The Assassination of Julius Caesar

Ακολουθεί συναισθηματικά φορτισμένη αντιμετώπιση:

Τι να πρωτοθυμηθώ για τη σχέση μου με τη μουσική των Ulver. Τους ακολουθώ, τους αγαπώ και τους παραδέχομαι από την αρχή σχεδόν της καριέρας τους και σε κάθε τους αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης εγώ σαν ακροατής ήμουν εκεί να τους στηρίξω εμπράκτως και ανυπερθέτως. Είναι από εκείνα τα παραδείγματα μπαντών που παραείναι προσωπική υπόθεση για να κριθούν εκτός συναισθηματικού πλαισίου αλλά και της συνολικής μουσικής τους πορείας. Και δεν ξέρω αν έτυχε να συγχρονιστούμε μαζί στις μουσικές εναλλαγές που συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια για αυτούς και για μένα, αλλά η συναισθηματική ταύτιση παραήταν επιτυχημένη και έθεσε θεμέλια για μια στιβαρή σχέση μιας ζωής. Μια σχέση που δεν θα με άφηνε να εξετάσω το νέο τους δίσκο σαν μια μεμονωμένη περίπτωση χωρίς να λάβω υπ’ όψιν όλη την ιστορία τους.

Και ήταν όλα όμορφα, μέχρι το 2011 που κυκλοφόρησαν το “War of the roses” που επ’ ουδενί δεν ήταν ένας άσχημος δίσκος αλλά μπορούσα να διακρίνω πολλά ανησυχητικά σημάδια για το μέλλον. Σημάδια που ήρθαν και επιβεβαίωσαν τους φόβους μου και σέρβιραν ένα σερί από πολύ-μέτριους-για-ulver- δίσκους και την πρόσφατη στενάχωρη συνειδητοποίηση ότι όσα χρόνια κατάφεραν και έβγαζαν μεγάλους σε καλλιτεχνική αξία δίσκους (1997-2007) άλλα τόσα (2007-2017) κατρακύλησαν σε μετριότητες, δίσκους διασκευές κατά παραγγελία εταιρείας, κούφιες πειραματικές συνεργασίες (Sunn O), ambient-ανούσια soundtrack ταινιών και ότι άλλο μπορούσαν να σκεφτούν. Ένα σερί διαφορετικών πραγμάτων που όλως τυχαίως (ή και όχι) δεν προώθησαν καθόλου το όνομα Ulver δισκογραφικά και ούτε ενίσχυσαν την εικόνα της μπάντας σε καλλιτεχνική αξία. Κινήσεις που εκ των υστέρων εγώ τις βλέπω σαν ένα καμουφλάζ για να κρύψουν το απλούστατο γεγονός ότι η έμπνευση είχε τελειώσει ή όπως θέλω να πιστεύω είχε απλά “κουραστεί” έπειτα από τόσες μουσικές αλλαγές διάθεσης και πειραματισμούς. Τι να τα κάνουμε όμως τα τολμηρά πειράματα αν δεν υπάρχει ουσία;

Το περσινό “ζωντανό μέσα στο στούντιο” -“ATGCLVLSSCAP” ήρθε να ρίξει αλάτι στην ανοιχτή πληγή, να δουλέψει σαν το τυρί στη φάκα και να μοιράσει ελπίδες σε διψασμένους φίλους της μπάντας για νέα μουσική. Εν τέλει ξεχάστηκε σχετικά γρήγορα, επιτυγχάνοντας όμως τον αρχικό σκοπό για τον οποίο είχε δημιουργηθεί, έδωσε δηλαδή ένα πολύ μικρό δείγμα του μεγαλείου των Ulver και προσέφερε απλόχερα ελπίδες για το επερχόμενο “Assassination of Julius Cesar”, τον δίσκο που για πολλούς θα ήταν αυτός που θα έβαζε ξανά εμπρός τη μηχανή των Ulver και θα τους έφερνε ξανά πίσω στη τροχιά καλής μουσικής. Δίσκο, για τον οποίο γινόταν λόγος ήδη από πολύ νωρίτερα, ανεβάζοντας έτσι αναμενόμενα τις προσδοκίες όλων μας.

Και ήταν τόσο μεγάλος ο καημός για καλή μουσική που επιλέξαμε (εμείς, οι αγανακτισμένοι) να δικαιολογήσουμε ακόμα και το single “Nemoralia” που έδωσαν στη δημοσιότητα νωρίτερα, ως ένα παιχνιδιάρικο καπρίτσιο του νέου δίσκου! Που να περίμεναμε ότι το ύφος του single: “Οι Ulver ακούγονται σαν μέτριοι mid-tempo Depeche Mode” θα είναι και η καθολική αίσθηση του δίσκου, ίδια και απαράλλακτη! Άνθρακας ο θησαυρός.

Ο νέος αυτός δίσκος είναι ίσως ο πιο αινιγματικά μπερδεμένα δίσκος τους και όχι με τη καλή έννοια. Σε κάνει να μένεις άφωνος με τη ηχητική στροφή των Ulver σε μονοπάτια που δεν πιστεύαμε ποτέ κανείς ότι θα τους ακούγαμε ακόμα και όταν νομίζαμε ότι τα είχαμε ακούσει όλα απ’ αυτούς. Σε μονοπάτια που θεωρώ ότι δεν τους ταιριάζουν ακόμα και αν κριθούν υπό το πρίσμα ενός μεμονωμένου πειράματος.

Ίσως το “Assassination of Julius Caesar” φτιάχτηκε για να ξεδώσει ο Rygg τραγουδώντας κανονικά έπειτα από καιρό (μεμονωμένα αυτό το γεγονός είναι ευχάριστο), ίσως φτιάχτηκε σαν άλλο ένα ηχητικό πείραμα που ενδεχομένως ξέφυγε στη πορεία, ίσως και να φτιάχτηκε σαν ένας φόρος τιμής στα 80s, στη ντίσκο και στα dancefloors, ή μια αποτυχημένη προσπάθεια στο βωμό της προοδευτικότητας που πάντα χαρακτήριζε την μπάντα. Όπως και να ‘χει, δυστυχώς δεν φτιάχτηκε για να είναι ένας δίσκος Ulver τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και όσο και να πιέστηκα να κατανοήσω αυτή την ηχητική στροφή ένεκα του παρελθόντος, όσο και να έφτιαξα στο μυαλό μου σενάρια για αυτή τη πιθανή εναλλαγή διάθεσης τους, όσο και να προσπάθησα να δώσω σημασία στα καλά σημάδια του δίσκου(που απογυμνωμένα από κάθε είδους ανάλυσης, υπάρχουν), όσο και να πιάστηκα από τους αινιγματικούς στοίχους, άλλο τόσο δεν μπόρεσα να τον δεχτώ πλήρως ποτέ. Μεγάλη απογοήτευση από μια αγαπημένη μπάντα.