Twine
Οι Twine είναι ένα πειραματικό αμερικάνικο σχήμα που αποτελείται από τους Chad Mossholder και Greg Malcolm, φίλοι από τα χρόνια του λυκείου ακόμη. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχουν σε πείσμα των αποστάσεων, αφού ο πρώτος μένει στο Boulder του Colorado και ο δεύτερος κάποτε στη Baltimore του Maryland και κατά την περίοδο των παρούσων ηχογραφήσεων, ίσως και μόνιμα πλέον, στο Cleveland του Ohio.
Στο πρώτο πράγμα που το ‘Twine’ ξεγελάει είναι η εσκεμμένη εντύπωση που προκαλεί ότι πρόκειται για ντεμπούτο. Λάθος, διότι από το 1999 που φορμαρίστηκαν οι Twine βγάζουν κατά μέσο όρο ένα album τον χρόνο. Με αυτή την κυκλοφορία μάλιστα επιθύμησαν να επιστρέψουν ξανά σε αμερικάνικο label, μετά την ολιγόχρονη περιπλάνησή τους πρώτα στη σουηδική Komplott και μετά στη γαλλική Bip-Hop.
Παρόλο που το ντουέτο γράφει κυρίως πάνω στο πιάνο και στην κιθάρα, ακολούθως δομεί και προοδεύει τα θέματά του με έναν υπνωτικό τρόπο, ο οποίος θυμίζει τις αναπτύξεις των ινδικών mantras. Έστω και αν αυτός είναι συχνά λίγο αφαιρετικός, εντούτοις τραβάει και επεκτείνει το παραδοσιακό πλαίσιο που ορίζουν οι συνθέσεις για τα δύο αυτά όργανα, σε νέες περιδιαβάσεις και όπως διαπιστώνουμε ανεξάντλητες. Βγάζει επίσης εδώ, για πρώτη φορά τόσο έντονα, και την ηλεκτρονική του φύση, η οποία υποκρύπτεται και στα εννιά tracks του ‘Twine’ (άλλοτε τονίζεται και άλλοτε απλώς συνδράμει). Σίγουρα πάντως, σε σχέση με το ‘Reference’ του 1999, οι σημερινοί Twine ακούγονται περισσότερο ευγενείς, μελωδικοί και εξελιγμένοι.
Ο ηχητικός κόσμος που ανοίγεται εδώ έχει πολλά πρόσωπα, τα οποία είναι τόσα ακριβώς όσες και οι αποχρώσεις του γκρι (αν καταφέρει κάποιος και τις μετρήσει). Από τους πρωτοπόρους Brian Eno και Harold Budd, στις τεχνικές των Autechre, σε μουσικούς του laptop (ο Markus Popp των Oval μου ήρθε στο μυαλό πολύ γρήγορα), σε drones που δεν υπαινίσσονται απλώς, αλλά τελεσφορούν τους Stars Of The Lid στα καλύτερά τους, στην υπερθετική ασυμμετρία του μη συνηθισμένου συνθετών όπως οι John Cage και Morton Feldman, ακόμη και στην χρήση της εγγεγραμμένης μουσικής ως εργαλείου του Pierre Schaeffer.
Υπάρχει όμως και το ονειρικό στοιχείο, αυτό που προσδίδουν οι φωνές των Shelly Gracon και Alison Scola, αν και δεν αναφέρεται πουθενά ποια ακούγεται πού. Δεν είναι βέβαια περισσότερο ορθολογικό, αλλά ένα πρόσθετο πέπλο μυστηρίου που καταφέρνει να αυξήσει στο κατακόρυφο τον φαντασμαγορικό καμβά που απλώνουν μπρος στις αισθήσεις μας τα ενδεικτικά δώδεκα λεπτά του ‘Kalea Morning’ επί παραδείγματι, και ο οποίος φλερτάρει με την πιο πειραματική, τελετουργική φύση της Lisa Gerrard των Dead Can Dance. Παλιές ή νέες διακρίσεις περί αισθαντικότητας παύουν να έχουν νόημα. Μπορούν να εκληφθούν απλούστατα ως η γλώσσα του εξώφυλλου του Will Calcutt στη μουσική της απεικόνιση.
Το εναρκτήριο ‘G_R_V’ δηλώνουν πως έχει να κάνει με το τρίπτυχο ‘‘guitar, rhythm, voices’’. Το ‘Asa Nisi Masa’ δανείζεται τον τίτλο του από τη μαγική φράση που επαναλαμβανόμενη αποκάλυπτε τα μυστήρια του σύμπαντος στην ταινία ‘M’ του μεγάλου Fritz Lang (από το 1931). Και σε αυτό ακριβώς στοχεύουν οι δύο των Twine εβδομήντα τόσα χρόνια μετά και με άλλα, αλλά όχι τόσο μακρινά, μέσα.
Το ότι αυτό το cd αποτελεί την περισσότερο ενδιαφέρουσα και πολυτεχνική πρόταση που ακούσαμε προσφάτως δεν θέλει άλλα λόγια για να εμπεδωθεί. Το ότι όμως μάθαμε πως οι Twine ετοιμάζουν προς κυκλοφορία από την ίδια εταιρεία ένα ep για την άνοιξη (μόνο ως προς τον χαρακτηρισμό, αφού θα περιέχει έξι tracks κοντά στα πενήντα λεπτά) και σε ένα τους κομμάτι συνεργάστηκαν με την αγαπημένη Alison Shaw των Cranes, και το οποίο οι ίδιοι μας λένε ότι ως γεγονός και μόνο είναι ενδεικτικό του τι έχουν κάνει σε αυτό, μας έπεισε πως θα έχουμε μια εξίσου μαγευτική συνέχεια.
Από τις περιπτώσεις που ο πειραματισμός αποκτά συγκεκριμένο, απόκρυφο λόγο και δυνατή ψυχική δέσμευση. Ακούστε το με ανοιχτό μυαλό.
