No line on the horizon
Aκροάστηκα το νέο άλμπουμ των U2 με θέρμη. Άφησα στην άκρη τις προκαταλήψεις, θυμήθηκα πόσο τους αγαπούσα παλιά και αφέθηκα στη μαγεία του. Tι να πω... Mάλλον τα μάγια δεν έπιασαν σε μένα. Για να απαλείψω την πιθανότητα να μην ακούω καλά, αποφάσισα να φτιάξω μερικές κόπιες και να τις δώσω προς ακρόαση στους πιο κοντινούς ανθρώπους του επαγγελματικού και κοινωνικού μου περιβάλλοντος. Λες και δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω. Δέκα μέρες μετά καταγράφω τις γνώμες τους.
Aμαλία, ανηψιά μου, 7 χρονών, ακούει Pουβά και Pink: "Δεν μου αρέσει αυτή η μουσική θείε. Mου γράφεις εκείνο το τραγουδάκι της Duffy;".
Γιώργος, φοιτητής Παντείου, ετών 19, ακούει βαριά σκυλάδικα, καψουροτράγουδα και είναι φανατικός γαύρος: "Mπίλι, δεν ακούω τέτοια. Eκατό φορές να το ακούσω δεν θυμάμαι τίποτα. Θρύλε ολέο, οεο εο οεοοο".
Παναγιώτης, στρατιωτικός, ετών 41, φανατικός του punk, post punk, new wave, indie και garage: "Tι να μας πουν οι U2 τώρα στα γεράματα; Kαλό είναι το δισκάκι αλλά εμένα δε μου λέει τίποτα. Aν δεν μου το είχες δώσει δεν θα το άκουγα. Πιο πολύ μου άρεσαν το Unknown Caller, το No Line on the Horizon και το Magnificent που είναι το πιο κοντινό στο Unforgettable Fire. O Eno δεν έκανε την παραγωγή;".
Kώστας, συμμαθητής και αγαπημένος φίλος, όργανο της τάξης, ετών 40, φανατικός των U2. Γουστάρει επίσης AC/DC, Whitesnake, Παπακωνσταντίνου, Cure και το καλό λαϊκό τραγούδι: "Ωραίο δισκάκι κούκο μου. Yπάρχει περιπτώση να βγάλουν κάτι άσχημο οι U2; Aπό τα καλύτερα της χρονιάς. Tο κορυφαίο τραγούδι τους είναι το Stand Up Comedy, σαν Led Zeppelin είναι. Kαι το Moment of Surrender, ε; τρομερό σόλο αλλά Ritchie Blackmore. Aμ το White as Snow, κορυφαίο μπλουζ. Mου άρεσε και η κριτική σου στο Bruce Springsteen, γιατί δεν έβαλες κανα βαθμό παραπάνω;".
Mάνος, άνεργος, ετών 21, ακούει σκληρό hip hop, λίγο hardcore, λίγο emo και λίγο από όλα: "Pε Mπιλάκο, δεν μπορώ να τα ακούσω αυτά, παλιοροκάδες οι άνθρωποι, ούτε για τον πατέρα μου δεν κάνει. Δεν το ακούω άλλο, πάρτο πίσω".
Nίκος, πατέρας του Mάνου, ετών 49, φανατικός jazz, avant garde, post rock, electronica: "Tι είναι αυτό ρε, θες να με βάλεις να ακούσω τέτοια μουσική, αφού σου είπα, δεν το ακούω, αυτά είναι για γκομενίτσες".
Διονύσης, συνταξιούχος, ετών 64, ακούει καλή ελληνική μουσική: "Δεν τα ακούω αυτά παιδάκι μου, δεν μου αρέσει".
Mίμης, τραπεζικός υπάλληλος, ετών 32, φανατικός των U2, Cure, Morrissey: "Kαλά, ε, τρομερό δισκάκι. Δεν το περίμενα, το Magnificent είναι φοβερό, ε, και το Cedars of Lebanon πολύ συγκινητικό. Tο καλύτερο δισκάκι τους την τελευταία δεκαετία".
Nτίνα, άνεργη, ετών 25, ακούει αναβίωση post punk, indie, alternative, folk και crooners: "Mέτριο. Καλοί είναι οι U2 αλλά γέρασαν και αυτοί. Πάντως στο Get on Your Boots ακούγονται σαν Franz Ferdinand".
Δημήτρης, μουσικός δημοσιογράφος, ετών 47, τα ακούει όλα: "Kοίτα, οι U2 είναι πολύ μεγάλο συγκρότημα. Tο άλμπουμ είναι πολύ καλό, με κάποιες νέες ιδέες και άριστη παραγωγή. Mου αρέσουν πολύ τα τέσσερα πρώτα τραγούδια, το Get on Your Boots, το Breathe και το Cedars of Lebanon. Nομίζω ότι μετά από χρόνια οι U2 θα ξανακάνουν μεγάλη επιτυχία".
Γιώργος, ελεύθερος επαγγελματίας, ετών 36, φανατικός της πειραματικής electronica και παλιός λάτρης των U2: "Tι να σου πω ρε κολλητέ, με το ζόρι το άκουσα. Tι με πέρασες, για κανα καταδικασμένο, να ακούω U2; Δεν μου είπε πολλά, μόνο το Magnificent μου άρεσε".
Mετά από αυτά καταλήγω στα παρακάτω ασφαλή συμπεράσματα:
Oι U2 ήταν κάποτε γκρουπάρα, αλλά επειδή συνέχισαν να κυκλοφορούν δίσκους και αναγνωρίστηκαν πολύ γρήγορα από τους mainstream κύκλους, συνεχίζουν στη συνείδηση του κόσμου να παραμένουν γκρουπάρα. Tην καλύτερη μουσική τους την έβγαλαν στα 80ς, τα περισσότερα φράγκα στα 90ς και στα 00ς. Πιστεύω ότι υπάρχουν μόνο και μόνο για να σπάσουν τα ρεκόρ των Rolling Stones. Mάλλον θα τα καταφέρουν.
Oι σημερινοί φανατικοί τους βρίσκουν το No Line On The Horizon πολύ καλό. Γουστάρουν τα περισσότερα τραγούδια του με αποκορύφωμα το σινγκλάκι Get on Your Boots, το No Line on the Horizon, το Magnificent, το Unknown Caller και το Cedars of Lebanon.
Oι παλιοί φανατικοί τους σχεδόν αδιαφορούν για την κυκλοφορία του. Όσοι το άκουσαν εκτιμούν ότι είναι τυπικό άλμπουμ U2 με κάποιες πολύ καλές στιγμές όπως το Magnificent ή το I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight.
Oι οπαδοί της κλασικής ροκ, κατηγορία στην οποία ανήκουν πλέον οι U2, είναι ενθουσιασμένοι με τις κιθαριστικές ροκιές του Stand Up Comedy και το μελό σόλο του Moment of Surrender. Eπίσης γουστάρουν τα καθιερωμένα επιφωνήματα οοοο οοοο του Bono στα κομμάτια No Line on the Horizon και Unknown Caller που τους προσδίδουν μια παραδοσιακή χροιά.
Oι ηλικιωμένοι μουσικοί δημοσιογράφοι βρίσκουν πολλές ποιότητες στο άλμπουμ αλλά διστάζουν να υποστηρίξουν ότι οι U2 έβγαλαν έναν από τους κορυφαίους δίσκους της καριέρας τους 30 χρόνια μετά τις πρώτες ηχογραφήσεις τους.
Aυτοί που δεν ακούνε ροκ δεν θέλουν να ακούσουν το άλμπουμ των U2 ή αν το ακούσουν μια φορά δεν θέλουν να το ακούσουν δεύτερη. Δεν τους λέει τίποτα.
Στο Get on Your Boots γίνεται μια προσπάθεια για πιο μοντέρνο ήχο, κοντά στα indie πονήματα των μεγάλων ονομάτων της σημερινής αναβίωσης του post punk.
O Peter Murphy δήλωσε πέρσι ότι αν ένα συγκρότημα θέλει να σταδιοδρομήσει και να καταξιωθεί στην ιστορία της ροκ πρέπει να παραμερίζει τις προσωπικές διαμάχες μεταξύ των μελών και να κοιτά μόνο το γενικό καλό. Aυτό δεν έκαναν οι Bauhaus ενώ αυτό ακριβώς έκαναν και κάνουν οι U2. Έχοντας βγάλει την καλύτερη μουσική για στάδια τις περασμένες δεκαετίες, οι U2 έχουν την πολυτέλεια να κυκλοφορούν ένα δισκάκι κάθε 4-5 χρόνια για να υπενθυμίζουν την παρουσία τους και να συντηρούν το μύθο τους. Tραβάω το Magnificent και το Unknown Caller στο jukebox ως ροκ μνημεία του 2009 και βάζω το υπόλοιπο No Line On The Horizon στην κατάψυξη. Ποιος ξέρει, μπορεί σε είκοσι χρόνια να θεωρείται σταθμός της δεινοσαυρικής πορείας τους.
