Archaisms II
Ακούγοντας τον δεύτερο δίσκο της σειράς, ο Αναστάσιος Μπαμπατζιάς διαπιστώνει στοιχεία συνέχειας αλλά και δημιουργικού εκλεπτυσμού.
Είχα γράψει πριν λίγο καιρό για το ‘Archaisms I’ των Tyshawn Sorey και Adam Rudolph. Εμφανίστηκε πρόσφατα και το ‘Archaisms II’ όπου και συνεχίζεται αυτό το «σκάλισμα» και η επεξεργασία των ήχων με τρόπο όπως λέει ο τίτλος… αρχαϊκό. Δηλαδή ακούγοντας μεταφερόμαστε σε έναν φανταστικό κόσμο παλαιοφανή. Κάπως σαν να πρόκειται για ένα αρχαίο περιστατικό, άγνωστο τελετουργικό, όπου γινόμαστε μέτοχοι της ηχητικής του υπόστασης.
Ενώ στο ‘Archaisms I’ παίζουν μόνο οι δύο παραπάνω κύριοι διάφορα κρουστά και δημιουργούν ένα περιβάλλον με ξερούς (με την καλή έννοια) ρυθμούς και μια δωρικότητα που οδηγεί το νου σε αυτό το νεφελώδες παρελθοντικό μέρος, ίσως και προϊστορικό, στο ‘Archaisms II’ συμμετέχουν κι άλλοι τρεις κύριοι οι οποίοι παίζουν όλοι επίσης κρουστά, με τους Tyshawn και Adam να προσθέτουν και το πιάνο. Πολλαπλά κρουστά λοιπόν που παίζουν επίσης οι Sae Hashimoto, Russell Greenberg και Levy Lorenzo.
Το αποτέλεσμα είναι αρκετά διαφορετικό. Θα το έλεγα πιο εκλεπτυσμένο και πιο πλούσιο. Η απόλυτη ενέργεια και η καθαρότητα της κρούσης έρχεται σε δεύτερη μοίρα για να πάρει τη θέση της ως πρωταγωνιστής η πολυπλοκότητα μιας σύνθεσης κρουστών μεν ήχων αλλά κατασκευασμένων με τρόπο που να υπερβαίνει την ταυτότητά τους. Να τους αντιμετωπίζει δηλαδή ο ακροατής περισσότερο σαν δημιουργικούς ήχους που αποτελούν μέρη ενός ηχητικού οργανισμού και λιγότερο σαν κρούσεις.
Αυτό που τελικά προκύπτει είναι μια μουσική η οποία δεν χάνει τον μυστηριακό της χαρακτήρα, θα έλεγα μάλιστα ότι αυτός εντείνεται. Μια κατάσταση όχι λιγότερο διονυσιακή, αλλά πιο… ήσυχη (με κάποιες αξιοσημείωτες κορυφώσεις βέβαια), με πιο αραιά ρυθμικά σχήματα και σαφώς καθόλου επαναλαμβανόμενα. Πιο ήσυχη μεν, αλλά η εσωτερική της ένταση μερικές φορές σε κάνει να νομίζεις το αντίθετο. Γίνονται πολλά και δυναμικά χωρίς να χρειάζονται επιτηδευμένες παρεκτροπές. Θυμίζει αρκετά τις προσωπικές δημιουργίες του Roscoe Mitchell από τους Art Ensemble of Chicago όταν συνθέτει και ενορχηστρώνει για μεγάλα σχήματα και δημιουργεί άχρονα περιβάλλοντα όπου το χάος είναι το υλικό και μετατρέπεται σε οργάνωση και δημιουργία. Ούτως ή άλλως ο Tyshawn Sorey έχει δουλέψει μαζί του σε αυτά. Το αποτέλεσμα είναι πολύ απλά θαυμαστό. Μιλάμε για υψηλή συγκέντρωση και πειθαρχία που οδηγεί στην πιο λεπτοφυή τέχνη.