Terrestrials

Φαίνεται εντέλει, κι ας μοιάζει οξύμωρο να 'ναι αυτή η αφετηριακή μας επισήμανση για το θέμα, ότι οι μουσικές των Sunn O))) και Ulver συναντιούνται, εκθέτοντας ακόμη και τις ατέλειές τους, σε μια κοινή αυτών "αίρεση".

Είναι αρκετό ν' ακούσεις ξέχωρα τα καταγεγραμμένα στους δίσκους "Monoliths & Dimensions" και "Messe I.X-VI.X", που είναι κι οι πιο πρόσφατοί τους, για να διαπιστώσεις πια το εφαπτόμενο της συνάφειάς τους μα και την ρήξη αμφοτέρων των συγκροτημάτων με το δικό τους μακρύ παρελθόν. Κατόπιν μπορείς να μπεις στα του "Terrestrials" έχοντας αρκετές απ' τις πρώτες απορίες ήδη λυμένες.

Την ακολουθεί μια ωραία ιστορία αυτήν τη συνεργασία. Ήταν τον Αύγουστο του '08 που οι Sunn O))) έπαιξαν στο Oya φεστιβάλ στο Όσλο. Λίγες μέρες μετά οι Greg Anderson και Stephen O'Malley περνούσαν την πόρτα των Crystal Canyon στούντιο των Ulver, ως προσκεκλημένοι, και συμμετείχαν μαζί τους σ' ένα αυτοσχεδιαστικό πρότζεκτ που άρχισε απόγευμα, διήρκησε όλη τη νύχτα και τελείωσε με την αυγή της επόμενης. Εξού και το εξαιρετικό εναρκτήριο "Let There Be Light", ως μια απτή ρότα ολοκλήρωσης (εκτιμώντας το).

Έκτοτε, οι O'Malley και Kristoffer Rygg έψαχναν με το μικροσκόπιο την παραγωγή των ηχογραφήσεων. Όταν επιτέλους καταστάλαξαν, το υλικό εκδόθηκε για όλους εμάς τους φετιχιστές της κατανάλωσης και του εμπορεύματος.

Τέτοιες ιδιαίτερες πράξεις σύλληψης μουσικής ενεργοποιούνται προκειμένου να ξεθάψουν κάποιες αλήθειες κι εμπνεύσεις που αλλιώς δεν θα βρίσκονταν, και κάτι ανάλογο έγινε και στο παρόν ώστε να πάει τούτη τη φορά η συνεύρεση των δύο γκρουπ διαφορετικώς από κείνο το "CUTWOODeD" της προηγούμενης (ήταν στα sessions για το "White1"). Κι όντως πήγε.

Βέβαια, οι Daniel O'Sullivan, Rygg και Stephen O'Malley την είχαν ήδη δοκιμάσει τη μεταξύ τους χημεία κι αλλού, αφού συμμετέχουν όλοι τους και στους AEthenor. Δεν υπάρχουν εν προκειμένω τεράστιες συγγένειες για να τους επικαλεστούμε, ωστόσο η οικειότητα ανάμεσα στους συμμετέχοντες ασφαλώς προσμετράτε.

Από τα μόλις τρία τρακ που περιέχονται στο cd μόνον ένα έχει κάπως δομή τραγουδιού. Στο οποίο ο Kristoffer Rygg δεν θέλησε να ρισκάρει στα φωνητικά οπότε καλώς έρχεται το "Wars Of The Roses" να το αντιπροσωπεύσει κι εμμέσως να επανεξεταστεί και το ίδιο. Απεναντίας, τα άλλα κομμάτια κινούνται αισθητικά σ' ένα συνδυασμό θορυβώδους υποστρώματος, μινιμαλιστικών ηλεκτρονικών και σύγχρονης σύνθεσης με τους Kari Ronnekleiv, Ole-Henrik Moe (βιόλα, βιολί) και Stig Espen Hundsnes (τρομπέτα) να τα χρωματίζουν σαν από ένα ιδιότυπα επεξεργασμένο "Twin Peaks", γεγονός με το οποίο ουδείς χαλιέται φυσικά.

Επίσης, στο καθιερωμένο εν τοιαύτη περιπτώσει ερώτημα για το ποιοι απ' τους Sunn O))) και Ulver χαρακτηρίζουν περισσότερο το αποτέλεσμα στο "Terrestrials", η απάντηση μένει για εικοσιένα λεπτά εκκρεμής. Μόλις περάσει το "Eternal Return" που προαναφέραμε, την σπρώχνει καθοριστικά προς το μέρος των Νορβηγών.

Ήταν ανέκαθεν κάτω από διχογνωμίες το τι να περιμένεις από ανάλογους δίσκους. Η άποψη και γνώμη που αποδεχόμαστε εμείς είναι σταθερή στο να μην περιμένεις απολύτως τίποτα και σίγουρα όχι την παθογενή υπερδύναμη. Έτσι θα εντοπίσεις πως στη σύντομη διάρκειά του το "Terrestrials" κρατείται απ' τις ελάχιστες αδυναμίες του στο να ολοκληρώσει την άποψη πάνω στην οποία στήθηκε κάπου ψηλότερα από κει που κατόρθωσε να την φτάσει. Επομένως είναι η άποψη καθαυτή που εν κατακλείδι το κατατάσσει κι όχι το πού αυτή ολοκληρώνεται.

Και μπορεί για τα αίτια των παραπάνω να διαφωνήσουμε, αλλά ενδεχομένως σε κόνσεπτ σαν το εν λόγω -μια κλασική περίπτωση άλμπουμ για τους φαν- πάντα θα διαφωνούμε. Πώς να μην όταν η κεντρική ιδέα συχνά τείνει να επικρατήσει επί της μουσικής. Άλλο τείνει, άλλο πετυχαίνει όμως. Τίθεται κι ο παράγων πληρότητα δίσκου, και μόνον τότε είναι που η αποτίμηση εδώ παίρνει καθαρά τη θέση και τον βαθμό που (λέμε ότι) της αξίζουν.