Goblin

Όπως κάποτε κάποιος Marilyn Manson αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στην συντηρητική Αμερική, καταφέρνοντας να σοκάρει και να προβληματίσει ταυτόχρονα μια ολόκληρη κοινωνία που παρακολουθούσε τους χειρότερους εφιάλτες της να γίνονται αλήθεια, έτσι και τώρα μια συμμορία από ανώριμους λύκους επιτίθενται σε ότι έχει απομείνει από το Αμερικάνικο Όνειρο. Το όνομά τους Odd Future Wolf Gang Kill Them All (OFWGKTA) και ο Tyler the Creator είναι ο αρχηγός τους, ένας 19χρονος με υψηλή ευφυία και τεράστια αποθέματα ενέργειας και άγνοιας κινδύνου. Μέσα σε μερικούς μήνες έχει κάνει άνω κάτω τη μουσική βιομηχανία και ως μετά-Marilyn Manson δεν την πατάει εύκολα. Έχει προεξοφλήσει τις αντιδράσεις και επιτίθεται πριν καν ακόμα προλάβει κάποιος να χτυπήσει με ηλίθια επιχειρήματα για μηνύματα που περνάνε μέσω τις μουσικής και άλλων κοινωνιολογικών μανιφέστων σκοταδισμού και φορμαλισμού.

Ο Tyler είναι ένας απίστευτος πιτσιρικάς με αστείρευτη φαντασία, και δε μασάει πουθενά και σε κανένα θέμα, βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά σου και σε οποιοδήποτε σχόλιο πας να κάνεις κατά την ακρόαση του άλμπουμ, θα σου πετάξει 2-3 γραμμές που θα σε αναγκάσουν σε υποχώρηση. Το Goblin, που είναι το 2ο προσωπικό του άλμπουμ μετά το απίστευτο "Bastards", ως άλμπουμ δεν είναι κατατάξιμο (η λέξη horrorcore έχει χρησιμοποιηθεί ανεπιτυχώς για να το περιγράψει, εισπράττοντας έτσι το μένος του Tyler). Είναι ένα χάος, ένα κομμάτι βγαλμένο από έναν κόσμο εφιαλτικό όσο και ελεύθερο.

Θα παραδεχτώ ότι δεν χαίρομαι με το γεγονός ότι ένας πιτσιρικάς μιλάει με τέτοιο τρόπο για βιασμούς, μαζικές δολοφονίες και ακρωτηριασμούς με σεξιστικά σχόλια, απίστευτες βρισιές και 66 εμπρηστικές δηλώσεις ανά λεπτό, αλλά βουτώντας στον κόσμο του, καταλαβαίνω ότι γι'αυτόν είναι όλα απλά ένα βίαιο παιχνίδι. Ο Tyler δεν είναι κάποιος που θα προσπαθήσει να φιλτράρει αυτά που τον ερεθίζουν και τον ιντριγκάρουν, τις φοβίες, τα όνειρά του, τις εμπειρίες του, το θυμό του. Τα φτύνει όλα στη φόρα με μια ενέργεια απίστευτη, μια ενέργεια που σε περιέχει και δεν αφήνει τίποτα μα τίποτα στο σκοτάδι, όλα τα λόγια βγαίνουν ανεπεξέργαστα και με μια τρομακτική ειλικρίνεια. Δεν με φοβίζει ο κόσμος του, γιατί είναι φτιαγμένος από τη φαντασία ενός παιδιού. Ένα παιδί που δεν θέλει να απολογείται για τις σκέψεις του και θέλει πάση θυσία να εκφράζεται ελεύθερα.

Το άλμπουμ είναι γεμάτο παράφωνα synths, αργά lo-fi bleeps & beats (με αναφορές στις παραγωγές των Neptunes), κάποια μαστουρωμένα, κάποια επιθετικά, κάποια "χαλασμένα", samples, πιάνα και φωνές σε λάθος στροφές με τον Tyler να υποδύεται πολλούς ρόλους ο ίδιος, δημιουργώντας πολυεπίπεδες ιστορίες με σκοτεινά χαρακτηριστικά και τρομακτικούς διαλόγους, φτιάχνει με μαεστρία περίεργες ρίμες και παίζει με τις λέξεις με τρόπο μαγικό. Δεν είναι το shock value που κάνει αυτό το άλμπουμ ενδιαφέρον, είναι μια αίσθηση αισθαντικής αναρχίας, είναι το ίδιο συναίσθημα όταν βλέπεις κάποιον να παραληρεί υπό την επήρεια κάποιου δαίμονα (βλέπε Goblin) και σε παρασέρνει σε μονοπάτια νέα, σκοτεινά και δυσκολοδιάβατα.

Μέσα σε τέτοια μονοπάτια λοιπόν κινείται η αλητοπαρέα αυτή και μέσα σε ένα διάστημα μερικών βδομάδων έγιναν εξώφυλλο σε αναρίθμητα έντυπα, το ιστολόγιό τους πήρε φωτιά καθώς κατονομάστηκαν από μεγάλη μερίδα του τύπου ως οι νέοι Wu Tang Clan, πολλοί γνωστοί άρχισαν να δηλώνουν φαν, μια απίστευτη εμφάνιση στο Late Night Show του Jimmy Fallon τους έφερε σε επαφή με ένα μεγάλο κοινό, και μέσα στο χάος αυτό, ο Tyler έκανε ένα αριστουργηματικό βίντεο που προκαλεί δέος. Τη χιονοστιβάδα αυτή δημοσιότητας ακολούθησαν πολλά χαοτικά live με επεισόδια, εξεγέρσεις και συλλήψεις. Ήταν η τέλεια στιγμή λοιπόν, και όλοι περιμέναν το προσωπικό άλμπουμ του αρχηγού της συμμορίας, που θα έκανε τον Tyler το νέο Kanye West (πολύ θα γούσταρε τις συγκρίσεις ο παππούς Kanye, δηλωμένος φαν από τη πρώτη στιγμή). Ο πιτσιρικάς όμως έκανε και πάλι του κεφαλιού του, με το μεσαίο δάχτυλο ως απάντηση σε όλα αυτά που θα του έδιναν καλλιτεχνική καταξίωση και απίστευτα λεφτά, έφτιαξε ένα άλμπουμ ακριβώς όπως το ήθελε, απερίγραπτα δύσκολο. Σε καμία στιγμή δεν θα σε παρασύρει κάποιο ρυθμικό κολπάκι ή μια ρήμα που φλερτάρει με τον μετρονόμο, όλα είναι βουτηγμένα στη στάχτη και στο αίμα. Σχόλια για το flow του Tyler ή για την ποιότητα της ομοιοκαταληξίας που χρησιμοποιεί έχουν πολύ μικρή σημασία. Δεν βρίσκω πολλά περιθώρια για εποικοδομητική κριτική όταν βρίσκομαι σε ένα πραγματικό τριπ: βλάσφημο, οριακό αλλά και που βρίσκεται διαρκώς κάτω από το φως μιας εκστατικής αλήθειας. Κορυφαίο άλμπουμ της χρονιάς μέχρι στιγμής, ανεπιφύλακτα.