Dynamite steps
Στις μέρες δόξας του grunge, οι Afghan Whigs προσπάθησαν να εντάξουν soul στοιχεία στην "ανεξάρτητη rock" ('πες το κι έτσι' που λέει κι ο Αλέφαντος) της γενιάς τους. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά σήμερα με τους Twilight Singers. Το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί λίγο προς τη soul, κι ενώ οι Afghan Whigs ήταν δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν, η 'αλά Greg Dulli rock /soul', αποτελεί πια μουσικό ιδίωμα.
Με τους Afghan Whigs ξεκίνησα, γιατί το 'Dynamite Steps' είναι ό,τι κοντινότερο σε αυτούς έκανε ο Greg Dulli, μετά τη διάλυσή τους. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω: Στίχοι όπως "spread your legs" κλπ... το desire ομοιοκαταληκτεί με το liar... τίτλοι τραγουδιών σαν να βγήκαν από το 'Black Love'... funk στολίδια και wah-wah κιθάρες...
Η φωνή του Dulli εκφραστική όσο πάντοτε και μακριά από την τελειότητα όπως πάντοτε, με τρεμάμενα έως ετοιμόρροπα falsetto. Ευτυχώς μάλλον, γιατί δεν μπαίνει στον πειρασμό να παριστάνει τον crooner με το πέρασμα των χρόνων.
Το πιανάκι στην εισαγωγή του 'Get Lucky' παίζει το 'Like a Hurricane' του Young και είναι πολύ ωραίο. Το 'On The Corner' είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ ο Greg. Αν έπρεπε να βρεις κάτι που να συνοψίζει την πορεία του, αυτό θα ήταν ίσως. Ο ανεμοστρόβιλος 'Waves' με φωνή και κιθάρες να επιταχύνουν και τύμπανα να σφυροκοπάν δεν με χάλασε καθόλου. Το ντουέτο 'Blackbird and the Fox' με την Ani Di Franco εύστοχο, καμιά σχέση με "να συνεργαστούμε με φίρμα μπας και πουλήσουμε κανα δίσκο".
Πάμε πίσω στο 1993. Ο Dulli είναι 28, το 'Gentlemen' ο δίσκος της χρονιάς, και η σεξουαλική έξαψη πανταχού παρούσα ("και τα πάντα γαμούσα", θα απαντούσε ο Dulli). Αγωνία, προδοσία, ενοχή, απώλεια, όλα φιλτραρισμένα μέσα από την έξαψή του. Το 2011 που έχει πια περάσει τα 45, πάλι τα ίδια. Ο δικός μας (γιατί είναι κι ελληνικής καταγωγής), δείχνει να παραμένει ένα μίγμα θεατρίνου και δυσλειτουργικού. Στα αλήθεια ή όχι δεν έχει σημασία, τα τραγούδια δεν είναι βιογραφίες. Το δρόμο για τη μεγάλη εμπορική επιτυχία ο Dulli τον έχει χάσει μάλλον, και δεν δείχνει να σκάει και πολύ. Του φτάνει που μπορεί και ζει από τη μουσική και να το ευχαριστιέται.
Όποιος ήταν φαν των Afghan Whigs και βαριέται το 'Dynamite Steps' μάλλον έχει πρόβλημα με το ίδιο το παρελθόν του, ή ανήκει στην κατηγορία των ψυχαναγκαστικών που τα θέλουν όλα καινοτόμα, να ανοίγουν νέους δρόμους κλπ. Γιατί οι Twilight Singers ασχέτως αν εδώ δεν προσθέτουν κάτι καινούριο στην "ποιητική" του Greg Dulli, είναι πειστικοί και συναρπαστικοί, και τα τραγούδια είναι συχνά εμπνευσμένα και ποτέ νερόβραστα. Στο τέλος τέλος, η "συνταγή" των Afghan Whigs ήταν τόσο καλή που θα ήταν αμαρτία να μην την ξαναδοκιμάσουμε, ελαφρώς εκσυγχρονισμένη. Σας αφήνω γιατί μου φαίνεται ότι μπαίνω στα χωράφια του Ξαγά.
