Seriality
Δύο "σκακιστές" σε ηλεκτροακουστική παρτίδα αυτοσχεδιασμού. Του Γιάννη Αβραμίδη
Στις αρχές του αιώνα την πέφταμε συχνά πυκνά στο Carpe Diem όπου παίζαν διάφορα live. Η μπάντα με το περισσότερο ενδιαφέρον ήταν ένα δίδυμο, κιθάρα - βιολί, το οποίο διασκεύαζε (και όχι μόνο) anthems της πειραγμένης -και όχι μόνο- πλευράς του πλανήτη -και όχι μόνο- ‘ντάξει σταματάω, πειράζοντας τα περαιτέρω.
Τα χρόνια περάσαν, οι εποχές γκριζάραν, το project ωρίμασε και το 2011 κυκλοφόρησε το “Injoy your fear”. Τα 16+ λεπτά αυτού του περισσότερο sampler παρά άλμπουμ, είναι πιο κοντά στον live ήχο της μπάντας (και πιο κοντά στα γούστα μου). Θα μπορούσες να το βρεις κάπου μέσα στον κατάλογο της Κranky στα 90s.
Το φετινό “Seriality” από την άλλη, φέρνει πιο πολύ στη δεύτερη εποχή της Warp (καθόλου άσχημα δηλαδή) με έναν συντηρητικό κλοιό στην παραγωγή, κάπως κρίμα κατ’ εμέ, αλλά βίτσια είναι αυτά και όπως έλεγε ο αυτοτιμωρούμενος, τα βίτσια θα ‘πρεπε να είναι σεβαστά. Όπως και να ‘χει το γενικότερο ζουμί είναι η δυναμική των αντιθέσεων (παλιό καλό concept). Αυτή λοιπόν (η δυναμική, ε;) έχει την τιμητική της στην περίπτωση των Underwater Chess. Αυτή τους κάνει να δημιουργούν σταθερά κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα soundscapes που έχουν καταγραφεί στην εγχώρια σκηνή.
Αν θα έπρεπε με το στανιό να ξεχωρίσω ένα κομμάτι, θα ξεχώριζα το "ΝΝ" για το deep tech υπόβαθρό του, σε συνδιασμό με τα παιχνιδιαρικα glitches και την αναφορά στον Richard David James. Αλλά σόρυ κιόλας, αυτό το άλμπουμ ακούγεται καλύτερα ολόκληρο.
Τέσπα, βάζω 9 στα 10 στο “Seriality”. Για τα 10 στα 10 θα χρειαζόταν όλη εκείνη η awkward ομορφιά στις ατέλειες ενός ηχογραφημένου live. Πως αλλιώς να αποτυπωθεί η πεμπτουσία ενός τέτοιου project; Την επόμενη φορά, ελπίζω..
Καταλήγοντας, εδώ έχουμε να κάνουμε με δυό εξαιρετικούς μουσικούς οι οποίοι προσέγγισαν ηχητικά την υπαρξιακή τους αναζήτηση από δυό εκ διαμέτρου αντίθετες πλευρές (οι οποίες δεν πολυπαρουσιάζουν ενδιαφέρον από μόνες τους), δημιουργώντας παραδόξως ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα (ή καλύτερα φτάνοντας μας σε έναν πολύ ενδιαφέρον προορισμό).
Τελικά ποιός από τους δύο να είχε δίκιο; Μα φυσικά κανένας. Ή μήπως εγώ; :-P
