Wars of the roses

Δύο χρόνια μετά την εμφάνιση τους στο Gagarin, οι Νορβηγοί που καταπάτησαν νωρίς τα ανίερα και τα ανόσια του black metal (γιατί όπως και να το κάνουμε ήταν κάποτε μια black metal μπάντα), πατούν σε αμιγώς ιερά και όσια rock χώματα (έχει πιο ιερό από τους Pink Floyd; δεν έχει σου λέει...) και επιστρέφουν επί σκηνής καλούμενοι να αποδείξουν και πάλι από την αρχή ότι η εξέλιξη δεν συνεπάγεται απαραίτητα και άρνηση του παρελθόντος, ένδοξου και μη.

Το Wars Of The Roses έχει κριθεί ήδη ως μάλλον το πιο αδύναμο άλμπουμ των Ulver μέχρι σήμερα και έχω την αίσθηση ότι η κύρια ευθύνη για αυτό αποδίδεται στο ζήτημα της παραγωγής, που αυτή τη φορά στέλνει τους "Λύκους" στα στερεοφωνικά μας με ουρλιαχτά επαρκή σε όγκο μεν, εγκλωβισμένα όμως σε ροκ στεγανά, που ανεξάρτητα αν ταιριάζουν ή όχι με τα νορβηγικά χνώτα, είναι ούτως ή άλλως ξεπερασμένα ακόμη και για τις λιγότερο βόρειες φυλές.

Κάπως έτσι τo εναρκτήριo τραγούδι του άλμπουμ, February MMX, προδίδει την όλη φάση εξ αρχής και ανεπανόρθωτα, ενώ παρακάτω και με εντελώς διαφορετική αισθητική εμφανίζονται θεμιτά στρωμένες συνθέσεις, που παρουσιάζονται όμως σε λάθος βάση. Και αυτό γιατί ισοπεδώνονται σε μία mainstream διάσταση, ικανή να ξενίσει ακόμη και τα πατενταρισμένα mainstream ακροατήρια. Τι πήγε λάθος ακριβώς δεν είμαστε σε θέση να το ξέρουμε, αλλά κάτι μου λέει πως σίγουρα πήγε κάτι λάθος και σε δυο-τρία χρόνια θεωρώ ότι θα το ομολογήσουν και τα ίδια τα μέλη της μπάντας (όταν θα απαλλαγούν από το άγχος στήριξης του τρέχοντος δίσκου).

Το ότι είμαι ο τελευταίος που θα είχε την απαίτηση για ένα back to the roots ή έστω true to metal άλμπουμ από τους Ulver, είναι περιττό να το σημειώσω. Οι αντιρρήσεις εστιάζονται κύρια στο ότι ακόμη και σε τραγούδια όπως το τελικό Stone Angels, όπου οι ιδιοφυείς απόψεις της μπάντας περί ανελέητης αφαίρεσης σε ότι τους έφερε ως εδώ θα έπρεπε να βρουν χώρο να αναπτύσσονται σκληροπυρηνικά έστω και σε καθεστώς συνειδητής ατμοσφαιρικότητας, τελικώς ακολουθείται και πάλι μία αμπιεντορόκ οδός τόσο πεπατημένη, όσο και τα μαυρομεταλικά σφυροκοπήματα από τα οποία θέλησαν προ πολλού να ξεκόψουν.

Η κατάσταση σώζεται και το Wars Of The Roses περνάει οριακά πάνω από τη βάση υποκειμενικών και αντικειμενικών κριτηρίων, κύρια χάρη σε ηχητικά περάσματα, κρυμμένες μελωδίες και εκτελεστικές πρακτικές που δίνουν το παρόν σε κάθε τραγούδι του δίσκου (ακόμη και στα κατά τα ανωτέρω λοβοτομημένα) και θυμίζουν ότι οι Ulver κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι στην υπόθεση του σοφιστικέ σκληρού ήχου (μιας και στην τελική αυτό είναι στο οποίο καταλήγουν, έστω και χωρίς να το επιδιώκουν). Σε πολλαπλές ακροάσεις το Wars Of The Roses, παρότι αρχικά φαντάζει ως υπέρ το δέον δουλεμένος και "στρωμένος από παντού" δίσκος, αποκαλύπτεται τελικά ως δουλειά που βγήκε μάλλον βιαστικά προς τα έξω, καθώς βρίσκει την μπάντα σε μία ακόμη εξελικτική στροφή, που ακόμη δεν την έχει βγάλει εκεί που πρέπει. Το Island είναι μια ωραία φολκαδούρα ακόμη και για τις indie ευαισθησίες επαρκής.

Μένει να δούμε και επί σκηνής εν μέσω αυτής της εξέλιξης, ποια η θέση των Ulver απέναντι στη μουσική τους συνολικά στο χρόνο και στις συνειδήσεις των οπαδών τους, απογοητευμένων και μη, εξοργισμένων και νεόκοπων. Δεν ξεχνάμε άλλωστε ότι σε αντίθεση με αρκετούς άλλους, αυτοί εδώ οι Νορβηγοί ποτέ δεν αποκήρυξαν κάποιο από τα παρελθόντα τους με ανόητες δηλώσεις μεταμέλειας, αλλά πάντοτε ξεκαθάρισαν ότι βασική τους προτεραιότητα είναι να μην μείνουν κάπου προσκολλημένοι είτε για εμπορικούς, είτε για δόλια αντι-εμπορικούς λόγους. Με αυτά τα δεδομένα και λαμβανομένου υπόψη ότι οι ζωντανές εμφανίσεις αποτελούν ούτως ή άλλως ένα πρόσφατο και κατ' εξαίρεση κομμάτι της ιστορίας τους, η φετινή ζωντανή εμφάνιση τους έχει το παράδοξο να είναι έτι περαιτέρω αναμενόμενη, ακριβώς γιατί καλείται να ανατρέψει μία αμήχανη στιγμή ενός εγνωσμένα σπουδαίου συγκροτήματος. Νεότερα προσεχώς το λοιπόν.

Οι Ulver εμφανίστηκαν στο black metal στερέωμα λίγο μετά το πέρασμα της φρίκης και η είσοδος τους στο ροκ στερέωμα έχω την αίσθηση ότι πρέπει να γίνει με απείρως λιγότερη υπακοή στους κανόνες από ότι δυστυχώς προμηνύει αυτός ο δίσκος. Πάντως επιμένω ότι αν κυκλοφορήσει μια έκδοση του άλμπουμ χωρίς το ανεκδιήγητο February MMX να σε αφήνει αρνητικά άφωνο από την αρχή, θα το αντιμετωπίσουμε όλοι με μεγαλύτερη συμπάθεια. Τέτοιο αυτογκόλ από τα αποδυτήρια χρόνια είχαμε να ακούσουμε.