψία με τον κωμικό ηθοποιό που μετά από την κάθε του ατάκα κάνει παύση για να δει αν το κοινό από κάτω γελάει, την ίδια μεγαλομανία με έναν αποπροσανατολισμένο Prince, την ίδια ακαλαισθησία με τον όποιο καλλιτέχνη έχει παρανοήσει το νόημα του avant-garde και το έχει ταυτίσει σώνει και καλά με την εκκεντρικότητα, κάνοντας την υπερβολή σκοπό και όχι μέσο, και αναγάγοντας την επιτήδευση σε φτηνό τρόπο για να προκαλέσει και όχι τόσο για να εκφραστεί ο ίδιος.
Εδώ και μερικά χρόνια, λοιπόν, οι TV On The Radio ειδικεύονται σε ένα ψευδο-soul pop ύφος με Flaming Lips αναφορές και υστερικά doo-wop φωνητικά, πασχίζοντας πάνω από όλα να ακουστούν οξυδερκείς και μπροστά από την εποχή τους. Εκβιάζουν τις ανατροπές του ήχου τους και επιδιώκουν τόσο απροκάλυπτα να γίνονται αντισυμβατικοί που αποτρέπουν τον ακροατή από το να απολαύσει πραγματικά τη μουσική τους, η οποία, για να είμαστε και δίκαιοι, έχει κατά περιπτώσεις καλές ιδέες (όπως για παράδειγμα στο "Dirty Whirlwind" ή στο "Let The Devil In" αυτού του δίσκου). Και πάντοτε, οι TV On The Radio επιθυμούν να δείχνουν πως βρίσκονται σε κέφια και σε μια παράξενη party-διάθεση, βάζοντας τις έντονες διφωνίες τους στην πρώτη γραμμή και υιοθετώντας τσιριχτές και διαπεραστικές ερμηνείες που είναι, με μια λέξη, ενοχλητικές. Είναι μια κλασική περίπτωση ενός ωραιοπαθούς και εγωπαθούς σχήματος, που, παρόλη την επιτυχία των Massive Attack, δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι μπορείς να γίνεις αστέρας πρώτου μεγέθους ακόμα κι αν δεν τραγουδάς ο ίδιος στους δίσκους σου.
Πολύ πιθανόν, βέβαια, οι TV On The Radio να κάνουν απλά το κέφι τους, και τότε τίποτα δε θα ενοχλούσε πραγματικά, αν δεν προσπαθούσαν να αναδειχθούν ως ευρηματικοί σωτήρες του underground και να πλασαριστούν ως οι μεσσίες του νέου φρέσκου ήχου από τη Νέα Υόρκη. Όμως οι TV On The Radio έχουν τόσο fun όσο και αυτοί που κέρδισαν τη φετινή Eurovision, το συγκρότημα που θυμίζουν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είναι οι Londonbeat (και αν δεν τους ξέρετε, καλύτερα για σας), και το πιο έξυπνο πράγμα που έκαναν ποτέ στην καριέρα τους ήταν να εμπιστευτούν την τύχη τους σε ανεξάρτητα labels (ένα από τα οποία είναι μάλιστα και η 4AD), εξασφαλίζοντας έτσι τα απαραίτητα θεωρητικά πειστήρια ποιότητας. Όπως όμως γράφαμε και στην παρουσίαση του προηγούμενου album, αν φανταστούμε τον ίδιο ακριβώς δίσκο σε μια μεγάλη πολυεθνική να δέχεται το γιγαντιαίο promotion του επόμενου next big thing, χωρίς να απολαμβάνει το word of mouth του όποιου Pitchforkmedia και των πολυπληθών ελιτιστών του χώρου, το όποιο indie και hip επίχρισμα διαλύεται σα σαπουνόφουσκα, και αυτό που μένει είναι ένα ιλαρό group με άτακτες ιδέες που έχει βάλει ως μοναδικό του στόχο να κλέψει από τη δόξα του Beck ή των The Beta Band, χωρίς να έχει πρωτίστως κατανοήσει ότι οι αλχημείες στη μουσική δε λειτουργούν πάντα, και ότι οι προαναφερθέντες έχουν κάνει πολύ περισσότερα από το να πειραματιστούν με το free-form σαν απλοί ερασιτέχνες. Η αλήθεια είναι ότι οι ηχητικές υπερβολές των TV On The Radio έχουν καταφέρει να τραβήξουν το ενδιαφέρον της ανεξάρτητης σκηνής, αλλά και πάλι, το ενδιαφέρον μπορείς να το τραβήξεις και αν τυλιχτείς με ένα σεντόνι και αρχίσεις να κόβεις βόλτες στους δρόμους...
Αν τώρα το ζητούμενο είναι το "fun", μπορεί κανείς να βρει αυτά ακριβώς που αξίζουν στη μουσική των TV On The Radio σε άλλες μεριές, και σε μεγαλύτερες δόσεις. Αγνοήστε τους, και αγοράστε αντί για το δίσκο αυτό το πρόσφατο των Flaming Lips, ή ακόμα καλύτερα το best των Fine Young Cannibals: είναι πολλές σκάλες πιο soulful, δεν έχει κανένα κόμπλεξ με την καθαρή pop ή με την έννοια του mainstream, φτιάχνει πραγματικά τη διάθεση αντί να την φθείρει με ερμηνείες που θυμίζουν Bee Gees από την κόλαση και, κυρίως, είναι μουσική what you see is what you get, χωρίς προμελετημένα κίνητρα και καλοστημένα αντι-σχέδια εμπορικότητας.
